Dertig jaar geleden zag ik “Hotel Terminus” van Filip Vanluchene (foto) door De Korre. Bob De Moor regisseerde het stuk in een decor van Marc Cnops. Met Brit Alen (Diane), Dirk Buyse (Vital), Bob De Moor zelf (Gust) en Jan Steen (Norbert).
Op vraag van Bob De Moor liet Filip Vanluchene zich inspireren door de herhaalde cafébezoeken, die beiden in hun conservatoriumtijd brachten in het “Valkenhuis”, een volkse herberg waar heel wat mensen uit “de vierde wereld” (die toen, in het begin van de jaren zeventig, nog gewoon “de openbare onderstand” heette) hun tijd zoek maakten. Het waren verhalen met grootse plannen, maar uiteindelijk blijft alles altijd hetzelfde. De sfeer van “het café zonder naam” van Wannes van de Velde, kortom. Drie van deze mensen brengt Vanluchene nu samen in een haveloos hotelletje aan de kust. Gust is de uitbater, steeds beducht dat “de inspectie” iets zal aan te merken hebben op “zijn boeken”. Diane is een eigenwijze dienster en Norbert een simpele ziel die in dit hotel-zonder-gasten een vast verblijf heeft. Op een dag komt er dan toch een ongenode gast zich aandienen. Vital is op weg naar Schotland, op zoek naar “tigers” (autoplaten met het tigra-meisje als afbeelding). Als blijkt dat Diane hiervoor model heeft gestaan, beleeft hij met haar een wonderbare liefdesnacht, waarna zij verdwijnt. Vital neemt nu haar plaats in in het zonderlinge hotel. Elke dag wacht hij op haar terugkomst…
Bob De Moor heeft dit stuk ook eens als vertelling gebracht, vanuit het oogpunt van Norbert. Alhoewel het in déze versie geen onaardige voorstelling is (een aanwinst voor het amateurtheater, zo ongeveer in de zin van “Blankenberge” van Tom Lanoye), kan ik me toch inbeelden dat die soloversie krachtiger moet zijn geweest, aangezien ze meer aan de verbeelding overlaat. Het naturalisme van deze voorstelling wordt wel een beetje getemperd door de distantie die de acteurs nemen van hun dialectisch getinte tekst, maar op die manier klinkt die dan juist een beetje kunstmatig. Ik heb de voorstelling gezien in de Tinnenpot.
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 