Vandaag is het honderd jaar geleden dat Le Drapeau Rouge van de persen is gerold. Dat is dus, als mijn informatie klopt, een week nà De Roode Vaan! Dat is een verrassing!
Uiteraard komt onze zusterkrant herhaaldelijk ter sprake op mijn blog, maar toch heb ik geen enkel artikel kunnen vinden dat ik voor deze verjaardag kon gebruiken. Dat heeft wellicht met mijn ambiguë houding tegenover het blad te maken. Laat ik maar meteen duidelijk wezen: ik vond het géén goede krant. Wegens gebrek aan middelen, was ze als krant als zodanig zeer ontoereikend. Dat betekent dus dat iedere abonnee wel verplicht was om zich nog een ander dagblad aan te schaffen om op de hoogte te blijven van de sport, de media, het gewestelijke nieuws enz. Het was dus ipso facto een krant voor iemand die zich op zijn minst twee kranten kon permitteren, wat ietwat paradoxaal is voor een communistisch blad.
Ten tweede was er natuurlijk het politieke aspect. Zoals ik in mijn artikel over Louis Paul Boon op De Roode Vaan of in dat van Bernard Foccroulle over het Feest van De Rode Vaan dat veel meer la Fête du Drapeau Rouge was, reeds heb aangestipt, keken onze Franstalige kameraden neer op hun Vlaamse tegenhanger, zoals de cartoon uit ’t Pallieterke ter gelegenheid van de federalisering van de partij uitstekend uitdrukte (zie onderaan).
En ten derde moet ik eerlijk zijn: er speelt ook een zekere rancune mee. Om die lacunes op het vlak van populaire cultuur aan te vullen, heb ik namelijk ooit eens mijn medewerking aangeboden, maar die werd niet aanvaard. Misschien omdat populaire cultuur (en daaronder versta ik o.a. ook sport) hen sowieso niet interesseerde (ook weer met die vreemde hersenkronkel voor een communistisch blad van enkel voor intellectuelen te willen schrijven?), misschien ook omdat mijn Frans ontoereikend was, maar waarvoor heeft men dan eindredacteurs in dienst?
Maar ik kwam wel heel goed overeen met de redacteurs van Le Drapeau Rouge. We hebben vele uren samen doorgebracht op de buitenlandredactie, zijnde het café halverwege onze beide bladen, namelijk Au Coup d’Eclat bij de Luxemburgse Kitty en de Italiaanse Giovanni. Ik zal trachten me enkele namen te herinneren, met mijn excuses aan diegenen die ik vergeten ben (al moet ik niet veel schrik hebben dat ze dit ooit zullen lezen, geen enkele van hen sprak een gebenedijd woord Nederlands). Zo was er hoofdredacteur Maurice Magis en Guy Ittelet, die zich vooral met de syndicale strijd bezig hield, net als een boomlange kerel met een kapsel dat qua “gebetonneerdheid” met koningin Fabiola kon concurreren. Een sympathieke kerel, maar hoe heette hij ook alweer? En dan was er ook Jean Lemaître, waarmee ik goed overeenkwam.
En ik heb ooit geschreven dat ik slechts éénmaal ben geïnterviewd (door Jacky Huys) maar dat is niet helemaal waar: Francis Chenot (die qua onderwerpen zowat het dichtste in mijn buurt kwam) heeft mij ooit ook eens aan het woord gelaten over Vlaamse groepen op het Feest van De Rode Vaan. De sympathiekste vond ik Jean-Pierre Keimeul, met zijn dikke brillenglazen die altijd zo vuil waren dat ik me afvroeg of hij er wel kon door kijken. En dan was er ook nog Patrick Remacle, maar die was al van de jongere generatie, die minder op café ging. Hij zou later dan ook nog carrière maken bij de RTBf.
Net als bij De Rode Vaan allemaal mannen dus. Communisme is duidelijk een mannenzaak! Ik herinner me wel een spichtig ding waarmee ik zelfs naar het concert van Fela Anikulapo Kuti ben geweest, maar zij was slechts een stagiaire, naar ik meen. Maar er was natuurlijk wel Maggie De Weert, beter gekend als Maggie De Pooter, die uiteraard wél Nederlands kende, aangezien ze een rasechte Vlaamse was (van Mechelen, meen ik me te herinneren). Maggie was de echtgenote van Rode Vaan-collega Lode De Pooter. Met haar heb ik zelfs nu af en toe nog contact (zij het enkel via mail).
dagelijks iets degelijks 