Zestig jaar geleden: eerste aflevering van “Sportweekend”

Op 4 september 1960 werd de eerste aflevering van “Sportweekend” uitgezonden op de VRT (toen nog NIR). Daarmee is Sportweekend samen met Het Journaal, Het Weer en Panorama een van de langstlopende programma’s van de Vlaamse openbare televisieomroep. Sportweekend ontstond uit de sportberichtgeving in het journaal op zondagavond. Na het journaal verscheen een zelfstandig programma rond de belangrijkste sportgebeurtenissen van het weekend op televisie. Er werden beeldreportages getoond en interviews in de studio gehouden met belangrijke sportfiguren. Wij beginnen ons overzicht in de jaren tachtig. (Wikipedia)

Koning voetbal rustte en dat was misschien de oorzaak van dat we zondagnamiddag (28-12-1980) een basketballwedstrijd op het scherm kregen. Een goede zaak voor de liefhebbers van die sport omdat men er zich niet van afmaakte met enkele flitsen van de wedstrijd Oostende-Hellas te brengen maar een uitgebreide samenvatting van de eerste helft en rechtstreeks de gehele tweede helft van die partij uitzond. Een mooie wedstrijd, deskundige kommentaar maar… een soms storende regie. Meer dan eens gebeurde het immers dat men de speler die scoorde in beeld bracht, zoals men dat bij voetbal pleegt te doen. Mooi, ware het niet dat basket-ball zoveel sneller verloopt dan voetbal, zodat men door die speler in beeld te brengen meteen een stuk spel miste. Volgende keer — en hopelijk komt die vlug — beter. Oefening baart immers kunst.

Op de BRT blijken er steeds weer mensen rond te lopen die denken dat zij af en toe geestig dienen te doen. Zo werd het laatste « Sportweekend » van het jaar (28-12-1980) afgesloten met een grap. Het luid gekletter dat plots de stilte verstoorde bleek afkomstig te zijn van… de vallende reporter van dienst. De Amerikaanse president was enkele uren tevoren al gestruikeld bij het skiën zodat men meende deze « gag » nog eens te moeten overdoen. Wij vrezen evenwel dat alleszins twee mensen niet zullen gelachen hebben met deze vorm van horizontale geestigheid. Jimmy Carter omdat hij dit humor-staaltje niet zag. En wij omdat wij het wel zagen…

In « Sportweekend » (31-1-82) zaten er slechts enkele (informatieve) opnamen van het Belgisch kampioenschap veldrijden te Nijlen (gewonnen door Roland Liboton). En de reportage in uitgesteld relais in de namiddag viel helemaal weg omdat er te veel extra-publiciteit rond het parcours stond. Het was lang geleden dat het nog tot zulk een incident kwam, nochtans te voorspellen in die branche van een totaal gecommercialiseerd sportwereldje. Wij kunnen de beslissing van de « Sportdienst » zeker begrijpen. Spijtig dat men haar zo laat meedeelde aan het publiek. Er werd echter tot het laatste moment met de cross-organisatoren ter plaatse onderhandeld en toen het tot geen vergelijk kwam, besloot men tot de afgelasting. Toen bleek de skireportage reeds begonnen te zijn — aldus de BRT-persdienst waarbij wij aanklopten voor uitleg — en zo werd « het slechte nieuws » eerst na afloop daarvan meegedeeld. Toen hadden echter al heel wat ontstemde wielerfanaten hun schoen naar het scherm geworpen. Gelukkig kwam het nergens tot ontploffingen, ook niet in de Keizer Karelstraat te Gent niet waar men zowaar twee pantoffels naar de buis heet te hebben gekeild.

Aldus Lode De Pooter in De Rode Vaan nr.6 van 1982. En veertien dagen later (nr.8) kwam hij er in zijn rubriek “Volgende week op de beeldbuis” nog eens op terug: “Kwam het Belgisch kampioenschap veldrijden onlangs niet op het scherm omdat er te veel extra-reclame rond het parcours stond dan zal onze vriend R.D.S., een verwoede wielerfan, het wereldkampioenschap cyclo-cross waarschijnlijk wel op de buis te zien krijgen.”

Een week later (nr.9) mocht ik een recensie schrijven over de televisieuitzending:
„Welke formidabele invloed de weersomstandigheden hebben op het veldrijden konden we dit weekend tijdens de wereldkampioenschappen nog eens vaststellen. Op hetzelfde (mooie) parcours van het Bretoense Lanarvily werd immers zaterdag (20-2) de wedstrijd voor liefhebbers betwist en zondag (21-2) die voor beroepsrenners. Waar de amateurs echter onder een stralende zon een lichtlopend parcours af te handelen kregen, daar herschiep de regen datzelfde parcours ’s zondags in een modderpoel voor de profs. We kregen dus twee totaal verschillende wedstrijdtypes en (helaas) ook twee tegengestelde televisieuitzendingen. Zaterdag werd de merkwaardige amateursstrijd (merkwaardig omdat men met niet minder dan vijftien renners, waaronder drie Belgen, vooraan bleef !) overzichtelijk en aantrekkelijk in beeld gebracht. Schitterend camerawerk zowel onderweg als aan de aankomst, waar de Tsjechoslovaakse « veteraan » Milos Fisera zijn jonge landgenoot Simunek voorafging. Zondag viel door de mist echter de voornaamste camera uit (die vanop grote hoogte zowat het hele wedstrijdgebeuren kon volgen), zodat we ons met een overvloed van vertraagde beelden en flitsen van renners uit de achtergrond moesten tevreden stellen. Op de koop toe gingen de beelden van de aankomst dan nog aan het dansen. Gelukkig kwam hier de vertragingsmachine goed van pas : zo zagen we toch nog hoe Roland Liboton op prachtige wijze de Zwitser Albert Zweifel achter zich liet.”

Tijdens het voorbije weekeinde (9-6 en 10-6) zijn niet alleen de sportliefhebbers geboeid voor het scherm blijven zitten maar ook vele « leken » werden gefascineerd door het tennisspektakel dat tijdens de finales van het tornooi op Roland-Garros aangeboden werd. De wedstrijd en de onbetwistbare zege van Navratilova op Evert bij de dames was reeds een gebeurtenis om de vingers bij af te likken. De duim kwam er nog bij na het treffen en de overwinning van Lendl op McEnroe. Daar werd sport van het allerhoogste gehalte geboden. Het was eerst na afloop van beide partijen dat men zich kon ergeren over de enorme sommen die daar betaald worden aan de winnaars. In deze crisistijd lijkt en is zoiets immoreel. Sport en business zijn in de wereld van de raket meer dan ooit met mekaar verbonden. En de televisie — ook de BRT — speelt daar (ongelukkig) op in. Maar zoals gezegd, het zijn bedenkingen achteraf… (Lode De Pooter in De Rode Vaan nr.25 van 1984)

De openingswedstrijd van het Europees kampioenschap voetbal voor landenploegen is een tegenvaller geworden (12-6). Twee uiterst gespannen ploegen (Frankrijk en Denemarken) gaven mekaar geen duimbreed toe. Niet verliezen was hun hoofdbekommernis en zonder de geluksgoal van Platini was dit ook bewaarheid geworden. Langs beide zijden werd er echt hard — en soms brutaal — ingevlogen. Een vrijwillige kopstoot van Amaros — gevolgd door de terechte uitsluiting van deze Franse speler — was het trieste hoogtepunt van een onwaardig sportspektakel. Wat een feest moest zijn, leek veel meer op een afrekening onder tooghangers. Wanneer deze beschouwing verschijnt, hebben er ondertussen al enkele andere matchen plaats gehad. Zij hebben onze eerste indruk bevestigd of… tegengesproken. Maar de negatieve beginimpressie zullen zij niet meer kunnen uitwissen. Op deze TV-pagina echter ook enkele positieve woorden over de realisatie vanwege de Franse televisie. Zij was niet geniaal maar toch heel behoorlijk. Maar ja, met zes camera’s in het stadion moet men er toch iets van terecht brengen… (Lode De Pooter in De Rode Vaan nr.25 van 1984)