Walter Moeremans wordt tachtig…

Op 1 februari 2008 maakten we in de VRT-soap “Thuis” kennis met de nieuwe vrijer van Yvette (Chris Boni). Het was de taxichauffeur Leo, gespeeld door Walter Moeremans. Het grappige is dat deze verhouding niet zou standhouden en dat Leo uiteindelijk in zee zou gaan met Jenny Verbeeck, gespeeld door Janine Bischops, in het echte leven zijn eerste echtgenote…

Walter Moeremans is de zoon van een andere acteur, Vic Moeremans. Vic Moeremans verliet tijdens de oorlog de KNS voor het nieuw opgerichte Nieuwe Vlaamse Volkstoneel van Marcel Ameye, één van de leerlingen van Staf Bruggen. Alhoewel het zich niet weerspiegelde in de keuze van de stukken was dit wél het gezelschap van de D-Vlag. De acteurs, of alleszins toch Moeremans, waren zich daar niet van bewust, al is hij wel zo eerlijk om eraan toe te voegen: “Ik zeg niet dat ik het niet zou hebben gedaan als ik het wél geweten had.” Hetzelfde geldt trouwens voor de weigering om op te treden aan het Oostfront. Het betrof hier immers geen principieel verzet, ze waren gewoon bang. Op vraag van Staf Bruggen werd de naam nadien overigens veranderd in Volkstoneel. Moeremans werd na de oorlog tot drie jaar gevangenisstraf veroordeeld, die hij ook heeft uitgezeten. Zijn zoon Walter heeft de geschiedenis zelf op de scène gezet in één van de laatste scènes van “Belgische Cirque belge”.
Walter Moeremans zelf kom ik voor het eerst tegen in de Brusselse KVS. Eerst als acteur (b.v. in “Trijntje Cornelis” van Constantijn Huygens in 1972), later (in 1978) als regisseur van “Menuet” van Boon met Marc Bober, Gerda Marchand, Gilda de Bal, Fred Robion en Sjarel Branckaerts. Ik heb er toen voor gezorgd dat we met een aantal leerlingen van het atheneum van Dendermonde daar naartoe zijn geweest. Dat is helaas niet zo goed afgelopen, want nadien zijn we met z’n allen nog iets gaan drinken in de jeugdclub en bij het naar huis rijden, knalde één van de begeleiders-leraars, Paul Elen, tegen een muur, met een zeer lange revalidatie als gevolg.

Toen in december ’89 vader en zoon Moeremans samen op de planken van Arca stonden voor “Geliefd Monster” van Javier Tomeo in een regie van Jos Verbist vertelde Walter in een interview met “De Gentenaar” dat hij van het NTG naar Arca was overgestapt om “met die jongere mensen waar ik vertrouwen in heb (te) werken, aanpikken met wat vandaag aan de orde is.” En een paar jaar later stelt hij dan ook nog heel ferm: “Ik kreeg in drie jaar tijd zoveel inzicht als in de vijftien jaar daarvoor.”
Het mag dan ook duidelijk zijn dat het hier niet om “die jongere mensen” gaat, dan wel om de respectievelijke directeurs. Het kan toch geen toeval zijn dat Moeremans, die in de fameuze beleidsgroep van het NTG heeft gezeten, terugkeert op een moment dat Jef Demedts de plaats ruimt voor Hugo Van den Berghe, ook een gewezen lid van die beleidsgroep. Samen met o.a. Jean-Pierre De Decker verliet Moeremans trouwens het NTG toen Jef Demedts de beleidsgroep opdoekte en autonoom de leiding in handen nam. En dat is nu net hetzelfde als wat Moeremans Arca-directeur Jo Decaluwe verwijt.
Als laatste productie regisseerde hij in de Gentse Arca-schouwburg “Derniers Détails” van Gildas Bourdet. Walter Moeremans kondigde oorspronkelijk aan dat hij, geheel in de lijn van Arca’s “merkwaardige locaties”, dit stuk wilde laten spelen in een caravan onder een viaduct voor een autosnelweg. Dit zou dan een vorm van hyperrealisme geweest zijn, want daar speelt het verhaal zich inderdààd af. Met ons ongunstige klimaat is het misschien nog niet zo heel erg dat deze (nochtans gedurfde) vondst geen doorgang heeft gevonden, te meer daar het decor van Niek Kortekaas gewoontegetrouw toch wel heel verdienstelijk was.
Met primitieve middelen wordt de omgeving van de autosnelweg opgeroepen en via een draaiplateau kunnen we zowel voor als achter de caravan kijken. De achterkant is bovendien open, zodat we ook even voyeur kunnen spelen. Want voyeurisme, daar gaat het eigenlijk om in dit stuk. Niet het eng seksuele voyeurisme (al is erotiek als oerdrift nooit ver uit de buurt bij Bourdet) maar eerder de ongezonde nieuwsgierigheid waarmee mensen elkaar benaderen. Zeker als het gaat om mensen die bewust voor een leven in de marginaliteit hebben gekozen.
Waarom Edmée, een reusachtige granieten volksvrouw (pakkend gespeeld door Annie Moortgat, een amateur uit het Aalsterse, maar van amateurisme valt er hier niets te merken) daarvoor gekozen heeft, blijft het hele stuk door vaag, maar haar “cavalier”, ene Symphorien Bauer (Bert van Tichelen die in zo’n rollen altijd op zijn gemak is), die heeft wel een geheim te verbergen. Achter dit geheim tracht de 35-jarige fotograaf Simon Lévêque te komen (ook al een goede prestatie van Hans Royaards), omdat hij tot op zekere hoogte dezelfde levensloop heeft gekend als Bauer, maar daarna zijn ze totaal verschillende wegen uitgegaan. Hoe is dat nou precies gekomen? vraagt Lévêque zich af. En had het ook net andersom kunnen zijn?
Om in het kleine gezinnetje te infiltreren, wendt hij voor verliefd te zijn op Sonja, de 30-jarige dochter van Edmée, die trouwens ook een merkwaardige haat-liefde verhouding heeft tot de relatief jonge minnaar van haar moeder. Wanneer Sonja echter (uit berekening? uit liefde?) voor Lévêque haar man in de steek wil laten, loopt een en ander uit de hand en dienen er dus nog een paar “derniers détails” te worden geregeld…
De dochter wordt gespeeld door Sien Eggers. Net als de twee andere acteurs is zij kwa leeftijd niet zo erg goed gecast, maar zij maakt dit goed door een nerveuze, haast hysterische speelstijl, b.v. wanneer Bert Van Tichelen haar de geneugten van het 9de klavierconcerto van Woolfie leert kennen. Het leverde haar in 1992 de Vlaamse theaterprijs op.
Enkele maanden later speelde Moeremans in het NTG reeds de hoofdrol in “Bij Jules en Alice” van Tom Lanoye, nadat hij eerst was aangezocht om de rol van de vijfvoudige moordenaar Freddy Horion te vertolken in het stuk “Monster zonder waarde” van Paul Koeck. Aangezien de moorden in Sint-Amandsberg bij Gent hebben plaatsgehad, werd het stuk op vraag van de nabestaanden afgelast.
Daarna schitterde Walter Moeremans in “Misdaad en straf”. . Desondanks, toen Jean-Pierre De Decker als nieuwe directeur van het NTG werd aangeduid en aankondigde dat negen van de elf acteurs werden ontslagen, behoorde ook Walter Moeremans tot die negen.

Referentie
Karel Van Keymeulen, Geliefd Monster is tam tweemanstheater, De Gentenaar 11/12/1989