Niki Terpstra, die dit seizoen de fiets aan de haak heeft gehangen, won vijf jaar geleden een ijskoude aflevering van de Grand Prix Samyn, net zoals twee jaar eerder (foto’s Erik Westerlinck).
Wat de meeste mensen zijn vergeten, dat is dat Niki Terpstra (Beverwijk, 18 mei 1984) zijn eerste successen boekte bij het baanwielrennen. Samen met Levi Heimans, Jens Mouris en Peter Schep won hij in 2005 zilver op de ploegenachtervolging bij het WK in Los Angeles. Hij werd ook viermaal Nederlands kampioen in diverse baandisciplines.
In 2006 brak Terpstra door op de weg door een zware etappe in de Ronde van België te winnen. Vanaf 2007 reed hij voor de Duitse ProTour-ploeg Team Milram. In 2009 won hij de derde etappe in de Dauphiné Libéré en op het Nederlands kampioenschap van 2010 troonde Terpstra zich tot nationaal kampioen door Pieter Weening en Lars Boom achter zich te houden. In de Vuelta 2010 en ook voor de rest van dat najaar liet hij zich geregeld in ontsnappingen zien. Zoals ook op het WK 2010 waar hij op enkele honderden meters van de streep werd ingelopen door het peloton.
Vanaf 2011 rijdt Terpstra voor het Belgische Quick·Step. Op 21 maart 2012 won hij Dwars door Vlaanderen. Hij reed de laatste 30 kilometer solo op kop richting Waregem en won voor Sylvain Chavanel en Koen de Kort. Twee weken later behaalde hij als meesterknecht van Tom Boonen de zesde plaats in de Ronde van Vlaanderen en de vijfde plaats in Parijs-Roubaix. Ook werd hij voor de tweede maal in zijn carrière Nederlands kampioen, door in zeer regenachtige weersomstandigheden na een loodzware koers en een solo van zo’n 50 km bijna 2 minuten voor Lars Boom, de nummer twee, te finishen.
Op zondag 16 september 2012 won Terpstra op de wereldkampioenschappen samen met zijn ploeg Omega Pharma-Quickstep de WK-ploegentijdrit. Terpstra wist zijn goede vorm in het najaar vast te houden. In Parijs-Tours plaatste hij de beslissende demarrage, waardoor hij in een kopgroep met Marco Marcato en Laurens de Vreese aan de finish kwam. Opgejaagd door de naderende sprinter John Degenkolb ging Terpstra vroeg aan en moest hij de zege aan Marcato laten. De Vreese werd tweede en Terpstra derde. In november 2012 ontving Terpstra de Gerrit Schulte Trofee, de onderscheiding die jaarlijks wordt aangereikt aan de beste wielrenner van Nederland.
In 2013 behaalde hij zijn eerste podiumplaats in een “monument”: de derde plaats in Parijs-Roubaix. Met zijn ploeg Omega Pharma-Quickstep wist hij de wereldtitel op de ploegentijdrit in Florence te verlengen.
Op zondag 9 februari 2014 won Terpstra in de Ronde van Qatar de eerste etappe. Hij wist de leiding in het algemeen klassement vast te houden en werd zo de tweede Nederlander die de Ronde van Qatar won. Eind maart won hij Dwars door Vlaanderen door als enige het peloton voor te blijven. Enkele dagen later werd hij tweede in de E3 Harelbeke.
Op 13 april 2014 behaalde Terpstra de grootste overwinning uit zijn carrière door Parijs-Roubaix te winnen. Hij kwam solo aan de finish. Het was de eerste Nederlandse overwinning in de klassieker sinds Servais Knaven in 2001.
Op 5 april 2015 werd Terpstra tweede, achter winnaar Alexander Kristoff in de Ronde van Vlaanderen. Eerder in het voorjaar werd hij al tweede in de Omloop Het Nieuwsblad en Gent-Wevelgem. Later dat jaar werd hij opnieuw Nederlands kampioen wielrennen op de weg.
Op 25 september 2016 werd Terpstra de winnaar van de Nederlands-Belgische Eneco Tour. Zowel in 2017 als in 2018 wint hij de Grote Prijs Samyn in barre weersomstandigheden. In de E3-Prijs 2018 werden de wielerliefhebbers uitermate verwend. Weliswaar door een massale valpartij (gelukkig zonder zware gekwetsten) werd de finale reeds heel vlug op gang getrokken en kregen we voor één keer eens een scenario dat zwaar afweek van de gebruikelijke vroege vlucht die op enkele kilometer voor de aankomst wordt bijgehaald. De “daders” van deze coup waren de renners van de Quickstep-ploeg die voltallig de valpartij had overleefd door vooraan te zitten. Eerst legden Iljo Keisse en Tim Declercq een moordend tempo op en daarna reden Yves Lampaert en Niki Terpstra weg. De vele klimmetjes eisten uiteindelijk hun tol voor Lampaert, maar Terpstra ging onverdroten voort. Ondertussen waren de voornaamste slachtoffers van de val wel gevaarlijk dichtbij gekomen en konden ook Philippe Gilbert en Zdenek Stybar hun rol spelen als afstoppers. Dat belet niet dat Niki Terpstra een wereldprestatie heeft geleverd. Hij was dan ook terecht uitzinnig blij op het podium.
En een week later was het weer prijs: 32 jaar na Adrie Van der Poel heeft dan toch nog eens een Nederlander Vlaanderens mooiste gewonnen. Een beresterke Niki Terpstra reed zowaar een debuterende Vincenzo Nibali uit de wielen en snelde alleen op de aankomst af. Zoals gewoonlijk had hij bij het flash-interview weer een liedjestekst klaar en deze keer was dat “De liefde voor de koers” van Raymond van het Groenewoud “om het Vlaamse publiek gunstig te stemmen,” aldus de winnaar, die wel weet dat hij nog altijd een slechte reputatie met zich meedraagt, na o.a. het incident met Maarten Wynants in de ENECO Tour van 2014.
Misschien was Niki Terpstra daarna opnieuw de sterkste in Parijs-Roubaix, maar mijns inziens is hij door zijn eigen ploeg in de vernieling gereden. Zowel Philippe Gilbert als Zdenek Stybar gingen veel te vroeg in de aanval, waardoor ze in de finale tekort kwamen. Men kan zich dan ook afvragen waarom ze dat deden en naar mijn mening was dat omdat zij zo graag zélf wilden winnen, terwijl het nochtans duidelijk was dat Terpstra nog altijd de man in vorm was. Maar net zoals dat in het verleden ook al het geval is geweest, oordeelden zij dat wie van de ploeg Lefèvre het eerst in de aanval ging, ook diegene zou zijn die met de zegebloemen zou zwaaien, omdat de ploegmakkers dan tot afstoppen worden gedwongen. Maar die tactiek is dus deze keer niet geslaagd. Misschien wel jammer voor Terpstra die anders wellicht “Liever snel naar de hel dan traag naar de hemel” aan zijn songrepertoire had toegevoegd. Aangezien hij volgend jaar overstapt naar het Franse team Direct Energie, heeft hij afscheid genomen van zijn huidige ploeg Quick-Step door in Innsbruck bij het WK ploegentijdrit de titel te veroveren. Het was de vierde keer dat het Belgische team de wereldtitel opeiste en Niki Terpstra was de enige renner die er vier keer deel van uitmaakte. (Wikipedia)
dagelijks iets degelijks 