Vandaag is het al 55 jaar geleden dat de Engelse actrice Vivien Leigh is overleden.
Ze werd geboren als Vivian Mary Hartley in Darjeeling, India. Haar ouders verhuisden kort daarna naar Engeland, en daar groeide ze op. Haar vader was een welgestelde Britse officier, die zijn dochter naar een strenge Britse kloosterschool stuurde. De gevolgen bleven niet uit: dochterlief rebelleerde, trouwde op haar 19de met ene Herbert Leigh en kreeg meteen een dochter, Suzanne (’t was “van moeten” met andere woorden).
Na een toneelopleiding aan de Comédie Française in Parijs, schitterde ze als Henriette Duquesnoy in het toneelstuk “Le masque de la vertue”. Na The Royal Academy of Dramatic Art in Londen maakte ze daar haar theaterdebuut met “A midsummernight’s dream”.
In 1935 begon ze haar filmcarrière met films zoals “The Village Squire”, “Things are Looking Up” en “Look Up and Laugh”. Dat jaar ontmoet ze Laurence Olivier en samen begonnen ze een enigszins publiekelijke liefdesaffaire (ook Olivier was getrouwd, namelijk met actrice Jill Esmond).
In 1937 spelen Laurence Olivier en Vivien Leigh voor het eerst samen in een film (“Fire over England” van Alexander Korda). Ze spelen een koppel dat in de Elizabethaanse tijd een verboden liefde kent. Precies wat er ook in de werkelijkheid gebeurde, want ze waren toen beiden getrouwd met iemand anders.
In 1938 was Vivien Leigh te zien in “A Yank at Oxford”. In de film zegt ze letterlijk: “Ik heb een man die veel ouder is dan mij en die niet begrijpt dat ik ontspanning nodig heb.” En dat was precies wat er aan de hand was. Haar man weigerde immers van haar te scheiden omdat hij dacht dat haar verliefdheid op Laurence Olivier wel zou overgaan.
Die speelde op dat moment in “Wuthering Heights” van William Wyler. Vivien Leigh wanted to play the lead role, alongside her lover, but studio executives decided the role should go to Merle Oberon. They later offered Leigh the part of Isabelle Linton, but she declined and Geraldine Fitzgerald was cast.
Op 15 december 1939 gaat in het Grand Theater van Atlanta “Gone with the wind” (Victor Fleming) de eerste grote Amerikaanse blockbuster in kleur in première. Toen David O.Selznick de Britse Vivien Leigh (door bemiddeling van Laurence Olivier) boven zijn buurmeisje Paulette Goddard (die daar samenwoonde met Charles Chaplin) verkoos als Scarlet O’Hara, ontstond er in het noorden van de V.S. een oproep tot boycot van de film “Gone with the wind”, maar in het zuiden zei men: “Liever een Britse dan een Yankee!”
In 1940 scheidde ze van Leigh en trouwde met Laurence Olivier. In 1944 werd vastgesteld dat ze tuberculose in haar linkerlong had. Alhoewel ze nog verscheidene successen scoorde, zoals Thornton Wilders The Skin of Our Teeth en de film Caesar and Cleopatra in 1946, ging haar gezondheid sterk achteruit. Toch won ze in 1951 haar tweede Oscar, dit keer voor haar rol als Blanche DuBois in “A Streetcar Named Desire” (Tramlijn Begeerte).
Het was Vivien Leigh die Laurence Olivier in contact bracht met John Osborne zodat die voor hem “The Entertainer” had geschreven. Voor zijn vrouwelijke tegenspeelster verkoos Olivier echter de 22 jaar jongere Joan Plowright, omdat hij het leven met de manisch-depressieve en nymfomane Leigh niet meer aankon. Alhoewel hij (uit schrik voor de vader van Joan) gevraagd had de relatie geheim te houden, maakte Leigh de scheiding bekend op zijn verjaardag, toen hij samen met Plowright in de Orson Welles-enscenering van “Rhinoceros” van Eugène Ionesco stond. In 1960 scheidde ze van Olivier, maar ook toen Vivien Leigh daarna troost vond bij Jack Merivale bleef Olivier steeds naar haar informeren, zeker toen ze in de vroege jaren zestig twee miskramen had en de tuberculose haar erg verzwakte. Ook zij bleef steeds van hem houden.
Vivien Leigh overleed aan chronische tuberculose in haar huis in Londen. Ze werd gecremeerd, en haar as is uitgestrooid over het meer bij Tickerage Mill, in Sussex, Engeland.
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 