In 1939 tekende de Britse regisseur Alfred Hitchcock een contract bij producer David O.Selznick om in Hollywood de ondergang van de Titanic te draaien. Aangezien dit niet doorging, kreeg Hitch de verfilming van “Rebecca”, de pas verschenen roman van Daphne Du Maurier, voorgeschoteld, die vandaag tachtig jaar geleden in première ging.
Hitchcock kreeg hiervoor klasse-acteurs als Joan Fontaine en Laurence Olivier ter zijner beschikking om het verhaal van een jonge en timide heldin, wier leven ellendig wordt gemaakt door haar vreemd gedragende pasgetrouwde echtgenoot, de rijke weduwnaar Maxim de Winter, te verfilmen.
De Winters vrouw Rebecca is immers onder mysterieuze omstandigheden overleden. Zijn huis wordt geregeerd door Mrs.Danvers, de huishoudster. Zij heeft Rebecca’s kamer tot een heiligdom gemaakt. Du Maurier richt zich op de angsten en fantasieën van de nieuwe vrouw, die er uiteindelijk achter komt dat haar man niet van zijn voormalige echtgenote hield, omdat zij een wrede, egoïstische vrouw was. Vanwege het bekende plot werden er aanklachten wegens plagiaat tegen du Maurier ingediend, maar deze werden ingetrokken toen het wijdverbreide gebruik van het thema, beginnend bij Charlotte Brontë’s “Jane Eyre” (1847), werd vastgesteld (later publiceerde Du Maurier een biografie van Branwell, de broer van zussen Brontë).
Orson Welles maakte een radiodramatisering van Rebecca. Ze werd in december 1938 opgevoerd door The Campbell Playhouse en gesponsord door Campbell Soup. De verfilming begint met Bernard Herrmanns walsbeladen partituur, maar wordt vervolgens onderbroken door een “belangrijke boodschap van een man die met één oog op de eettafel en met een ander oog op de voorraadkast let…” Welles speelde Maxim de Winter en Margaret Sullivan de tweede Mrs.de Winter.
De producent David O.Selznick stuurde een transcriptie van de uitzending naar Alfred Hitchcock, die er in 1940 een film van maakte met in de hoofdrollen Laurence Olivier, Joan Fontaine en George Sanders. “Rebecca” was een van de vijf grootste kaskrakers van 1940 en won Academy Awards voor Beste Film en Cinematografie. Du Maurier zelf vond de film echter niet leuk, omdat die de locatie van Cornwall naar Amerika verplaatste.
Echter, ook Alfred Hitchcock was niet tevreden over het eindresultaat. Dat kwam omdat hij teveel toegevingen moest doen aan producer David O.Selznick. Deze vond dat hij te zeer van het originele boek afweek en was “verwonderd dat deze Hollywoodziekte ook al tot in Engeland was doorgedrongen”. Hitchcock had daar uiteraard een heel andere mening over: hij vond dat een boek en een film twee verschillende media waren en dat ze beide met de geëigende middelen dienden te worden aangepakt.
In 1993 schreef Susan Hill “Mrs.de Winter”, dat het vervolgverhaal van “Rebecca” zou moeten zijn. Dit bleek echter een Courths-Mahler-achtig verhaal te zijn, dat ik na zo’n dertig pagina’s niet de moeite waard vond om te lezen.
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 