Het is vandaag al zestig jaar geleden dat de Italiaanse wielerlegende Learco Guerra is overleden. Ik heb een stukje gemaakt op basis van Wikipedia en bijdragen van Antonio Giancane, Marc Claessen en de onvermijdelijke Wilfried Journée op de Wielersite. Later was er ook nog een goed gestoffeerd artikel in het tijdschrift Waaiers, waaruit ik echter om copyright-redenen slechts met mondjesmaat heb geciteerd. U kunt wel het artikel gratis en voor niks lezen als u zich op dit e-tijdschrift abonneert: waaierstijdschrift@gmail.com
Omdat er geen werk meer was als metsersknecht bij zijn vader probeerde Learco het maar als ‘gregario’ in de wielersport. Hij was toen reeds 26 jaar oud. Op amper één jaar tijd werd hij de gelijke van de beste beroepsrenners door zijn uitzonderlijke wilskracht en werkkracht als temporijder.
“Zijn prestaties kwamen ook aan de oren van de grote Girardengo, die eens incognito kwam kijken en snel overtuigd was van het potentieel van de jonge man, in wie hij de perfecte anti-Binda zag. Zijn eigen beste jaren waren ondertussen voorbij en tegen Binda kon hij niet meer op, daarom moest maar iemand het in zijn plaats doen. Costante Girardengo wist zonder veel moeite Guerra te overtuigen om het als beroepsrenner te proberen. Hij kon ook Giovanni Maino overtuigen de jonge renner een contract als gregario bij Maino (waar Girardengo zelf ook onder contract lag) te geven, en meteen zelfs te laten starten in de Giro. De voorwaarde was wel dat Guerra zich zou aansluiten bij de fascistische partij. Geen probleem voor de jonge kandidaat beroepsrenner, die geen echte politieke overtuigingen had en vooral renner wilde worden. Of zijn vader, een fervent communist, dat leuk vond, is een andere vraag.” (Waaiers)
Learco Guerra was prof van 1929 tot 1945. Nadat hij in 1930 al eens tweede was geëindigd in het wereldkampioenschap op de weg, achter zijn landgenoot Alfredo Binda, werd hij een jaar later wereldkampioen in Denemarken in het enige wereldkampioenschap op de weg dat tegen de chrono werd betwist. Learco reed de 172 km met een gemiddelde van 35,136 km/h.
Op 10 mei van dat jaar had hij reeds de eerste Roze Trui in de Giro d’Italia mogen dragen. Het was na de eerste etappe van deze Giro: Milano-Montova over 206 km. Guerra won deze etappe en versloeg daarbij zijn grote rivaal, wereldkampioen Alfredo Binda. De keuze van het roze was tegen het fascisme gekeerd omdat de kleur iets vrouwelijks had en ook de kleur van de dagelijkse krant La Gazzetta dello Sport, de organisator van de manifestatie.
Guerra, bijgenaamd de levende locomotief, was outstanding in het rondewerk. Tijdens het interbellum was Learco Guerra gedurende zes wielerseizoenen de gelijke van superkampioenen als Binda en Girardengo. Vooral in de Ronde van Italië was hij vaak ijzersterk. Zo won hij in 1934 niet alleen het eindklassement maar ook nog eens tien etappes. In totaal won Guerra 39 etappes in grote rondes, waarvan acht in de Ronde van Frankrijk en 31 in de Ronde van Italië.
Na zijn actieve carrière als wielrenner was hij actief als ploegleider voor renners als Hugo Koblet en Charly Gaul.
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 