Vijf jaar geleden: het kakske van Tom Dumoulin

De koninginnenrit van de Giro heeft een muis gebaard. Of nog beter: een drol. Een beetje zoals heel deze Giro tot nu toe eigenlijk. Vóór de start waren de verwachtingen zeer hoog gespannen, want omdat een aantal toppers de voorkeur hadden gegeven aan de Giro boven de Tour stond wellicht het beste deelnemersveld ooit aan de start. Maar helaas, de toppers – en vooral dan het duo Nairo Quintana-Vincenzo Nibali – reed zeer afwachtend, zodat het toch weer een typische Girorit werd: enkel de finale was spannend. Zo ook gisteren toen Nibali in de laatste kilometers zijn grootste truuk weer boven haalde: een fabuleuze afdaling. Maar zo werd dus wel de drol van Tom Dumoulin hét moment van de dag (foto Axel VH). Let op: ik wil daarmee niet de spot drijven met de arme Tom, die tenslotte deze Giro nog het meest heeft gekleurd en enkele dagen later de eerste Nederlander zou worden om deze ronde te winnen. Nee, het voorval deed me onweerstaanbaar terugdenken aan een gebeurtenis uit mijn eigen verleden…

Opgegroeid in een overbeschermd milieu in Temse, ben ik pas tot ontbolstering gekomen tijdens mijn studententijd in Gent. Ik was politiek actief, maar ik was ook een fuifbeest. En in de Germaanse werkte ik mee aan het tijdschrift Germaniak, maar ook aan de Werkgroep Occulte Wetenschappen. Ik was zelfs lid van de atletiekploeg. En daarover gaat het natuurlijk…
Ik was uiteraard geen goede loper, eerder integendeel, maar ik deed het graag en ik maakte ook graag deel uit van de sfeer voor en na de wedstrijd. De voornaamste wedstrijd van het jaar was het interfacultair kampioenschap. Het klassement werd opgemaakt aan de hand van vijf deelnemers per ploeg en we stonden aan de start met zes Germanisten. Wat kon er dus verkeerd gaan?
Ik maakte me helemaal geen zorgen en had maar één doel voor ogen: de start was op een soort van voetbalveld en voor mij lag de eindstreep aan de andere kant van het veld. Dààr wou ik als eerste passeren. Bij het startschot perste ik er dus een spurtje uit en, jawel hoor, mede omdat de andere deelnemers hun krachten natuurlijk beter verdeelden, kon ik mijn doel bereiken.
Nadien liep ik rustig mijn eigen tempo en werd dus door bijna het hele veld voorbij gelopen. Tot ik ongeveer halfweg zelf een andere Germanist inliep: Dirk Baeyens. Ik in paniek: “Dirk, wat scheelt er?” En hij, nog veel méér in paniek: “Waar is er hier verdomme een W.C.? Ik moet dringend!”
Lap, daar ging mijn alibi. Dirk verdween uit de wedstrijd en ik was nu plotseling de vijfde man. Ik probeerde nog mijn snelheid opnieuw wat op te drijven, maar door het spurtje en de afstand die we ondertussen toch al hadden afgelegd, I was at the end of my Latin, zoals Mario Declercq zou zeggen.
Ik heb al gezegd dat ik op kot zat in de Brugsepoortstraat en door de nabijheid van de Landbouwhogeschool en de Veeartsenijschool zat mijn kot dan ook vooral vol met respectievelijk boerenkotters (zoals Paul Jambers, zij het dat dit vóór mijn tijd was) en peerdepieten. En een tiental meter voor mij liep zo’n peerdepiet van mijn kot. Ik wist uiteraard op dat moment niet hoe de kaarten lagen, maar instinctief wilde ik naar hem toe lopen om toch een doel te hebben in de wedstrijd. Ik slaagde er helaas niet in en wat bleek achteraf? Die kotgenoot was inderdààd de vijfde deelnemer van de veeartsenij geweest en het kampioenschap werd uiteindelijk een duel tussen de veeartsenij en de Germaanse. De Germaanse verloor met één punt…

Ronny De Schepper