De meeste mensen worden oud en als het lichaam het voldoende vindt dan sterven ze. Doodgaan is een deel van het leven. Geen enkele reden om daar triest bij te worden. Volgens sommigen leven zij verder in een hiernamaals, volgens anderen in het geheugen en de herinneringen. Op een uitvaart worden vaak teksten uitgesproken met een flinke dosis meligheid. Ook dit is niet verkeerd. Ik had zaterdag niet kunnen vermoeden dat de plechtigheid voor een 95-jarige een ontzettend sterke indruk kon maken op mij.
Dit was in belangrijke mate te danken aan de sterke toespraken van de dochters Miek en Linda Mets, Piet Lampaert, Dirk Roelandt en Jan Turf.
Anna De Meulenaere (1930-2025) trad op haar vijftiende, net na de oorlog, toe tot de Kommunistische Partij, die toen gehuisvest was in het historische gebouw de Wapens van Zeeland op de Gentse Korenmarkt.
Een van de sprekers had het over Spanje dat Dolores Ibárruri Gómez (1895-1989) had maar Gent had Anna. Zij bleef dieprood, ook na het einde van haar partij tot aan haar euthanasie, zingend tijdens haar ontslapen.
“Een mens, al leeft hij goed, sterft en een ander wordt geboren” (Bulgaars spreekwoord en de titel van een boek uit 1980 van het Masereelfonds)
Luc Carnier
dagelijks iets degelijks 