Sinds ik uit Goodreads ben gestapt omdat ik de peer pressure niet meer aankon (*), houdt mijn “willekeurige woordenzoeker” met mij de zot door er enkel nog thrillers (normaal gezien het terrein van mijn echtgenote) uit te halen. Eerst was er “Het labyrint van de wereld” van Ross King, maar die had ik al gelezen. En in september 2023 was dan “Nachtduik” (oorspronkelijk “Nattdykk” wat voor Engelstalige lezers wel grappig moet klinken) van Kim Småge aan de beurt. Van haar las ik reeds Kainan (**) uit 1986, maar “Nachtduik” is haar debuut, drie jaar eerder.
Kim Karin Thorhus, zoals ze echt heet, werd in 1945 geboren in Trondheim (Noorwegen). Ze studeerde af aan de plaatselijke Universiteit met de onderwerpen Noors, Engels en aardrijkskunde. Ze was ook de eerste vrouwelijke duikinstructeur van de Norges Dykkeforbund (Noorse duikersvereniging) en volgens de Nederlandse uitgever zelfs van heel Europa. Vandaar haar debuut in 1983 ongetwijfeld waarin ze haar hoofdpersonage de naam Hilke Thorhus geeft. Haar debuutroman werd bekroond met de Noorse Rivertonprisen. Småge was de eerste schrijfster die in Noorwegen omschreven werd als “de koningin van de misdaad” en ze wordt beschouwd als een van de grondleggers van de feministische golf in de misdaadliteratuur in Noorwegen.
Zelf ben ik het daar niet mee eens. Over “Kainan” had ik enkel wat technische uitleg gegeven en geen beoordeling, daarom wil ik dat deze keer wel degelijk doen, opdat ik geen boeken van haar meer ter hand zou nemen. Ze schrijft immers uiterst verwarrend, bij voorkeur dan nog op cruciale momenten: het begin (pas op p.200 vernemen we in begrijpbare taal waarom vooral haar onderlijf zoveel schade heeft geleden), de verkrachting en de ontknoping. Nee, not my cup of tea.
In 1990 ontving ze de Noorse Språklig samlings litteraturpris. Voor haar roman Sub rosa ontving ze in 1993 de Glazen Sleutel en En kjernesunn død werd in 1999 bekroond met de Deense Palle Rosenkrantz-prisen.
In haar eerste twee romans was het hoofdpersonage Hilke, een vrouwelijke duiker. Het hoofdpersonage in haar misdaadromans vanaf Kvinnens lange arm (1992) is politieagent Anne-kin Halvorsen en de verhalen spelen zich af rond het politiekorps van Trondheim, een omgeving die Småge deelt met andere auteurs zoals Fredrik Skagen, Idar Lind en Anne Birkefeldt Ragde. Kvinnens lange arm (1992) bevat een collectie van korte misdaadverhalen.
Småge was voorzitter van de Skandinaviska Kriminalsällskapet en Noords contactpersoon bij de Asociación Internacional de Escritores Policíacos. Småge was tevens bestuurslid van Den norske Forfatterforening (Noorse schrijversvereniging) van 1987 tot 1991 en nogmaals van 2002 tot 2004.
Småge is gehuwd met toneelschrijver Edvard Normann Rønning en schreef ook twee jeugdboeken, Figurene in 1986 en Interrail in 1988.
Ronny De Schepper (op basis van Wikipedia)
(*) Ik kreeg een aantal klassiekers (in de originele taal) niet uitgelezen, maar ik deed een tijdlang uitsluitend verder omdat ik dit niet tegenover mijn Goodreads-vriend(inn)en wou toegeven.
(**) Als boektitel werd dit in het Nederlands vertaald als “De Witte Handschoenen”, maar eigenlijk betekent het “het Grote Noodteken”. Deze bezwering, “A moi, à l’enfant de la veuve de Naphthalie” terwijl met duim en wijsvinger van de beide handen een driehoek wordt gevormd op de hoogte van het voorhoofd, mag een logebroeder slechts in uiterste nood gebruiken. Het oorspronkelijke “kind van de weduwe Naphthalie” is Adoniram, die door koning Hiram als bouwmeester naar koning Salomon werd gestuurd en beschouwd wordt als de eerste vrijmetselaar. Volgens Jef Geeraerts zou Guy Jespers op zijn proces op een bepaald moment dit teken hebben gevormd om steun van zijn logebroeders te krijgen op zijn proces (“De zaak Jespers”, p.84).
dagelijks iets degelijks 