De Franse actrice Mylène Demongeot zou vandaag niet minder dan negentig kaarsjes mogen uitblazen, maar ik zie nu dat ze reeds op 1 december 2022 van ons is heengegaan. Dat is dus in stilte gebeurd en dat verbaast me wel enigszins, want…
Zij zal zeker niet de filmgeschiedenis ingaan omwille van haar verbluffende vertolkingen, maar voor mij was zij één van mijn eerste erotische ervaringen en zo iemand verdient bij mij toch voor eeuwig een plaatsje in mijn hart.
Als ik mij goed herinner, was dat in de Fantomas-films dat ze mijn hartje sneller deed kloppen om het met een eufemisme te zeggen. Ze was op dat moment al een tiental jaren actief in Franse films en voor haar waren deze flirterige rolletjes een “carrière-switch”, want ze was oorspronkelijk toch begonnen in “ernstige” producties zoals “Les sorcières de Salem” van Raymond Rouleau uit 1957 en “Bonjour tristesse” van Otto Preminger een jaar later.
Maar… “zelfs wanneer ze radicaal van register wisselt met haar ondeugende en ontroerende rollen in de elegante marivaudages van Michel Deville (À cause d’une femme, L’Appartement des filles), lijken producenten en het publiek haar te verkiezen in populaire series als De Drie Musketiers of die van Fantômas.
Eind jaren zestig, tijdens de opnames voor televisie van een van de afleveringen van Dossiers de l’agence O, ontmoette ze Marc Simenon, regisseur en zoon van schrijver Georges Simenon, en het was ware liefde. Voor hem zette ze haar professionele carrière op een laag pitje om hem te steunen in zijn producties. Ze trouwden op 16 september 1968.
Marc Simenon overleed op 24 oktober 1999 na een val van de trap van zijn huis in Parijs. Sindsdien verdeelt Mylène haar tijd tussen schrijven en haar werk ten gunste van de dierenwereld.” Net zoals haar vriendin en vroegere rivale Brigitte Bardot dus
Ronny De Schepper (op basis van Wikipedia)
dagelijks iets degelijks 