Morgen zal het al vijftien jaar geleden zijn dat de Italiaanse wielrenner Marco Pantani dood werd aangetroffen in zijn hotelkamer in Rimini, nadat hij niet was komen opdagen bij het diner. Verschillende media speculeerden over zelfdoding middels verdovende middelen. Na autopsie bleek een hartstilstand de doodsoorzaak. Latere persberichten gaven, volgens het persagentschap Ansa, een overdosis cocaïne als doodsoorzaak. Op 2 augustus 2014 meldde de krant Gazzetta dello Sport dat het onderzoek naar de dood van Pantani heropend werd. In 2015 kwamen de onderzoeksresultaten van toxicoloog Franco Tagliaro naar buiten. De Italiaanse professor kwam tot de conclusie dat hij is gestorven aan een cocktail van cocaïne en antidepressiva. Maar voor wie toch in een “conspiracy theory” wil geloven: op 14 maart 2016 werd in een nieuw onderzoek beweerd dat Pantani de Giro van 1999 niet mocht winnen, omdat de camorra te veel gokgeld zou verliezen. Hierop werden zijn bloedstalen vervalst volgens het onderzoek en verdween hij dus op de laatste dag uit de Giro.

Marco Pantani begon in 1992 met professioneel wielrennen, eerst bij de ploeg Carrera, later bij Mercatone Uno. Als wielrenner was Pantani een echte klimmer, die de beslissing tijdens beklimmingen probeerde te forceren. Door zijn korte lichaamslengte, kale schedel en grote oren had hij de bijnaam Il Elefantino (Het Olifantje). Om begrijpelijke redenen hield Pantani niet van die bijnaam. Zijn voorkeur ging uit naar Il Pirata (de piraat).
In zijn debuutjaar 1992 won hij met overmacht de Baby Giro. In 1994 volgde de doorbraak in het profpeloton. Pantani won overtuigend twee zware Dolomieten-ritten in de Giro en werd tweede in het eindklassement. In de Tour van datzelfde jaar kon Pantani geen rit winnen, maar zorgde wel voor spektakel in de bergen. In Parijs eindigde Pantani als derde.
In 1995 kon Pantani zijn tweede plaats in de Giro niet verdedigen. Door een aanrijding tijdens een training moest hij aan de kant blijven. De Tour kon Pantani wel rijden. In de voorbereiding op de Tour toonde Pantani al goede benen door een bergrit in de Ronde van Zwitserland te winnen. De Tour verliep voor Pantani succesvol met twee spectaculaire overwinningen in de bergen, een rit naar Alpe d’Huez en de rit naar Guzet Neige. In het klassement kon hij niet meespelen en werd uiteindelijk dertiende. Op het WK in Colombia eindigde Pantani in een spannende wedstrijd als derde.
Later dit jaar kwam hij hard ten val in de wedstrijd Milaan-Turijn. Na een lange revalidatie begon Pantani in 1997 weer met wielrennen, en in dat jaar won hij twee etappes in de Ronde van Frankrijk, waaronder de etappe naar Alpe d’Huez, die hij in een recordtijd beklom (37’35”).
In 1998 won hij met overmacht zowel de Ronde van Frankrijk als de Ronde van Italië met in beide rondes twee etappezeges. Voor de Tour was het de eerste Italiaanse overwinning in meer dan dertig jaar.
Na zijn grote successen in 1998 ging het snel bergafwaarts met zijn carrière. In 1999 raakte hij betrokken bij een dopingschandaal. Twee dagen voor het einde van de Ronde van Italië werd Pantani, die op dat moment het klassement aanvoerde en onbedreigd op zijn tweede overwinning in successie leek af te stevenen, uit de koers genomen vanwege een te hoog hematocriet-gehalte. Zoals gezegd wordt er gesuggereerd dat er “foul play” in het spel was, maar het dient wel gezegd dat Pantani ook op andere momenten in opspraak is gekomen. In de jaren die volgden was Pantani niet meer in staat om, zoals hij dit vroeger kon, voor zijn vak te leven. Hij raakte in een depressie en verdween uit de ogen van het publiek. Een ontroerend moment was nog toen de Vlaamse charmezanger Guido Belcanto hem dankzij één van de werken van Rob Van Oudenhoven ging opzoeken om hem een huldelied te zingen op muziek van “Ti amo” van Umberto Tozzi (foto YouTube; tekst grotendeels Wikipedia).