Jan Huylebroeck uit Oostende is een Belgische pianist, paukenist en componist. Hij speelde al op 11-jarige leeftijd in de lokale parochiekerk te Stene Dorp orgel. Hij leerde zichzelf tuba spelen toen hij 16 jaar oud was en liet de liefde voor koperblaasinstrumenten nooit meer los. Via de bastuba ging het naar de historische voorlopers: de serpent en de ophicleïde, nog later naar de bastrombone. Ondertussen studeerde hij aan het Koninklijk Muziekconservatorium van Gent waar hij zes diploma’s behaalde.
Hij startte zijn carrière als pianoleraar, maar terwijl hij al actief was als begeleider aan de piano, was Huylebroeck als paukenist begonnen bij moderne orkesten als I Fiamminghi en het West-Vlaams Orkest. Bij dit laatste werd hij ontdekt door Marcel Ponseele die hem naar de authentieke orkesten meesleurde. Hij is sinds 1987 dan ook als paukenist verbonden aan verscheidene orkesten oude muziek, zoals La Petite Bande (met Sigiswald Kuijken), Anima Eterna (met Jos Van Immerseel) en Il Fondamento (met Paul Dombrecht). Tegelijk was hij dirigent-muziekleider bij het Koninklijk Ballet van Vlaanderen (afdeling Musical) van september 1995 tot januari 1997. Want uiteraard kan het BVV niet op tournee trekken met een symfonisch orkest, daarom wordt gewoonlijk Jan Huylebroeck aangetrokken om dit via het gebruik van syntesizers te reduceren naar een orkest van zo’n 13 man. Hij is eveneens stichter, muzikaal en zakelijk leider van het voormalige concertkwartet CD-Live, begeleidingsensemble rond elektronische instrumenten van musicaluitvoeringen en jarenlang huisorkest voor kleine producties van het Koninklijk Ballet van Vlaanderen.
Op die manier begeleidt hij ook soms Ann Lauwereins en Marc Meersman begeleidt als ze samen optreden onder de benaming Sagitarius. Alhoewel Huylebroeck bezeten is door computers en zijn inbreng hier toch creatiever is dan het beroeren van de pauken in La Petite Bande of Anima Eterna, toch blijft z’n voorkeur uitgaan naar dit laatste: “Zo’n symfonie van Haydn, dat is toch wel het einde!” (Hij blijkt ook nog basgitarist te zijn; daarover moet ik hem toch nog eens een paar vragen stellen.) Hoe deze hoge technologie te rijmen valt met het streven naar authenticiteit in die orkesten, illustreert hij met het voorbeeld van de opname van Beethovens “Slag van Wellington” met Il Fondamento: “Terwijl ik met de ene hand een authentieke Turkse trom hanteerde, bediende ik met de andere een computer waarin ik acht kanonnen had gestopt, vier voor elk van de oorlogvoerende partijen en dermate geplaatst dat ze via het stereo-effect naar elkaar konden vuren. Ik had het wel een beetje weggemoffeld dat de mensen het niet zagen.”
Jan Huylebroeck is ook mede-oprichter van ‘Mannen met Baarden’, een concerttrio gespecialiseerd in schoolvoorstellingen. In 1993 maakte hij voor “Radio 3 in de stad” (meer bepaald Tongeren) de muziek voor “Het museum van Pieter Klok”, een verhaaltje voor kinderen, geschreven door Radio 3-producer Liesbet Vereertbrugghen. En het voordeel van samen te werken met een Radio 3-producer is natuurlijk dat deze ook een vinger in de pap heeft als het erop aankomt het werk ook op CD te zetten. En dat gebeurde dus in 1998 omdat Radio 3 dan te gast was in Sint-Truiden en daar woonde klokkenmaker Kamiel Festraets (1904-1974). Dit was dus een collega van de Amsterdammer Pieter Klock (met een c), die leefde van 1665 tot 1754 en waarop het (flinterdunne) verhaaltje gebaseerd is. Eigenlijk is het niet anders dan een discussie tussen een zakhorloge, een Franse pendule, een Engelse reisklok, een koekoeksklok, een staande klok en een Groningse staartklok, whatever that may be. Het spijt me dat ik het moet zeggen, maar bij het verhaaltje is verveling troef, zodat die een aangename beluistering van de toegevoegde muziek, zowel van Haydn als van Pärt en Ligeti, in de weg staat.
Heden is Jan Huylebroeck pianogebeleider aan het Stedelijk Conservatorium Brugge, waar hij ook het klavecimbel en het orgel als begeleidingsinstrument gebruikt. In de overblijvende vrije tijd is Huylebroeck terug te vinden in de sector mobiliteit: in de luchtvaart als privé-piloot sportvliegtuigen in de Noordzee Vliegclub Oostende, in de spoorwegsector als dieseltreinbestuurder toeristische historische treinen en electro-mechanicus in het Stoomtrein Maldegem vzw, en als buschauffeur-technicus in de vzw Nostalbus, een vereniging die enkele markante lijnbussen uit de tijdsspanne 1975-1990 preserveert.
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 