Veertig jaar geleden ging in Theater Arena de musical “Pal Joey” in première.
Het staat ook in het programmaboekje, maar ik kende het verhaal reeds : toen Gene Kelly op toneel en Frank Sinatra voor de film de rol van « Pal Joey » aanvaardden in de musical van Rodgers en Hart, vroeg men zich af of dit hun carrière niet zou schaden. Inderdaad, Joey Evans is een Streber die omwille van zijn ambities in de showbizz de liefde van de « brave » Linda versmaadt om via het bed van de « slechte » maar invloedrijke Vera toch aan de top te geraken. Het is pas wanneer Vera in moeilijkheden geraakt via een chantage door ene Ludlow Lowell en chorus-girl Gladys en zij van hem afwil dat Joey terugkeert naar Linda. Geen stichtend voorbeeld, u zegt het.
Deze vijf rollen worden respectievelijk vertolkt door Daan Van den Durpel, Annick Christiaens, Liliane Dorekens, Marijn Devalck en Norma Hendy en ze doen dat op exact dezelfde manier als ze al hun vorige rollen in Theater Arena in Gent hebben gespeeld. Voeg daarbij nog een afgrijselijk optreden van regisseur Jaak Van de Velde, een noodgedwongen komisch gehouden interventie van Erna Palsterman die duidelijk buiten het Arena-kader begint te vallen, een travestienummer van Jo De Backer, een verloren gelopen Karel Deruwe en een half dozijn (bijna) blote bipsen en je zit alweer met hetzelfde probleem: waar wil Arena eigenlijk naartoe ?
Men wil muziektheater brengen. O.K., voor mij niet gelaten, dat moet er ook zijn. Maar is het zelfs in dat geval niet mogelijk toch enig beleid uit te stippelen ? Wat moet het Gentse publiek anno 1984 met deze « Pal Joey » ? Ha, het is « pastiche », lees ik in de programmabrochure. Dat slaat dan vooral op het feit dat Walter Ertvelt deze musical uit 1940 (!) heeft volgestopt met modewoorden als « van bil gaan » e.d., met als hoogtepunt dat de bekendste song (« Bewitched, bothered and bewildered ») werd vertaald als « Behekst, oversexed en nymfomaan » !
Dat deze aanpak noodzakelijkerwijze problemen moest opleveren, wordt ook nog eens door dit nummer bewezen, want op scène werd het dan uiteindelijk « Behekst, hitsig en verdorven », ook al niet briljant.
En tot slot onze vraag die iedere keer terugkomt : hoe zit dat nu met de erotiek in Arena? Dat mengsel van puritanisme en vulgariteit blijft me nog steeds op de maag liggen. Neen, ook dit aspect zal dit stuk niet overeind houden…
Referentie
Ronny De Schepper, “Pal Joey”: waar wil men naartoe?, De Rode Vaan nr.19 van 1984
dagelijks iets degelijks 