Russell Braun is een Canadese bariton die de Papageno-aria uit “Die Zauberflöte” zong in The Cardiff Singer of the World 1993. Hij speelde zelf de panfluit, maar het wilde niet zo best lukken. Hij liet zich er echter niet door uit zijn lood slaan. Verder: Waldesgesprach van Schumann en Avant de quitter ces lieux uit Faust, waaruit bleek dat hij nogal een hoge bariton is, maar daardoor is hij juist minder in de diepte.
Lees verder “Russell Braun wordt zestig…”
Zelden zoveel « vedetten » in een zaal bij elkaar gezien als voor de gastvoorstelling van het pionierende West-Duitse Gripstheater in de Brusselse Beursschouwburg. Andere (waardevolle) kindervoorstellingen worden royaal door de « serieuze » theaterrecensenten geboudeerd, maar het Grips, dat mochten ze niet missen natuurlijk.
Lees verder “Veertig jaar geleden: hips! dat was het Grips…”
Er was eens… een tijd dat kinderen nog onmondige wezens waren, kleine potjes met grote oren, kleine volwassenen zonder eigen wereld, zonder eigen bewustzijn. Het was de tijd dat ik mijn eerste seksuele fantasieën kreeg bij het lezen over Roodkapje in het bos, de tijd dat Eric Hulsens met rode oortjes over Hans en Grietje hoorde vertellen, de tijd dat er nog opstellen werden gemaakt over « De Herfst » en niet over « De atoomdreiging in het Westen », de tijd dat een kind nog niet aan zijn ouders vroeg in welke mate de Marxistische leerstellingen van toepassing zijn op « Piet Fluwijn en Bolleke », de tijd dat een baby van acht maanden nog niet rondkroop met een sticker « Atoomenergie ? Nee bedankt » op zijn luier. En toen kwam… Jeugd en Theater, later herdoopt in het Brialmonttheater. Hulsens schrijft ingewikkelde theorieën over hoe moeilijk het is voor een kind om kind te zijn, mijn schedel is gaan kalen onder het probleem volwassen te worden, en jeugdliteratuur behandelt nu de krakersproblematiek, het terrorisme, verkrachting en pedofilie.
Lees verder “Veertig jaar geleden: van prinsen en prinsessen tot hasjies en Dario Fo”
dagelijks iets degelijks 