Het is vandaag al 65 jaar geleden dat het boek “On the road” is verschenen. Het is van de hand van Jack Kerouac (1922-1969).
Het wordt de bijbel van de Beat Generation genoemd. Er wordt gezegd dat Kerouac de term bedacht heeft: Beat, eerst naar aanleiding van het feit dat zij onderdrukt werden en later om de term Beatific (gelukzalig) aan te duiden. Uiteindelijk werd deze term toegepast op een hele generatie jonge mensen die zich aangesproken voelden door deze schrijvers of hun gedrag imiteerden: de Beatniks. Maar de term heeft dus helemaal niks te maken met de Engelse beatmuziek die pas een tiental jaren later Amerika zou veroveren. De schrijvers van de Beat Generation hielden trouwens meer van jazzmuziek.
De filosofie van het boek en “dus” ook van de schrijvers die zich ermee identificeerden (*), was die van ontdekkingsreizen en de aantrekkingskracht van het onbekende, het verbodene. “Il vaut mieux vivre avec des remords qu’avec des regrets” (**). Kerouac wilde het leven van de Amerikaanse reiziger (eerder een vagebond) vastleggen en ontwikkelde een spontane stijl van proza dat de essentie van beweging probeerde vast te leggen in een oneindige stroom rauwe gedachten en observaties. (***)
Hoe dat juist zit met die 65ste verjaardag (zowel op doorbraak.be als op diverse andere sites op het internet) weet ik ook niet, want ik heb een heel andere wordingsgeschiedenis: Kerouac schreef de eerste, nog ruwe en expliciete versie van dit boek op een enorme rol papier van ruim 36 meter lang. Gemiddeld 6.500 woorden per dag op acht papierrollen van 3,6 meter die vervolgens aan elkaar werden gekleefd (****). Dat was nodig om zijn ‘spontane proza’ zo weinig mogelijk te verstoren door het indraaien van een vers vel papier, alhoewel dat aan elkaar kleven mij juist een veel ingewikkelder toestand lijkt dan een nieuw blad nemen (*****). Hoe dan ook, aangedreven door benzedrine en koffie hamerde Kerouac On the Road in april 1951 in drie luttele weken op zijn typemachine, ondanks het feit dat de roman pas zes jaar later zou verschijnen.
Ronny De Schepper
(*) Op de eerste plaats Neal Cassady, die samen met Kerouac op de kaft van de populairste uitgave van het boek staat, maar ook William S.Burroughs en vooral Allan Ginsberg.
(**) De Franse zanger-acteur Patrick Bruel tijdens een live-optreden vele jaren later.
(***) Is niet helemaal hetzelfde als de stream of consciousness van James Joyce.
(****) 8 x 3,6 is volgens mij nog altijd geen 36 meter maar kom. Een vriendin uit mijn jaar heeft haar licentiaatsverhandeling over dit boek gemaakt. Misschien moet ik het maar eens aan haar vragen.
(*****) Het doet me een beetje denken aan de anekdote die men vertelt over de componist Gioacchino Rossini. Daarvan zegt men dat hij zo lui was dat als een blad papier op de grond viel, hij nog liever de compositie nog eens opnieuw opschreef dan dat hij het zou oprapen! Maar dat vind ik nu allerminst een goed voorbeeld van “luiheid”!
dagelijks iets degelijks 