Twintig jaar geleden kwam ik terug uit Tenerife. In tegenstelling tot het jaar daarvoor toen ik welgeteld één boek heb gelezen (het was dan wel “De slinger van Foucault”, maar kom), had ik er deze keer niet minder dan zeven gelezen. Twee van die zeven waren “La Vie Sexuelle de Catherine M.,” van Catherine Millet en “Sex & the City” van Candace Bushnell…
Alhoewel “Sex & the City” beter geschreven (en beter vertaald) is dan het boek van Catherine Millet werd ik niet alleen gehinderd door die typisch Amerikaanse hypocrisie (een heel boek over seks, maar als men het dan over een penis heeft, dan heet dat een “je-weet-wel-wat”), maar ook ben ik het volledig eens met een (nochtans als positief bedoeld) citaat uit “Viva” op de kaft: “Wat heb ik gemeen met deze vrouwen? Niets, helemaal niets. Ik snap dan ook absoluut niet waarom ik Sex & the City tot op de laatste pagina heb uitgelezen.” Niet alleen zijn deze carrièrevrouwen sociaal gehandicapte wezens die een relatie enkel nog tot seks (en laten we wel wezen: geld & aanzien) herleiden, maar bovendien kunnen ze zelfs niet eens genieten (zie de bijdrage van Reinhilde hierover). En al zeker niet van seks! Ze weten verdomd niet eens wat dat is. Op die manier kreeg ik dan toch nog wat respect voor Millet die vrijmoedig over haar (ook in de realiteit beleefde) fantasieën schrijft, ook al zijn het dan de mijne niet (ik ben eigenlijk net haar tegenvoeter).
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 