In november 2020 heb ik naar “Appointment with Death” gekeken, een oude (1988) Hercule Poirot-film met Peter Ustinov. Het was op zich reeds eigenaardig dat ik deze film nog niet had gezien, maar na verloop van tijd werd duidelijk waarom: ondanks een rits Grote Namen werd er verschrikkelijk slecht geacteerd. Met twee uitzonderingen. Dat waren dan toevallig ook de oudste (Lauren Bacall, with all due respect) en de jongste. Deze laatste kwam mij erg bekend voor, maar haar naam zei me eigenaardig genoeg niets: Jenny Seagrove, wie mocht dat dan wel zijn? (De foto uit de film van Yoni S.Hamenahem via Wikipedia doet haar ongekunstelde schoonheid helaas geen recht.)
Jennifer Ann ‘Jenny’ Seagrove (Kuala Lumpur, 4 juli 1957) werd geboren in Maleisië bij Britse ouders, haar vader runde daar een import-export bedrijf. Toen zij een jaar oud was kreeg haar moeder een ernstige beroerte en kon niet meer voor haar dochter zorgen, hierna keerde zij met haar familie terug naar Engeland. Het acteren leerde Jennifer aan de Bristol Old Vic Theatre School in Bristol. In haar vroege jaren als volwassene leed zij aan boulimie, maar herstelde hiervan in een tijdrovend proces. Seagrove was van 1984 tot en met 1988 getrouwd met acteur Madhav Sharma. Van 1989 tot en met 1993 had zij een relatie met filmmaker Michael Winner, ook de regisseur van “Appointment with death” waar ze hem overigens heeft leren kennen, vanaf 1994 heeft zij een relatie met filmmaker Bill Kenwright (volgens de IMDb is hij eerder een impressario in het theater).
Seagrove begon in 1980 met acteren in de korte film Dead End, waarna zij nog meerdere rollen speelde in films en televisieseries. Zij is onder andere bekend van haar rol als Jo Mills in de televisieserie Judge John Deed, waar zij in 29 afleveringen speelde (2001-2007). Seagrove is naast actrice voor televisie ook actief in het theater. (Wikipedia)
Op de IMDb geeft men een lange lijst van haar rollen op het theater, maar daar word ikzelf natuurlijk niet wijzer van, want ik ben eigenlijk heel weinig in Groot-Brittannië geweest en àls ik er dan al eens was, ging ik eerder naar musicals dan naar echt theater. De IMDb besluit dan ook terecht: “To date, Jenny’s film career has not match her impressive stature on stage or TV. Nevertheless, she made her British film debut as “Anna” in the Jeremy Irons Polish political vehicle Moonlighting (1982) directed by Jerzy Skolimowski. She subsequently appeared as a quirky Scottish lass in the film Local Hero (1983) starring Burt Lancaster, and then was given the top female role as Sophie in the period adventure comedy Nate and Hayes (1983) (aka Nate and Hayes) starring Tommy Lee Jones and Michael O’Keefe as O’Keefe’s fiancée.” Maar ook dat helpt me niet vooruit. Ik denk dat ik van deze opsomming enkel “Local Hero” heb gezien en haarzelf herinner ik me daar niet in.
Ook het vervolg van de opsomming maakt me niet veel wijzer: “She was part of an all-star suspect line-up in the Agatha Christie whodunnit Appointment with Death (1988) starring Peter Ustinov as sleuth Hercule Poirot and followed that with the Jeremy Irons starrer A Chorus of Disapproval (1989). In the United States, Jenny was seen in an unsympathetic light as the evil nanny in The Guardian (1990), directed by William Friedkin and appeared in the comedy caper Bullseye! (1990), filmed in England and Scotland.
In later years, Jenny was given several starring film roles. She played the title missionary in Miss Beatty’s Children (1992); co-starred with Anthony Edwards in the romantic comedy Don’t Go Breaking My Heart (1999); played an eccentric widow who forms a bond with a teenage runaway in Zoe (2001); and played a woman who hid an escaped Russian POW during World War II in Another Mother’s Son (2017).” (Gary Brumburgh) Het enige wat me hierbij opvalt is die andere Hercule Poirot-film, “A Chorus of Disapproval”, een jaar na deze van gisteren. Ik denk dus dat het van deze film moet zijn dat ze mij bekend voorkwam.
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 