105 jaar geleden stierf de Vlaamse Franstalige dichter Emile Verhaeren in Rouen doordat hij op een rijdende trein probeerde te springen.
Emile Verhaeren werd geboren in Sint-Amands (Klein-Brabant) met als voornamen Emile Adolphus Gustavus “en dus niet Émile zoals ten onrechte meestal wordt geschreven,” vermeldt Wikipedia, waarop men verder gaat met: “Verhaerens ouders gaven hun kinderen trouwens allemaal Vlaamse voornamen, namelijk Leo en Maria.” Ik neem aan dat men daarmee vooral wil aanduiden dat Emile Verhaeren in het Vlaams (in die tijd sprak men hier nog geen “Nederlands”) is opgevoed, maar toen hij studeerde aan het Sint-Barbaracollege te Gent, waar ook al zijn vriend Georges Rodenbach school liep, zal dat wel in het Frans geweest zijn en het is ook in die taal dat hij later zou blijven schrijven.
Het werk van Emile Verhaeren bestaat vooral uit poëzie. Aanvankelijk behoorde hij tot het naturalisme, maar als dichter wordt hij meestal tot het symbolisme en het mysticisme gerekend. Verhaeren overleed in Rouen door op een rijdende trein te willen springen. In Sint-Amands staat zijn standbeeld (foto), zijn graftombe en is het Emile Verhaerenmuseum gevestigd, evenals de zetel van het Emile Verhaerengenootschap.
De Koninklijke Academie voor Nederlandse Taal- en Letterkunde stelde op woensdag 19 juni 2013 de bundels “Hallucinerend platteland” & “Tentakelsteden” voor in een vertaling door Stefaan van den Bremt. Het betreft hier eigenlijk “Les Campagnes hallucinées” en “Les Villes tentaculaires” van Emile Verhaeren (Leuven, Uitgeverij P).
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 