Morgen zal het ook al zeventig jaar geleden zijn dat Kathryn Bigelow werd geboren, de eerste vrouw die een oscar voor beste regisseur heeft gekregen (in 2010 voor haar regie van The Hurt Locker).
In 1991 was zij reeds opgevallen door de misdaadfilm “Point Break”. Ikzelf vond het bij de haren gesleurd (dit is eigenlijk een woordspeling, maar daarvoor moet men de film gezien hebben) dat een onderzoek naar een bende bankovervallers uiteindelijk uitmondt bij een groepje surfers rond Patrick Swayze. De titel van de film verwijst inderdaad naar de surfterm “point break“, waarbij een golf breekt als deze een stuk land raakt dat uit de kustlijn steekt. De film toont Keanu Reeves als een undercover FBI-agent die de taak heeft om de identiteit van een groep bankovervallers te achterhalen, terwijl hij een complexe relatie ontwikkelt met de leider van de groep (Swayze).
Coproducent Rick King kwam voor het eerst op het idee voor de film terwijl hij aan het loungen was op het strand. Hij had een LA Weekly-artikel gekregen over Los Angeles als de roofhoofdstad van Amerika, en had een film bedacht over een FBI-agent die een surfbende infiltreert die banken berooft om hun plezier aan te wakkeren. Rick King rekruteerde scenarioschrijver W.Peter Iliff om het script te schrijven voor slechts $ 6.000. Omdat het loon schamel was, moest Iliff overdag in een restaurant opdienen, voordat hij ’s avonds naar huis ging om het script te schrijven.
De ontwikkeling van Point Break begon in 1986, toen W.Peter Iliff een eerste versie van de film schreef voor Ridley Scott. De plot is hetzelfde als de Charlie Sheen-film No Man’s Land (1987) en Charlie werd gecast als Utah, onder leiding van Ridley Scott. Maar de productie liep vast en Sheen deed Young Guns (1988) en uiteindelijk ging het script een andere kant op. Ridley Scott regisseerde in plaats daarvan Thelma & Louise (1991). Vier jaar later, nadat ze de rechten op het scenario hadden verworven, gingen de producenten van Point Break op zoek naar een regisseur. Uitvoerend producent James Cameron was destijds getrouwd met regisseur Kathryn Bigelow, die net Blue Steel had afgerond en op zoek was naar haar volgende project. Alleen W.Peter Iliff wordt gecrediteerd voor het scenario, maar Cameron heeft gezegd dat hij met Bigelow veel heeft geschreven voor de uiteindelijke film, wat heeft bijgedragen aan een betere plotstroom. Cameron speelde ook een belangrijke rol bij de creatie van de iconische ex-presidenten, die als vermomming dienen voor de bankovervallers.
Kathryn Bigelow vocht om Keanu Reeves te laten casten als Johnny Utah, en stond erop dat ze de film niet zonder hem zou filmen. De studio en producenten waren destijds geïnteresseerd in acteurs met een hoger profiel, zoals Johnny Depp. Het was overigens Keanu Reeves‘ eerste actiefilm. Zijn vroegere carrière bestond voornamelijk uit tienerfilms en arthouse-films. Sommige critici hadden hierdoor zelfs kritiek op de film, uit angst dat Keanu zijn serieuze carrière zou verpesten. Dit is overigens de eerste van twee films waarin Keanu Reeves een voormalige quarterback uit de staat Ohio speelt. De tweede was The Replacements (2000).
Point Break heette oorspronkelijk Johnny Utah toen Keanu Reeves in de titelrol werd gecast. De studio was van mening dat deze titel heel weinig zei over surfen en tegen de tijd dat Patrick Swayze werd gecast, was de film omgedoopt tot Riders on the Storm, naar het beroemde nummer van The Doors. De teksten van Jim Morrison hadden echter niets met de film te maken en dus werd ook die titel afgewezen. Pas halverwege het filmen werd Point Break de titel van de film vanwege de relevantie ervan voor surfen.
Twee maanden voor het filmen trainden Lori Petty (the love interest), Reeves en Swayze met voormalig professionele surfer van wereldklasse Dennis Jarvis op het Hawaiiaanse eiland Kauai. Jarvis herinnert zich: “Patrick zei dat hij een paar keer op een plank had gezeten, Keanu had zeker nog niet eerder gesurft en Lori was nog nooit in haar leven in de oceaan geweest .” Het filmen van de surfsequenties bleek een uitdaging voor alle drie de acteurs, waarbij Swayze vier van zijn ribben brak. Voor veel van de surfscènes weigerde hij een stuntdubbel te gebruiken, aangezien hij er nooit een had voor vechtscènes of auto-achtervolgingen. Hij deed ook zelf de skydiving-scènes en Jim Wallace, de luchtspringinstructeur van de film, ontdekte dat hij een natuurtalent was en ging er meteen mee aan de slag. Swayze maakte uiteindelijk 55 sprongen voor de film. Toch is Patrick Swayze niet degene die het Reagan-masker draagt tijdens de carchase. In plaats daarvan speelde zijn stuntdubbel, Scott Wilder, de scène, omdat Swayze in Europa de pers deed voor Ghost. Swayze baseerde eigenlijk aspecten van zijn karakter op een van zijn stuntdubbels, Darrick Doerner, een top big wave-surfer.
Wanneer Bodhi (Patrick Swayze) op het strand kennis maakt met Johnny Utah (Keanu Reeves), merkt hij op dat de surfplank van Utah hem doet denken aan een Chevy uit ’57 die hij vroeger had. Swayze reed eerder in een Chevy uit ’57 in Dirty Dancing (1987). En wanneer Johnny Utah de plaatsen opsomt waar hij Bodhi naartoe volgde, zegt hij dat Bodhi “geluncht heeft bij Patrick’s Roadhouse”. Swayze speelde de hoofdrol in de film Road House (1989). In Spanje heette “Point Break” trouwens “Le Llaman Bodhi”, wat betekent “Ze noemen hem Bodhi”.
Deze film is gemaakt tijdens de begindagen van de extreme sportgekte van de jaren negentig, waarin het publiek (vooral jongeren) meer geïnteresseerd raakte in sporten als skateboarden, snowboarden, parachutespringen en mountainbiken. De toegenomen belangstelling voor extreme sporten in de jaren 90 zou later aanleiding geven tot de X Games en Winter X Games.
Nadat hij had leren surfen voor de film, vond Reeves het leuk en begon het als een hobby. Hij veroverde dat jaar de MTV Movie Award voor most desirable male. De magere, langharige man, genaamd Tone, in de bende van Warchild (Vincent Klyn ) en Bunker (Chris Pedersen ) is Anthony Kiedis, de zanger van de Red Hot Chili Peppers. Dit was de eerste film van regisseur Kathryn Bigelow die werd opgenomen in 2.39:1. Deze film, Strange Days (1995) en K-19: The Widowmaker (2002) zijn haar enige films die zijn gemaakt in de beeldverhouding 2,39: 1, via het Super 35-formaat. Het ‘f’-woord wordt in de film honderd en vijf keer gezegd.
Point Break werd uitgebracht op 12 juli 1991 in 1.615 theaters, met een brutowinst van $ 8,5 miljoen tijdens het openingsweekend, na het tweede weekend van Terminator 2: Judgment Day (geregisseerd door Bigelow’s toenmalige echtgenoot, James Cameron) en de openingen van de heruitgave van 101 Dalmatiërs en Boyz n the Hood. Met een budget van $ 24 miljoen verdiende de film $ 43,2 miljoen in Noord-Amerika en $ 40,3 miljoen internationaal, voor een wereldwijd totaal van $ 83,5 miljoen. Point Break kreeg over het algemeen positieve recensies, waarbij critici de chemie tussen Reeves en Swayze prezen. De consensus van de critici luidde ongeveer als volgt: “Absurd, overdreven, maar vaak enorm vermakelijk.” Dit was de best scorende film van Kathryn Bigelow tot Zero Dark Thirty (2012).
Roger Ebert van de Chicago Sun-Times schreef: “Bigelow is een interessante regisseur voor dit materiaal. Ze is geïnteresseerd in de manieren waarop haar personages om filosofische redenen gevaarlijk leven.” In zijn recensie voor The Washington Post schreef Hal Hinson: “Veel van wat Bigelow op het scherm zet, omzeilt de hersenen volledig en sluit rechtstreeks aan op onze ingewanden, onze darmen. Vooral de surfscènes zijn majestueus krachtig, zelfs ontzagwekkend. De camera van Bigelow is een lust voor het oog, maar we kijken naar films met meer dan alleen onze ogen. Ze verleidt ons en vraagt ons vervolgens om bimbo’s te zijn.” Peter Travers van het tijdschrift Rolling Stone schreef: “Bigelow kan niet voorkomen dat de film verdrinkt in een zee van surftaal. Maar zonder haar zou Point Break niet meer zijn dan een excuus om naar mooie jongens in natte pakken te lonken.” Rolling Stone noemde Point Break ‘de beste actiefilm met vrouwelijke blik ooit’, daarbij verwijzend naar de relatie tussen Reeves en Swayze, en noemde het ‘een natte western’. Richard Corliss van het tijdschrift Time vatte het samen als: “Looks 10, Brains 3.” De film heeft sindsdien een cultstatus verworven. De film inspireerde een stukje culttheater, Point Break Live!, waarin de rol van Johnny Utah wordt gespeeld door een publiekslid dat na een korte auditie bij populaire acclamatie wordt gekozen. De nieuwe “Keanu” leest al zijn regels van cue-cards voor tijdens de show, “om de rauwheid van een optreden van Keanu Reeves vast te leggen, zelfs van degenen die over het algemeen denken dat ze niet in staat zijn om te acteren.”
20th Century Fox had plannen gemaakt om in de zomer van 1993 een vervolg op de film uit te brengen. Er was zelfs een script geschreven dat zich in pre-productie bevond. Ondanks dat de film wereldwijd $ 90 miljoen opbracht, besloot de studio het project te schrappen. Er kwam echter wel een remake uit die in 2015 werd uitgebracht en waarbij Ericson Core een scenario van Kurt Wimmer regisseerde, maar deze film kreeg overwegend negatieve recensies. James LeGros en BoJesse Christopher, twee van de acteurs die “ex-presidenten” (resp. Roach en Grommet) speelden in de film uit 1991, werden gecast als FBI-agenten.
Ronny De Schepper (op basis van Wikipedia)
dagelijks iets degelijks 