Het is vandaag al vijftien jaar geleden dat de Britse radiomaker Charlie Gillett is overleden. Zijn boek “The sound of the city” uit 1970 is voor mij van enorm belang geweest. Alhoewel het geen foto is van mijn exemplaar dat hierbij afgedrukt staat, is mijn exemplaar evenzeer beduimeld door het vele consulteren.
Misschien was er zonder dit boek wel geen sprake van mijn licentiaatsverhandeling, ook al ging die dan over Alan Alexander Milne en kan men zich terecht afvragen wat het een met het ander te maken heeft (nu, meer dan vijftig jaar later en zoveel wijzer geworden, zou ik het zeker niet meer doen).
Gillett heeft nog herhaaldelijk zijn boek herwerkt en misschien moet ik mij de laatste versie (uit 1996) nog wel eens aanschaffen. Al vrees ik een beetje dat rond die tijd Gillett zozeer in beslag was genomen door de zogenaamde wereldmuziek, een genre waarvoor ik mij maar matig of zelfs eigenlijk bijna helemaal niet interesseer, dat het boek een richting is uitgegaan die ik eigenlijk liever niet had gezien. Alleen als men cajun ook tot wereldmuziek rekent, is er een raakpunt, want, jawel, Gillett wordt wel gezien als één van de “ontdekkers” van het genre, net zoals hij later tot de pioniers van de wereldmuziek zou behoren. Dat geldt ook voor zijn thesis over de geschiedenis van de popmuziek voor de universiteit van Columbia (New York) die in 1965 wellicht de allereerste in dat genre is en uiteraard aan de oorsprong ligt van “The sound of the city”.
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 
Ik ben in het bezit van de editie 1996, en daarin is nergens sprake van “wereldmuziek”, dat garandeer ik je. De ondertitel is trouwens “The Rise of Rock and Roll”.
LikeGeliked door 2 people