“Je statistieken gaan door het plafond! dagelijks iets degelijks trekt veel verkeer.” Als mijn provider mij dergelijk bericht zendt, dan kan ik al vermoeden dat er iets speciaals aan de hand is. En jawel hoor, mijn artikel over Jerry Lee Lewis haalt niet minder dan 2.500 lezers. Dan kan ik het al vermoeden: de nog enige overlevende oerrocker Jerry Lee Lewis heeft op de gezegende leeftijd van 87 jaar deze wereld verlaten…
De eerste maal dat ik de koning van de rockpiano, Jerry Lee Lewis, op het scherm mocht meemaken, moet zo rond 1964 geweest zijn in het nog steeds legendarische tienerprogramma “Shindig”. Normaal was een dergelijke uitzending taboe in onze huiskamer, maar mijn vader dacht dat de typiste van dienst enigszins had gestotterd en dat de Amerikaanse komiek Jerry Lewis in het programma zou te zien zijn. Pech voor hem dus en lekker kontwiebelen voor mij op de tonen van “Whole lotta shakin’ goin’ on”, “Great balls of fire”, “Breathless”, “It’ll be me” en andere “High school confidentials”.
In februari 1980 deed zich net hetzelfde misverstand voor als de twee oudjes (toen al!) praktisch gelijktijdig naar ons jarige Belgenland afzakten. Jerry Lewis was immers op 18 februari in de Antwerpse Elisabethzaal en Jerry Lee Lewis op 22 februari in Genk in de Liberg Club. Ook nu was het dus uitkijken dat je niet in de verkeerde zaal terechtkwam!
Jerry Lee Lewis werd geboren op 29 september 1935 in Ferridey, Louisiana. Hij debuteerde op het legendarische Sun-label, waar ook Elvis Presley, Carl Perkins, Roy Orbison en Johnny Cash hun eerste schreden in de muziek zetten, maar hij deed het met “Whole lotta shakin’ goin’ on”, later gevolgd door “Great balls of fire” en “Breathless”, beide geschreven door Otis Blackwell, tevens de auteur van “All shook up”, “Don’t be cruel” en “Return to sender” voor Elvis Presley, die wel eiste dat hij als mede-auteur werd opgegeven. Blackwell werkte in de fameuze Brill Building, wat voor een zwarte toch wel merkwaardig was. Hij werkte ook voor Richard Penniman, die als Little Richard samen met Jerry Lee Lewis de grondslag legde voor rock’n’roll-piano. Elton John: “Up until Great Balls of Fire the piano-playing that I had heard had been more sedate. My dad collected George Shearing records, but this was the first time I heard someone beat the shit out of a piano. Little Richard played it standing up, but Jerry Lee Lewis actually jumped on the piano! This was astonishing to me, that people could do that. Those records had such a huge effect on me, and they were just so great. I learned to play like that.”
Jerry Lee Lewis deemsterde even weg bij het begin van de jaren zestig door een seks-schandaal of wat daarvoor moest doorgaan (hij was – wettelijk – gehuwd met zijn minderjarige nichtje, cfr. de film “Great balls of fire” van Jim McBride uit 1989 met Dennis Quaid als Jerry Lee en Winona Ryder als het nichtje).
Jerry Lee: “Ze draaiden geen rock’n’roll meer op de radio. Presley was Frank Sinatra gaan nadoen en je kreeg zangers als Bobby Vee en Bobby Dee en Bobby Vinton… De echte rock’n’roll werd niet meer gedraaid. Toen ben ik country & western-platen gaan maken om toch op de radio te komen, een artiest heeft dat nodig. Maar op het podium ben ik blijven doen wat ik altijd al gedaan heb!”
In 1963 stapt Jerry Lee over van Sun naar Mercury Records en neemt al zijn oude hits nog eens opnieuw op, waardoor je goed moet uitkijken als je op zoek bent naar origineel werk van the Killer…
In 1975 maakte Jerry Lee overigens zijn bijnaam “the killer” bijna waar. Ik laat het Alcide vertellen: “Pendant la célébration de son anniversaire, Jerry Lee Lewis tira accidentellement, sur son bassiste Norman Owens. Owens survécut à une grave blessure à la poitrine, mais changea de patron. Evidemment, parce qu’il n’y pas de métier plus dangereux que celui de bassiste…”
Rond die tijd kwam Jerry Lee Lewis toch weer opzetten met een elpee als “The London Sessions” (met o.a. Rory Gallagher, Alvin Lee en Peter Frampton) en hits als “Me and Bobby McGee” en “Chantilly Lace”. Er was zelfs sprake van een film…
Jerry Lee: “Ik ga in een film de rol van Jezus Christus spelen en zingen. Dat zal veel mensen shockeren. Ik weet niet of ik het waard ben, maar, geloof me, ik kàn het. Die film gaat fantastisch worden, vooral het Laatste Avondmaal met een zingende Christus.”
Helaas (?) is die film er nooit gekomen en moeten we het doen met de dronken apostelen in “Jesus Christ Superstar”.
Is er ook een verschil tussen de beide Lewissen? Jazeker: als Jerry Lee Lewis niet dronken is, kon hij vast nog wel voor spektakel zorgen. Voor Jerry zonder Lee konden we hoogstens het omgekeerde veronderstellen…
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 
Ik heb hem in 2007 zien optreden in Vorst-Nationaal.
Hij strompelde op het podium en zag eruit als iemand die hoogdringend moest worden opgenomen in zoniet de kliniek, dan toch de Reiger, maar… eens achter zijn piano kwam er uit dat kabouterwrak een reus tevoorschijn, die het instrument betokkelde en besloeg en ranselde dat horen en zien vergingen. He blew our minds.
Never to be forgotten, al ben ik nooit een fan van hem geweest.
Naast Elvis, van wie ik wel fan was/ben, zijn dus nu de 3 grote old-timers uit de fifties, die als een klavertje-van-drie bij elkaar hoorden, overleden: Jerry Lee Lewis, Chuck Berry en Little Richard. Van alleen deze laatste heb ik – helaas – geen optreden gezien.
Luc De Ryck
LikeGeliked door 2 people