Hoe zou het nog zijn met…? 2.The Mellvids

Het is vandaag alweer twintig jaren geleden dat ik de mensen van The Mellvids Big Band heb geïnterviewd voor Het Laatste Nieuws. Hopelijk is het stuk nog niet al te veel achterhaald.

Na de inzinking van een paar jaar geleden zijn het nu weer drukke tijden voor The Mellvids, een amateur-bigband uit Melle. Ze hebben o.a. een demo-CD opgenomen, die zelfs in de Verenigde Staten op antenne is geweest.
Het is dankzij de website, ontworpen door secretaris Jan Vanfleteren, dat de Amerikaanse d.j. Chris Nielsen op het spoor gekomen was van The Mellvids. Hij presenteert een bigbandprogramma elke zaterdagmiddag op een radiozender in Kentucky en was zeer in zijn nopjes met de demo-CD die The Mellvids hem hadden toegestuurd. Hij pikte er “Trumpeter’s Holiday” uit van de Gentenaar Bert Paige (eigenlijk Albert Lepage) en “Glenn Miller Serenade” van D.Baker en P.Stone, ook twee lokale componisten die vast en zeker De Bakker en Van Der Steen heten, net zoals dirigent Franck Milton eigenlijk Roger De Fleyt is, de broer van Marcel.
Swing
Het is in 1899, dus iets meer dan honderd jaar geleden, dat op de wijken Melle-Vogelhoek en Merelbeke-Station de vereniging “Vreugd in Deugd” werd opgericht. Oorspronkelijk was het zowel een muziek- als een toneelvereniging, maar in 1932 ging ieder “zijns weegs”, zoals men zegt.
Een halve eeuw lang zou “Vreugd in Deugd” onder de leiding van o.a. Gaston Devenijns of Luc Van Acker het klassieke harmonierepertoire brengen, maar in het midden van de jaren tachtig introduceerde Elie Van der Jeugt reeds geleidelijk meer jazzy muziekgenres zoals swing en dixieland.
Met de komst van Ivan Valck in 1991 werd resoluut voor de bigband-formule gekozen en werd de naam veranderd in “Mellvids”: een samentrekking van Melle & Vreugd in Deugd.
Jeugd
Het vergde wel enige aanpassing: de klarinettisten bijvoorbeeld moesten overschakelen op saxofoon. En André De Graeve, die tot dan toe bastuba speelde, zette voortaan een trombone aan zijn lippen.
Toch bleef het moeilijk de jeugd warm te maken zelfs voor deze swingende muziek. Rik Gabriëls, die de overgang helemaal heeft meegemaakt, zegt: “Ze willen het wel kunnen, maar dan op drie weken, terwijl men er drie jaar voor nodig heeft.“
Kortom, na enkele jaren begon het alweer te slabakken. Even dacht men erover na de boel dan toch maar op te doeken, maar uiteindelijk ging men bij Franck Milton te rade, die zelf ook een professionele bigband leidt. Onder zijn kundige leiding steeg het peil zienderogen en werden de eerste contracten losgeweekt. Mond-aan-mond-reclame deed de rest: wie The Mellvids had gehoord, vond het goed en vertelde het graag verder.
Zangeres
Nu, het dient gezegd dat het orkest er alles aan doet om attractief over te komen. Zij spelen niet enkel de klassiekers van het genre (Glenn Miller, Count Basie, Duke Ellington), ze rakelen ook Gentse componisten op, zoals Bert Paige of Roger Renard, en tenslotte brengen ze ook wel eens bewerkingen van nummers die niets met bigband te maken hebben. Zo bijvoorbeeld het zwoele “Bilitis” uit de gelijknamige blootfilm.
Ondertussen is het 18-koppige orkest zelfs versterkt met een zangeres. “Dat is goed voor de euh… variatie,” zegt Jan Vanfleteren, terwijl zijn hoofd een beetje rood aanloopt. Op de Gentse Kerstmarkt maakte Chantal Himbrecht haar debuut met een achttal jazz standards (“It don’t mean a thing”, “You’re nobody ‘til somebody loves you”, “Tuxedo junction”, “On Broadway”, enz.)

Ronny DE SCHEPPER

Breng ook eens een bezoekje aan hun website: http://come.to/mellvids.