Het is vandaag al 35 jaar geleden dat de Amerikaanse actrice Louise Brooks is gestorven.
Als Georg Wilhelm Pabst “Die Büchse der Pandora” draait, ook wel “Loulou” genaamd, zal de actrice in de titelrol, Louise Brooks, later vooral als icoon van het gelijknamige parfum bekend blijven. Nochtans is ze belangrijker dan uit deze anecdote zou kunnen blijken. Louise Brooks was een vamp, die onweerstaanbaar was “zowel voor mannen als voor vrouwen”, zoals Ado Kyrou in zijn filmencyclopedie “Amour, erotisme & cinéma” dubbelzinnig opmerkt. De beroemde Italiaanse striptekenaar Guido Crepax zal haar in de jaren zestig als model nemen voor zijn Valentina en ook Hugo Pratt voert haar ten tonele in één van de avonturen van Corto Maltese.
Louise Brooks is vooral herkenbaar aan haar typische page-kopje dat ze sedert 1914 heeft (ze zou geboren zijn op 14 november 1906 in Kansas, in een cultureel milieu, haar vader speelde viool en haar moeder piano b.v., zij het niet professioneel). Dan is ze reeds een danseres, een talent dat ze zowaar in Londen verder ontplooit ten tijde van de charleston. Nadien wordt ze in New York één van de Ziegfeld Girls.
In 1925 debuteert ze als filmvedette in “American Venus”. Ze maakt een bliksemcarrière, speelt o.a. de hoofdrol in “Beggars of life” van William Wellman en “A girl in every port” van Howard Hawks, maar is ten zeerste ontevreden over Hollywood, waar men enkel haar seksuele aantrekkingskracht uitspeelt en niet haar intellect. Ze huwt met regisseur Edward Sutherland, maar dat loopt snel slecht af.
Ze krijgt een slechte naam, want ze leest boeken en ze kent woorden met meer dan drie lettergrepen! Als ze ten tijde van “Die Büchse der Pandora” gesommeerd wordt op staande voet terug te keren uit Europa om de klankband in te spreken van “The Canary Murder Case”, die nochtans oorspronkelijk als stomme film was gedraaid, vertikt ze het af te komen. De nieuwe bons van Paramount Benjamin Percival Schulberg (daar neergepoot omdat hij de ontdekker is van Clara Bow, die ondertussen haar in populariteit heeft verdrongen) stuurt haar een telegram: “Kom terug naar Hollywood of je zal er nooit meer werken.” Haar antwoord was nog korter: “Who wants to work in Hollywood?”
Schulberg huurde een actrice in om het voor haar te doen, maar het bedrog kwam uit en Paramount leed gezichtsverlies. Om zich te wreken verspreidde Schulberg het gerucht dat Louise een vreselijke stem had en zo kwam ze uiteindelijk inderdààd niet meer aan de bak in Hollywood.
In Europa draaide ze nog “Tagebuch einer Verlorenen” van Pabst en “Prix de Beauté” van Augusta Genina. Veel later werd ze dan toch nog gevraagd voor “Public enemy” naast James Cagney. Ze weigerde en zo kreeg Jean Harlow haar kans. Brooks zelf ging failliet. Zo was ze verplicht om quasi anoniem op te treden in tweederangsfilms, hoofdzakelijk westerns.
Ze kreeg de kans te huwen met William Paley, die CBS uit de grond zou stampen, maar ze gaf de voorkeur aan een playboy, Deering Davis. Het huwelijk hield niet lang stand en haar geldnood werd steeds groter. Paley gaf haar een contract bij de radioreeks “Ellery Queen”, maar een half jaar later gaf ze reeds haar ontslag. “Om 101 redenen. Gekwetste Trots van een Vroegere Ster is er één van.”
Daarna geraakt ze bevriend met een vrouw die een escortbureau runt. In de jaren veertig gaat Louise voor haar werken, tot ze begint te drinken, vijftien kilo verdikt en d’r haar laat groeien. Zo kon het echt niet verder, zegt ze zelf en na de oorlog gaat ze aan het werk in een grootwarenhuis in New York. Twee jaar later is het alweer gedaan. Opnieuw duikt Paley op als redder: hij betaalt haar maandelijks 200 dollar “als voorschot op haar mémoires”.
In de jaren vijftig begint ze een verhouding met filmregisseur James Card, die haar een comeback wil laten maken, maar de drank heeft z’n werk gedaan. In 1978 verschijnen uiteindelijk haar “mémoires”, het is een kort artikel onder de titel “Waarom ik nooit mijn mémoires zal schrijven”. En de reden is: seks. “Zonder over mijn seksuele voorkeuren te schrijven, zouden mijn mémoires onbegrijpelijk zijn,” zegt ze, “maar ik schrik er wel voor terug om ze aan de openbaarheid prijs te geven.”
De Engelse toneelschrijver Kenneth Tynan is daardoor geroerd en op 51-jarige leeftijd begint hij met de 71-jarige Brooks een soort van platonische verhouding. Tynan houdt er een biografie aan over: “Het meisje met de zwarte helm”. Brooks voelt zich gebruikt en verbreekt de verhouding. Ze sterft aan een hartaanval op 8 augustus 1985.
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 