Vijf jaar geleden werden twee muzikanten uit Temse in de schijnwerper geplaatst, waarvan op zijn minst één een persoonlijke vriend van mijn vader was. Of hij Marcel Loossens heeft gekend, weet ik niet, maar Maurits De Ryck woonde in dezelfde wijk als wij en op de teerfeesten van wat toen nog Recht door Zee was, zat hij steevast aan onze tafel. (RDS)
Na WO II speelden een aantal muzikanten van de nieuwe generatie zowel bij een harmonie als bij een zgn. ‘jazzorkestje’: ‘n klein dansorkest, dat àlle muziek speelde, van wals tot jive. De internationale muzikale omwenteling, in 1962-1963 ingezet door Beatles en Stones (met de intrede van de gitaar), hertekende echter het muzieklandschap volledig en betekende meteen de doodsteek voor de kleine dansorkesten.
Marcel Loossens (°Temse, 28/1/1933) maakte met zijn vriend François Pauwels deel uit van (de in 1953 opgerichte) Temse Accordeonisten (die hij later ook zou dirigeren). In 1954 richtten zij het succesrijke dansorkest The Marly Club op. Op een teerfeest van de Temse Accordeonisten deden zij de ontdekking van hun leven: Jozef Remon zong er een paar liedjes, de aanloop tot zijn carrière als Jacques Raymond. Jacques werd lid van The Marly Club. Toen hij na een paar jaar overstapte naar het Orkest Willy Frank, was dat een grote aderlating. Marcel zelf was ook enkele jaren lid van het William Show Orkest (Kruibeke) en speelde doorheen de decennia als gelegenheidsversterking bij diverse muziekverenigingen.
Maurits De Ryck (°Bornem, 9/11/1938) stamt uit een muzikale familie. Z’n grootvader, Alfons, was beroepsmuzikant (bugel) en tweede dirigent van Sint-Cecilia-Temse. Alfons’ vijf zonen musiceerden bij diezelfde harmonie. In het spoor van zijn vader, Cyriel, die piccolo speelde, studeerde Maurits van in 1946 notenleer en instrument aan de muziekschool van de Bornemse harmonie Concordia & Amicitia. Hij kreeg er les van dirigent Willem Andries en privéles van trompetsolo Henri Van Riet. In 1948 werd hij trompettist bij de harmonie. Toen het gezin in 1954 naar Temse verhuisde, sloten vader en zoon zich aan bij de katholieke harmonie Recht door Zee, waar Maurits nog zeven jaar les volgde bij dirigent Leo De Wit. Vanaf 1960 was hij trompetsolo.
Van bij zijn vestiging in Temse speelde hij bij diverse dansorkestjes. Amper zestien jaar oud musiceerde hij bij The Marly Club o.l.v. Marcel Loossens, daarna bij het William Show Orkest (Kruibeke) o.l.v. William Windey, The Skyrockets (Temse) o.l.v. Roger De Kerf (met wie hij de single ‘Wonder’ opnam) en terug bij The Marly Club. Maurits speelde ook verscheidene jaren bij big band Waesiana (Beveren). Zijn zonen volgden in zijn spoor: Jean-Pierre speelt saxalto en -tenor, Bob is drummer.
Luc De Ryck
Op de foto herkennen we v.l.n.r. burgemeester Luc De Ryck, zijn neef Maurits De Ryck, HOT-voorzitter Kathy Van Cauwenberge, Marcel Loossens en HOT-dirigent Guido Jacobs.
dagelijks iets degelijks 
De opmerking tussen haakjes:” de intrede van de gitaar” is hier niet van toepassing. Geeft de indruk dat vanaf dan (1962-1963) de gitaar de hoofdrol speelde in muziekgroepjes. En de Shadows dan? Hun grootste hit Apache dateert van 1960. Het waren ook de Shadows die de aanzet gaven voor allerhande gitaargroepjes op het vasteland. En dan waren er ook nog de Scandinaven, The Spotnicks. Andere gitaarvirtuozen waren nog vroeger actief: Scotty Moore bij Elvis, Jimi Hendrix bij Little Richard.
Het enige waar de Beatles innovatief in waren, was het blijven zingen tijdens gitaarsolo’s. Daarvoor werd een solo gespeeld en zweeg de zanger. Van toen af was het anders.
LikeGeliked door 1 persoon
Uiteraard heb je gelijk. Je bent zelfs de oude bluesjongens (B.B.King en consoorten) nog vergeten te vermelden. Grappig was trouwens de commentaar van de fameuze man (een Belg) bij Decca die tegen de Beatles zei dat er geen toekomst meer was voor gitaargroepekes (“gitaarklopperkes” zoals mijn collega Lode De Pooter ze altijd noemde).
Anderzijds heeft ook Luc gelijk dat rond die tijd de samenstelling van balorkesten drastisch wijzigde. Ik denk hier aan het nummer “Sultans of Swing” van Dire Straits, waarin ze die situatie meesterlijk schetsen (en dat zélf als gitaargroep).
LikeLike