The New York Philharmonic concert of April 6, 1962, is widely regarded as one of the most controversial in the orchestra’s history. It featured a performance by Glenn Gould of the First Piano Concerto of Johannes Brahms, with the orchestra led by its music director, Leonard Bernstein.
The concert became famous because of Bernstein’s remarks from the podium prior to the concerto, with which he disassociated himself from the interpretation that was to come. Gould, for his part, claimed publicly to be in favor of Bernstein’s remarks; however, fallout from the event has since been cited as one of the factors that led the pianist to withdraw from public performances in the last years of his career.
The question is: in a concerto, who is the boss – the soloist or the conductor? Gould’s insisted that the entire first movement be played at half the indicated tempo. It was just light hearted banter blown out of context by a critic. The live radio broadcast (along with Bernstein’s disclaimer) was subsequently released on CD.
Raymond Batsford
dagelijks iets degelijks 
Wie er de baas is? De dirigent natuurlijk omdat de solist één onderdeeltje is van het geheel. Daar kan geen discussie over bestaan. En als die solist daar niet mee akkoord kan gaan, moet hij maar op zijn eentje de show proberen te stelen. Misschien is het Gould naar zijn hoofd gestegen, wie weet? Want Gould is ook niet van de minste.
LikeGeliked door 1 persoon
Het gaat er volgens mij niet om ‘wie de baas is’, het is een kwestie van elkaars opvattingen respecteren en ik vind dat Bernstein dat op een mooie manier heeft gedaan. Ik heb de cd in huis met het concert en Bernstein’s opmerkingen en ik beluister hem nogal eens. Over incidenten gesproken, ik vind het ‘incident’ met Riccardo Chailly en de pianiste Maria Joao Pires ook een mooie, waarbij Pires een ander Mozart piano concert verwachtte dan Cahilly aankondigde, en het vervolgens toch uit het hoofd speelde. Briljant https://www.youtube.com/watch?v=CJXnYMl_SuA&t=5s
LikeGeliked door 1 persoon