Het is vandaag ook al dertig jaar geleden dat de Amerikaanse actrice, danseres en zangeres Ginger Rogers is gestorven. Zij is het meest bekend geworden door de tien films die ze draaide aan de zijde van Fred Astaire, zoals “Flying down to Rio” met het fameuze “Carioca”-nummer.
Haar acteercarrière overspant 30 jaar. Haar eerste rollen waren in een drietal korte films in 1929: Night in the Dormitory, A Day of a Man of Affairs en Campus Sweethearts. Bij haar debuut hoorden uiteraard ook de “verplichte” films in badpak. In 1939 speelde ze tegenover David Niven in Bachelor Mother en tegenover James Stewart in Vivacious Lady. Ginger Rogers raadde Jimmy Stewart aan voor deze film, ook al hadden ze nog nooit eerder samen aan een film gewerkt. Maar de twee hadden destijds wel een relatie en aangezien Rogers een van RKO’s grootste sterren was, kreeg ze haar zin. In de film wordt de klassenassistent van James Stewart aangeduid als Mr.Culpepper uit Texas. Ginger Rogers’ eerste echtgenoot was Edward Jackson Culpepper, beter bekend als ‘Jack Pepper’, uit Texas. Omdat Ginger Rogers‘ benen verzekerd waren voor $ 500.000, werden ze tijdens de vechtscène met planken vastgebonden en opgevuld ter bescherming. De opnames van Vernon en Irene Castle begonnen kort na afloop van deze film en RKO kon zich geen gewonde musicalster veroorloven.
In 1942 draait Leo McCarey met “Once upon a honeymoon” een merkwaardige anti-nazi-komedie. Ginger Rogers is een Amerikaanse revue-danseres, getrouwd met een Oostenrijkse baron (gespeeld door Walter Slezak) die voor de nazi’s werkt. Cary Grant is de Amerikaanse radiocorrespondent die haar hart verovert terwijl hij haar een politiek bewustzijn schopt. Nog in 1942 bracht 20th Century Fox een nieuwe filmversie van de musical “Chicago” uit onder de titel « Roxie Hart » met Ginger Rogers in de titelrol.
En nog altijd in 1942 is ze te zien in “The major and the minor” naast Ray Milland, Rita Johnson en Robert Benchley. Als Sue Applegate is ze het leven in New York beu en wil ze terugkeren naar haar geboortestreek Iowa. Zij heeft echter te weinig geld om de volle treinreis te betalen. Om van het voordeelstarief te genieten, kleedt zij zich als een 12-jarig meisje. Toch botst ze op een strenge treinwachter en daardoor verbergt ze zich in de coupé van majoor Kirby (Milland). Diens verloofde, Pamela (Johnson), betrapt haar daar en denkt dat hij haar bedriegt. Om dat misverstand recht te zetten, eist Philip dat Sue met hem meegaat zodat iedereen kan zien dat ze slechts een “kind” is. Maar ondertussen is Sue verliefd geworden op hem… In deze eerste film van Billy Wilder spreekt Robert Benchley de onvergetelijke zin: “Why don’t you get out of that wet coat and into a dry martini?”
Een jaar later speelt ze de hoofdrol in “Tender comrade” van Edward Dmytryk, waarvoor Dalton Trumbo het scenario had geschreven. Op the Internet Movie Database schrijft men: “Deze film werd als bewijsmateriaal aangevoerd toen regisseur Edward Dmytryk en schrijver Dalton Trumbo voor de House Un-American Activities Committee werden gedaagd, die hen verdacht van communisme. Ondanks de vele vlaggenzwaaiende toespraken in de film, werd de gemeenschappelijke woonsituatie van de dames in de film aangehaald als bewijs voor hoe Dmytryk en Trumbo probeerden nietsvermoedende Amerikaanse bioscoopbezoekers te hersenspoelen met communistische ‘propaganda’. Als nog vernietigender ‘bewijs’ was er het gebruik van het woord ‘kameraad’ in de titel. Scenarioschrijver Dalton Trumbo en regisseur Edward Dmytryk stonden bekend om hun linkse politieke opvattingen – ze behoorden tot de beruchte ‘Hollywood Ten’ die op de zwarte lijst werden gezet tijdens de anticommunistische hysterie in het McCarthy-tijdperk na de oorlog – en Ginger Rogers, een fervent Republikein (*), begon dit ook te merken in wat zij interpreteerde als ‘anti-Amerikaanse’ toespraken in haar dialogen. Na een klacht werden de toespraken aan andere actrices gegeven. Hoewel er een première in Los Angeles was op 19 december 1943 om de film in aanmerking te laten komen voor de Academy Awards van 1943 – met name voor de rol van Ginger Rogers, die echter niet genomineerd zou worden – werd de film pas in juni 1944 landelijk uitgebracht. Na de opening in Los Angeles werden tussen 7 en 9 januari en vervolgens op 20 januari 1944 nieuwe opnames gemaakt die het einde veranderden.
Meer dan zeventig jaar na de feiten lokt deze film op de IMDb nog altijd heftige discussies uit, waarbij het opvalt dat de redactie van IMDb de linksgetinte commentaren systematisch schrapt, zodat alleen de extreem-rechtse reacties blijven staan.
In 1940 won ze de Oscar voor beste actrice voor haar hoofdrol in Kitty Foyle. In 1946 mocht ze zelf de Oscar voor beste filmmuziek uitreiken aan Miklos Rozsa (foto 3). In “The Barkleys van Broadway” (1949) moest Judy Garland na een paar opnamen reeds de plaats ruimen voor Ginger Rogers. In 1956 speelt ze de titelrol in “The first traveling saleslady”, een komedie van Arthur Lubin over Rose Gillray, verkoopster van prikkeldraad in 1897 in Twilde Westen.
Rogers was 5 keer getrouwd en 5 keer gescheiden. Ze overleed in 1995 en werd, net als Fred Astaire, begraven op de Oakwood Memorial Park begraafplaats in Chatsworth in Californië.
Ronny De Schepper (op basis van Wikipedia)
(*) Zij steunde dan ook “The Motion Picture Alliance for the Preservation of American Ideals” van John Wayne, Ward Bond, Hedda Hopper en Roy Brewer
dagelijks iets degelijks 