110 jaar geleden woonde Lenin in Draveil (Ile de France) de begrafenis bij van Paul Lafargue en Laura Marx, die een gezamenlijk einde hadden gemaakt aan hun leven “omdat ze niets meer te betekenen hadden voor het socialisme”.
Laura Marx werd geboren in Brussel en verhuisde met haar ouders naar Frankrijk, toen Koninkrijk Pruisen, voordat het gezin zich vanaf juni 1849 in Londen vestigde. Paul Lafargue, geboren in Santiago De Cuba, was een jonge Franse socialist die in 1866 naar Londen kwam om te werken voor de Eerste Internationale. Daar werd hij bevriend met Karl Marx en leerde hij de familie van Marx kennen, vooral Laura, die verliefd op hem werd.
Lafargue en Laura trouwden in april 1868 op het registratiekantoor van Saint Pancras. Tijdens hun eerste drie jaar huwelijk kregen ze drie kinderen, twee jongens en een meisje, die allemaal op jonge leeftijd stierven. Ze hadden geen andere kinderen. Ze brachten enkele decennia door in politiek werk samen, vertaalden het werk van Karl Marx naar Frans en verspreidden marxisme zowel in Frankrijk als in Spanje. Gedurende het grootste deel van hun leven werden ze financieel ondersteund door Friedrich Engels. Ze erfden ook een groot deel van Engels’ nalatenschap toen hij in 1895 stierf.
Op 25 november 1911 pleegde het echtpaar samen zelfmoord, nadat ze hadden besloten dat ze niets meer te geven hadden aan de beweging waaraan ze hun leven hadden gewijd. Laura was 66 en Paul was 69. In hun zelfmoordbrief leggen ze uit waarom ze zelfmoord hebben gepleegd. Lafargue schreef: “Gezond in lichaam en geest, beëindig ik mijn leven voor genadeloze ouderdom die mij mijn genoegens en vreugden na elkaar heeft afgenomen; en die mij van mijn fysieke en mentale krachten heeft beroofd, kan mijn energie verlammen en mijn wil breken, waardoor ik een last voor mezelf en voor anderen word. Gedurende enkele jaren had ik mezelf beloofd niet verder te leven dan 70 jaar; en ik stelde het exacte jaar vast voor mijn vertrek uit het leven. Ik bereidde de methode voor de uitvoering van onze resolutie voor, het was een hypodermie van cyanidezuur. Ik sterf met de opperste vreugde dat ik weet dat op een gegeven moment de zaak waaraan ik vijfenveertig jaar lang mijn leven gewijd heb, zal zegevieren. Lang leve het communisme! Lang leve het internationale socialisme!”
Vladimir Lenin, een van de sprekers op de begrafenis als vertegenwoordiger van de Russische Sociaal Democratische Arbeiderspartij (RSDLP), vertelde later zijn vrouw Nadezhda Krupskaya: “Als men niet meer voor de partij kan werken, moet men de waarheid in het gezicht kunnen kijken en sterven zoals de Lafargues.” (Wikipedia)
Le journal Gil Blas du 4 décembre 1911 raconte : « Ce furent d’impressionnantes funérailles que celles de Paul Lafargue et de sa fidèle compagne, Laura, qui ont quitté la vie dans les douloureuses et tragiques circonstances que l’on sait. Toutes les fédérations et sections ouvrières, tous les socialistes et syndicalistes leur devaient donc de solennelles obsèques. La province et l’étrangler se sont joints à Paris. Les deux corbillards s’avançaient côte à côte. Et c’est aux sons de la Marche funèbre de Chopin que, lentement, le cortège quitta la rue de la Corderie pour se rendre au Père-Lachaise. Huit à dix mille personnes suivaient les deux corbillards. Drapeaux et bannières rouges, couronnes d’immortelles sanglantes, emblèmes écarlates accompagnaient les dépouilles. […]
M. Jaurès prend la parole : « M. Paul Lafargue avait une grande vision communiste de l’avenir humain, il était à l’antipode du nationalisme économique. Il avait hérité de la pensée des philosophes du dix-huitième siècle ». Le discours de M. Jaurès se termina sous la pluie et aux sons de quelques couplets de l’Internationale, drapeaux et bannières, rentrés au fourreau, l’immense cortège se disloqua. » (fr.anecdotrip.com)
dagelijks iets degelijks 