Vandaag is het 35 jaar geleden dat Gerrie Knetemann voor een tweede keer de Amstel Gold Race won, elf jaar na zijn eerste zege, en hoe hij zijn tranen de vrije loop liet. Gerrie stierf in 2004 en was zo populair dat zijn uitvaart bijna een nationale aangelegenheid was.
Alhoewel ik wel een paar foto’s van hem heb genomen (telkens bij de start van de Omloop Het Volk, hiernaast in 1978 en elders in zijn Europdecor-trui van 1984), heb ik hem nooit geïnterviewd. Ik heb wel een artikeltje geschreven in De Rode Vaan n.a.v. zijn overwinning in het wereldkampioenschap op de Nurbürgring (eveneens in 1978) en dat vindt u hieronder.
Het “dichtst” ben ik echter bij Gerrie geweest (zij het “par personne interposée”), toen hij na zijn zware val in Dwars door België van 1983 meer dood dan levend in het UZ (toen nog AZ) van Gent werd binnengebracht. Daar werd hij immers aan de goede zorgen van een vriendin van mij toevertrouwd en op die manier kon ik zijn revalidatie vanop de eerste rij meemaken. Ik was er dan ook bij toen hij voor het eerst weer op een renfiets klauterde (hij kon zelfs nog niet gààn!) en dat was in het Gentse Kuipke, ik denk tijdens de jaarlijkse Wapenstilstand-meeting, maar helemaal zeker ben ik daar niet van. Dankzij Luc Carnier (die mij die dag vergezelde) heb ik mij later nog herinnerd dat er op een bepaald moment wel enige paniek ontstond toen Knetemann lek reed en dan nog wel tijdens het derny-onderdeel van het omnium. Even zag het er hachelijk uit, maar dit incident is uiteindelijk toch goed afgelopen.
dagelijks iets degelijks 