Het is vandaag al vijf jaar geleden dat de Duitse orkestleider James Last is gestorven. Ik heb daar destijds niets over gemaakt, niet omdat ik niets te vertellen heb over de man, maar wel omdat het nogal negatief is en op het moment van het overlijden zelf vind ik dat niet gepast.
Lees verder “James Last (1929-2015)”
Het veertiendaagse rubriekje van burgemeester Luc De Ryck van Temse “rechtstreekse lijn met de burgemeester” in het lokale blad “De Nieuwe Omroeper” was tien jaar geleden gewijd aan huwelijksjubelarissen en wat bleek? Mijn ouders stonden goed geplaatst om een record te vestigen of alvast toch in een soort van “top tien” te eindigen. Ik kreeg dit nieuws binnen, net op de dag dat mijn moeder de kliniek mocht verlaten na een hersenbloeding die gelukkig niet al te veel schade heeft aangericht, dus laten we ons aan dit positieve nieuws optrekken… (*)
Lees verder “Tien jaar geleden: mijn ouders op weg naar een record?”
Het zal morgen al tachtig jaar geleden zijn dat mijn vader krijgsgevangen werd genomen en naar Stalag XIB overgebracht. Op bovenstaande foto staat mijn vader vierde van links op de eerste rij (van de rechtstaanden uiteraard). Wie de man is, die zijn arm om zijn schouder legt, weet ik niet, maar dààrnaast staat een andere Temsenaar, die later ook op de Tuinwijk zou komen wonen en bij wie we af en toe nog op bezoek zijn gegaan, Frans Christiaens.
Lees verder “Tachtig jaar geleden: mijn vader krijgsgevangen genomen”
Morgen zal het al 65 jaar geleden zijn dat mijn vriend Walter Ceuppens werd geboren (hij is dus welgeteld één dag jonger dan Fons Mariën). Zelf was ik toen al drieëneenhalf jaar oud. En mijn ouders besloten hun kleine huisje in de Eeckhoutdriesstraat in Temse te verlaten om zich te gaan vestigen in de nieuwe wijk die werd gebouwd tijdens de oorlog in Korea en daarom in de volksmond ook “Korea” werd genoemd, met de klemtoon op de eerste lettergreep.
Lees verder “65 jaar geleden: verhuis naar de “tuinwijk””
TEMSE – Vlaams minister van Welzijn en Gezin Wivina De Meester opende zaterdag de zeventig nieuwe serviceflats in residentie Elisabeth in de Kouterstraat. De minister bracht ondermeer een bezoekje aan het echtpaar Albert De Schepper, één van de eerste bewoners. Op 21 maanden tijd werden de zeventig flats voor bejaarden woonklaar gemaakt. Sinds het einde van vorig jaar worden ze verhuurd tegen negentienduizend frank per maand. In deze prijs zitten het waterverbruik, de huur, de verwarming en onderhoud van de gemeenschappelijke delen en het gebruik van het noodopoepsysteem vervat. Alleen het elektriciteitsverbruik in de eigen flat zit niet in deze prijs. Tot slot onthulde de minister een gedenkplaat in de hal van de serviceflats. (foto Joti)
Lees verder “25 jaar geleden: Serviceflats geopend in Temse”
Morgen zal het tachtig jaar geleden zijn dat mijn vader (helemaal in het midden van de foto) zich moest melden bij het zesde linieregiment. Hij was van 1921, dus eigenlijk was het gewoon “tijd” om zijn legerdienst te doen (het was m.a.w. geen speciale mobilisatie of zo), maar iedereen wist wel dat er oorlog in de lucht hing. Hij zou daar dan ook in betrokken geraken, maar lang zou “zijn” oorlog niet duren. Al na enkele dagen werd hij krijgsgevangen genomen en meegevoerd naar Duitsland waar hij op een boerderij moest werken. Hij heeft daar later nog vaak over verteld alsof het de leukste jaren van zijn leven waren. Van mijn moeder hoorde ik ook nog dat er “ein Deutsches Mädel” in ’t spel was, maar het fijne heb ik daar nooit van vernomen. Bijna zijn hele leven heeft mijn vader zitten zeggen dat hij nog eens zou terugkeren naar de plaats waar hij krijgsgevangen had gezeten (het was dicht bij de latere grens met Oost-Duitsland), maar het is er nooit van gekomen…
Morgen zal het 25 jaar geleden zijn dat mijn ouders de Prinsenlaan in Temse verlieten om in te trekken in de serviceflats die op de plaats van het Elisabeth-ziekenhuis waren opgetrokken en dus ook zo heetten. Ze behoorden tot de eerste bewoners behoorden (bijgevoegde foto heeft zelfs nog in een wervende folder gestaan), want de officiële opening vond slechts later plaats.
Pas op zaterdag 25 maart 1995 vond de officiële opening plaats van Residentie Elisabeth met 70 serviceflats voor bejaarden in de Kouterstraat, een realisatie van het OCMW van Temse. In de cafetaria van het flatgebouw werd het woord gevoerd door OCMW-secretaris Herman Fonck, voorzitter Eddie Van der Vieren, burgemeester Luc De Ryck en Vlaams Minister voor Welzijn en Gezin Wivina De Meester, die de serviceflats officieel opende met de onthulling van de gedenkplaat in de inkomhal. Daarna werd een rondleiding gegeven in een tweetal reeds bewoonde serviceflats (o.a. die van mijn ouders).
Op dat moment waren reeds 35 van 70 appartementen bewoond. De wachtlijst die het OCMW voor de residentie vanaf juni 1991 had opgesteld, bevatte kandidaten voor 125 serviceflats. Iedere flat biedt de bewoner(s) een gevoel van veiligheid dank zij het personenalarmsysteem (met 4 alarmknoppen per flat) en de microfooninstallatie, die in verbinding staan met ziekenhuis De Pelikaan, waar het noodoproepsysteem 24 op 24 uur in de gaten wordt gehouden. De cafetaria zou in de toekomst zowel voor bewoners van de flats als voor bezoekers aan het ziekenhuis toegankelijk zijn.
Vóór de hoofdingang van Residentie Elisabeth prijkt het bronzen kunstwerk Ochtendgloren van beeldhouwer Armand Loveniers (afkomstig uit Steendorp), dat het OCWM speciaal voor de opening ervan liet vervaardigen. Voor nadere inlichtingen omtrent de serviceflats kon men terecht in de kantoren van het OCMW, Kouterstraat 1, Temse, tel. 03/710.25.04 (secretariaat).
Morgen zal het tachtig jaar geleden zijn dat kapitein Emiel Weyn van S.K.Temse werd gehuldigd voor zijn 300ste match in het eerste elftal. De ploeg bestond bij die gelegenheid uit (namen in volgorde van de toen gangbare 2-3-5 opstelling, beginnend met de keeper) Teddy Barratt, Alfons De Block, Albert De Waele, Albert De Schepper, Emiel Weyn, Jozef Cools, Juliaan Van Hoeylandt, Meersman, Prosper De Waele (niet op de foto), Theofiel Vercauteren en Oswald Gyselinck.
Zeventig jaar geleden slaagde mijn vader, Albert De Schepper, in het examen van politieagent. Enfin, het was nog niet echt mijn vader natuurlijk, want ik moest nog geboren worden. Voor hem was dit een hele sociale promotie (hij werkte zoals zovele andere Temsenaren op de Boelwerf) maar ikzelf zal me daar mijn hele jonge leven aan storen. Nu denk ik daar anders over en hijzelf dacht op latere leeftijd ook anders over mij, maar in mijn jeugd kan ik niet zeggen dat wij goed overeen kwamen. En dat is dan nog een understatement. Maar wat ik eigenlijk vooral zou willen weten: wie is de indrukwekkende “sjampetter” naast hem? Ik denk dat dit een legendarische figuur in Temse zou kunnen zijn…
Morgen zal het al tien jaar geleden zijn dat de gewezen beroepsrenner Etienne Vercauteren is overleden.
Tijdens een avondcriterium werd hij door mijn vader (die toen nog politieagent was) ooit eens beboet omdat hij door het rode licht was gereden met zijn fiets. Om de grapjes vóór te zijn: Vercauteren nam geen deel aan de wedstrijd, hij was gewoon toeschouwer. Maar later zou hij bij hoog en bij laag beweren dat hij zich op dat moment in het Sportpaleis van Antwerpen bevond en dat hij dus onmogelijk die verkeersovertreding had kunnen begaan.
Het is ook in het Sportpaleis van Antwerpen dat ik min of meer “contact” heb gehad met hem. Dat moet in 1964 geweest zijn toen hij deelnam aan de zesdaagse samen met Leon Scheirs en Lode Troonbeeckx (ze hebben echter niet het einde gehaald). We zaten toen hoog in een bocht en het was opvallend dat Vercauteren steeds beneden bleef rijden. Mijn moeder riep toen tegen hem (wellicht om mijn vader te pesten omwille van de geschiedenis met dat proces-verbaal): “Durft ge hier niet van boven komen rijden misschien?” En natuurlijk passeerde Vercauteren de volgende ronden vlak voor onze neus.
Toen ik dit jaartal ben gaan opzoeken op de website van “Mémoire du Cyclisme” is mij iets opgevallen. Meer dan met Etienne Vercauteren associeer ik mijn bezoek aan de Antwerpse Zesdaagse met mijn Australische naamgenoot Ron Baensch. Maar die heeft pas in 1965 voor het eerst deelgenomen in Antwerpen (tot en met 1969). Dus moet ik op z’n minst twéémaal naar de Antwerpse Zesdaagse zijn geweest met mijn ouders. Wat een mens nog allemaal leert in zijn ouw’ dagen! (Met Ron Baensch zal ik later vooral kennismaken tijdens de jaarlijkse kermiskoers in Temse, maar dat is weer een ander verhaal.)
Voor het informatieblad van Temse schreef burgemeester Luc De Ryck (zelf een groot wielerliefhebber) een in memoriam. U kunt het hieronder lezen. De rest van de informatie heb ik opgezocht op de Wielersite en daar heb ik aan de hand van een foto kunnen vaststellen dat Etienne Vercauteren als liefhebber bij de Antwerp Bicycle Club heeft gereden. Ik vind dat zo opvallend aan bijna àlle wielersites: de nalatigheid op het vlak van de amateurcarrière van de behandelde beroepsrenner. Je kan daar vanalles vernemen, tot hun bijnaam toe, maar voor welke ploegen ze als amateur hebben gereden dat vindt men blijkbaar geen relevante informatie. Vreemd…
Op donderdag 22 januari overleed, op 73-jarige leeftijd, ex-wielrenner Etienne Vercauteren. Hij was beroepsrenner van 1961 tot 1966. Geboren in Temse, was hij er woonachtig (Eigenlo) tot zijn 16de. Het jaar daarop (1952) begon hij te koersen.
Etienne Vercauteren werd geboren in Temse op 7 augustus 1935 als jongste van de 2 kinderen van (Vincent) Alfons Vercauteren, aanvankelijk wever en kraanman, later zelfstandig fietsenmaker, en Zulma De Cauwer. Het gezin ruilde in september 1951 Eigenlo voor Nieuwkerken. Etienne was eerst beenhouwersgast, daarna wielrenner. Hij combineerde z’n wielerloopbaan met het runnen van een depannagebedrijf, dat hij na zijn profcarrière met succes verder uitbouwde.
Hij was getrouwd met Marcella Boel en vader van 2 zonen. Zijn zonen zetten de ouderlijke zaak verder. Etienne Vercauteren begon te koersen in 1952 en ontpopte zich meteen als een revelatie. Hij reed dat jaar 33 wedstrijden, won er 6 en eindigde 10 maal 2de. Een vlijmscherpe sprint was zijn visitekaartje. In zijn 2de seizoen als nieuweling zegevierde hij 21 keer. 19 jaar oud (1954), werd hij liefhebber en bevestigde hij zijn reputatie. In 1955 werd hij soldaat en kwam er van koersen niets in huis. In 1956 hernam hij zijn beloftevolle plaats in het peloton, ondanks een sleutelbeenbreuk. Bij de liefhebbers totaliseerde hij 31 overwinningen, met als uitschieter 16 zeges in 1958.
Hij was ook actief op de piste, waar hij ploeg vormde met Gilbert Maes (Sint-Niklaas).
In 1959 reed hij tot half augustus bij de liefhebbers. Hij boekte 7 overwinningen, o.a. 2 ritten in de Ronde van Tunesië. Daarna stapte hij over naar de Onafhankelijken. In 1960 won hij in die tussenreeks tussen liefhebbers en beroepsrenners 4 koersen plus 2 wedstrijden bij de profs. In de eindstand van De Beste Onafhankelijke van het Seizoen werd hij 2de achter Lode Troonbeeckx (die 8 keer won, Etienne dus 6 keer. Troonbeeckx eindigde 31 keer bij de eerste 5, Etienne 32 keer). In 1961 ging hij nog van start bij de Onafhankelijken, maar toen Mercier hem in maart een contract aanbood, aarzelde hij niet om prof te worden. Hij boekte 3 zeges, waaronder het criterium van het Stadspark Antwerpen, waar hij een nieuw record vestigde met 43,5 km/u.
Zijn profzeges:
1960: 2
1961: 3
1962: 1
1963: 4
1964: 4
1965: 5
Totaal: 19.
Etienne Vercauteren was een typische kermiskoerser. Zijn kleurrijkste zeges boekte hij tegen topspurters als Rik Van Looy, Ward Sels en Benoni Beheydt. Z’n grootste triomf was de 1ste rit van Dwars door België in 1964, waarin hij in de spurt Frans Verbeeck klopte. Hij werd 2de in de eindstand (achter Piet Van Est).
Etienne was ook actief op de piste, waar hij ploeg vormde met Gilbert Maes (Sint-Niklaas). In de regionale wegwedstrijden vochten zij tal van duels uit in de sprint.
31 jaar oud, hing hij de fiets aan de haak. Zijn succesrijk depannagebedrijf eiste hem steeds meer op. In z’n laatste seizoen (1966) boekte hij geen zeges, maar eindigde hij nog wel 4 maal binnen de eerste 3.
De profwedstrijd in Temse t.g.v. juli-kermis heeft hij nooit gewonnen. Z’n beste prestatie was een 2de plaats (als Onafhankelijke) op 180 deelnemers in 1960: in de sprint geklopt door Rik Van Looy (zie foto).
Als beroepsrenner reed hij voor Mercier, Libertas en Dr Mann.
Na zijn carrière stapte hij in wielerclub Willen is Kunnen, die in 1967 was opgericht op ’t Ster. Etienne werd er voorzitter. Rond Ster-kermis in de maand mei werd gedurende jaren ook de Grote Prijs Etienne Vercauteren voor juniores gereden. In 1993 werd de club ontbonden.
dagelijks iets degelijks 