De Amerikaanse actrice Demi Moore viert vandaag ook alweer haar zestigste verjaardag.
Demi Moore mag zich dan af en toe als a regular bitch gedragen, de manier waarop ze in de film is terechtgekomen is toch wel aandoenlijk. Toen ze 15 was, loenste ze zo verschrikkelijk dat ze een zwarte lap over haar ene oog moest dragen, wat natuurlijk niet erg bijdroeg tot de zelfzekerheid van het tienermeisje. Toevallig vestigde Nastassja Kinski zich als buurmeisje naast haar en die was zich juist heel sterk bewust van haar lichaam. Aangezien Demi door Nastassja werd aangesproken om met haar filmscripts in te oefenen, besloot Demi zich via de film te revancheren.
In 1991 co-produceerde ze reeds “Mortal thoughts” van Alan Rudolph en nam zelf de rol van the hairdresser, wife and mother Cynthia Kellogg voor zich. She is in police department being interrogated by the experienced detective John Woods (Harvey Keitel). Through flashbacks, she reveals how her best friend and colleague Joyce Urbanski (Glenne Headly) married the scum and nasty James Urbanski (Bruce Willis, op dat moment de echtgenoot van Demi Moore). She reveals how hard Joyce’s life with James was; and why Joyce became a criminal. The smart detective finds some contradictions in her statement and presses Cynthia, trying to disclose the truth of two murders.
In 1994 was ze zo te zien in “Disclosure”, de zoveelste film van Michael Crichton, pardon van Barry Levinson, maar het is haast onmogelijk om de verdiensten van de schrijver (na “Jurassic park” en “Rising sun”) niet hoger in te schatten dan die van de regisseur, ook al is dat dan de man van “Rain man” en “Good morning Vietnam”. Deze keer loopt hij echter een beetje verloren in de “virtual reality”, die een belangrijk gegeven is in het subplot. Ondanks de artificiële gekunsteldheid is deze dan nog te verkiezen boven het “normale” decor van Neil Spisak, waarin deze “computerthriller” zich afspeelt. Binnen deze kilheid loopt ook Michael Douglas een beetje verloren (wat trouwens min of meer de bedoeling is), terwijl zijn tegenstandster Demi Moore (het gaat eigenlijk over seksuele handtastelijkheden op het werk, maar dan met een omgekeerd rollenpatroon) en vooral een uitstekende Donald Sutherland zich hier kiplekker voelen.
Hoezeer het allemaal uit de hand begon te lopen, bewees Demi Moore in haar volgende film, “The Scarlet Letter”. Aangezien ze niet tevreden was over haar kapsel (!) wilde ze per se een badscène overdoen. Regisseur Roland Joffé vond het welletjes en weigerde, tenzij ze vijf miljoen zou inleveren op haar gage. Moore dèèd het. Het gaat hier om de verfilming van de roman van Nathaniel Hawthorne (met verder nog Gary Oldman en Robert Duvall), maar ondanks het feit dat de publiciteit het grof geschut bovenhaalde door te beloven dat Demi in deze film uit de kleren zou gaan en dat deze klassieke roman zowaar een happy-end toebedeeld kreeg, flopte de film met een recette op het openingsweekend van 4,1 miljoen dollar. Hij had in totaal 50 miljoen dollar gekost…
Daarna was Demi Moore in “Striptease” (Andrew Bergman, 1996) een moeder die op deze manier het hoederecht over haar dochter hoopt te kunnen betalen. Hiervoor ving Moore dan 370 miljoen en geen half miljard zoals oorspronkelijk werd gezegd. Demi (°Roswell, 11/11/1962), die door haar collega’s “Gimme More” wordt genoemd omwille van haar inhalerigheid, kwam daarmee toch aan de leiding van de lijst van best betaalde vrouwelijke actrices.
De populariteit van Moore liep dus toch achteruit, ook al als men ziet dat op de casting voor een klein rolletje van iemand in de zaal die haar kleren over het hoofd gesmeten krijgt, slechts één gegadigde (de 25-jarige Giles Harrison) kwam opdagen. Bovendien hebben de producers zich laten verzekeren tegen een mogelijke vierde baby van het echtpaar Willis-Moore. Misschien daarom (om zijn zinnen wat te verzetten) dat Bruce Willis een popgroepje heeft opgericht, The Accelerators, waarbij Demi zou zingen. Terloops, via de muzikale connecties van Bruce, met name via Dave Stewart, mochten in “Striptease” enkele nummers van The Eurythmics worden gebruikt om op te strippen. Annie Lennox heeft hiertegen geprotesteerd en geëist dat ze zouden worden verwijderd. Het werd dus uitkijken naar nummers met exact hetzelfde ritme. Anders stript Demi Moore “uit de maat”…
“Striptease” wordt een “erotische thriller” genoemd. Wel, deze film is noch erotisch, noch een thriller. Op het einde doet hij zelfs een poging om grappig te zijn, maar ook dat lukt niet. Neen, dan vond ik Nic Balthazar “grappiger” toen die mij op de persvisie luidkeels begroette met: “Ha! Hier komt De Schepper wél naar kijken!” (In tegenstelling tot de harde kern van de filmcritici had ik niet de tijd om àlle persvisies af te lopen namelijk.) En hij had in feite nog gelijk ook: bij mijn opdrachtgever (Stepsmagazine) lagen dergelijke films in de bovenste schuif. Als ik dus moest kiezen tussen een Afghaans familiedrama over de teleurgang van de plaatselijke schapenkwekerijen en Demi Moore met haar opgespoten boobies “in hare pure”, dan wist ik het wel!
Overigens was deze film zeer actueel in het licht van de affaire Dutroux die ook in de filmwereld sporen naliet. “Striptease” kreeg immers ook heel slechte kritieken op moreel vlak omdat ze daarvoor haar eigen dochtertje Rumer heeft laten opdraven en dat vond men ongepast. Moore trok zich niets aan van de kritiek en was in 1996 te zien in “The juror” van Brian Gibson met Alec Baldwin als haar tegenspeler. Voor “G.I.Jane” (Ridley Scott, 1997) liet Demi Moore haar hoofd kaalscheren. Echtgenoot Bruce Willis vond dit blijkbaar zo sexy dat ze het “kapsel” ook na het beëindigen van de opnames aanhield.
Nadien was Gimme Moore zowaar te zien in een film van Woody Allen (“Deconstructing Harry”). Hiervoor zal ze haar financiële eisen dan toch wel teruggeschroefd hebben. Daarna verdween Demi Moore drie jaar van het scherm. Ze kwam pas terug in 2000 voor “Passion of mind” van Alain Berliner over een vrouw die een dubbel leven leidt. Alhoewel ik de film niet heb gezien, zou het mij niet verbazen dat op z’n minst één van deze twee levens dat van een gerijpte vrouw is en dat Moore (ondertussen dan toch al 38) de knop heeft omgedraaid en voortaan wat meer “volwassen” rollen gaat spelen…
Dat ze 38 is, wordt letterlijk gezegd in een film van zeven jaar later, “Flawless” van Michael Radford, waarin ze dus eigenlijk al 45 is. Het is inderdaad een atypische Demi Moore-film, misschien de voorbode van wat ernstiger werk…
Datzelfde jaar was ze b.v. ook een politie-inspecteur die zichzelf tegenover haar schatrijke vader wil bewijzen door achter seriemoordenaars aan te gaan in “Mr.Brooks” van Bruce A.Evans. Die seriemoordenaars zijn dan Matt Schulze als Meeks en Kevin Costner als Mr.Brooks.
Zoals de satire “The Joneses” van Derrick Borte uit 2009 b.v. Samen met David Duchovny vormt ze dan naar de buitenwereld het perfecte gezinnetje samen met hun zoon Mick (Ben Hollingsworth) en dochter Jenn (Amber Heart). In werkelijkheid is het een grootscheeps marketing project waardoor hun onmiddellijke omgeving gestimuleerd wordt om al die (dure) producten aan te schaffen. Maar uiteraard loopt dit slecht af. Men zou dus kunnen zeggen: een perfecte aanklacht tegen de consumptiemaatschappij, maar helaas wordt de film helemaal ontsierd door een van de pot gerukt “happy end” voor wat het koppel Moore-Duchovny aangaat tenminste.
In “Margin Call” van J.C.Chandor uit 2011 moet ze haar mannetje staan in de mannenwereld van een trade bank (het verhaal speelt in op de bankencrisis die in die periode is ontstaan). En doet ze dat dan ook? Neen, niet echt, maar de schuld ligt niet bij haar. De scenarist heeft alle lekkere porties naar Kevin Spacey en Jeremy Irons toe geschoven. Ja, dan wordt het een onmogelijke opdracht natuurlijk!
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 