Eric Goeman wordt 75…

De Gentse rebel Eric Goeman viert vandaag zijn 75ste verjaardag. Bij die gelegenheid is Bart Moerman van Het Nieuwsblad met hem gaan praten.

Ik meende Goeman toch redelijk goed te kennen, maar het gesprek doet me vaak omver vallen van ’t verschieten. Al is dat nog niet zo bij het begin dat redelijk klassiek van start gaat: “Goeman groeide op bij het Van Beverenplein als zoon van eenvoudige arbeiders. ‘Dat was daar echt een socialistische wijk’, herinnert hij zich. Hij ging er naar school, was altijd de eerste van de klas en trok naar het Atheneum in de Ottogracht. Hij deed Latijn-Grieks en Latijn-Wetenschappen, maar trok op met de slechte jongens en maakte zijn humaniora niet af. Hij kocht een gitaar en wou rock’n’roll spelen. ‘Ik had het ene groepje na het andere en deed zelfs mee aan Ontdek de ster, een talentenwedstrijd op tv die onder meer Johan Verminnen lanceerde.’ Via het buurthuis van ‘Vuile’ Mong Rosseel raakte Goeman in de links-anarchistische milieus van Gent en sukkelde van het ene jobje in het andere. Als kaaibediende bij Stukwerkers in de haven organiseerde hij mee de vermaarde dokwerkersstaking van 1972, tegen de vakbonden in.”

Maar dan komen we op bekend terrein: “In 1982 startte Eric het vermaarde magazine Metro, dat het tot een oplage van 11.000 exemplaren schopte. Goeman wou een links stadsmagazine maken dat alle aspecten van het stadsleven omvatte, van cultuur over mode en politiek. Het blad deed veel stof opwaaien toen het het proces-Jespers nog eens oprakelde en achter de geheimen van de Sleutelclub aanging. Dat was een soort van Meetjeslandse seksclub waar ook minderjarigen bij betrokken zouden zijn geweest. Goeman meende dat de liberale vicepremier Willy De Clercq, grootvader van de huidige Gentse burgemeester, meedeed aan die seksaffaires – iets wat De Clercq altijd heeft ontkend. In een spraakmakende cartoon beeldde hij De Clercq en zijn vrouw af als een sm-koppel met een zweepje. Prompt liet Willy De Clercq dat nummer van Metro in beslag nemen.”

“Toen hij twee brandbommen binnenkreeg in het redactielokaal in de Bouwmeestersstraat, trok Goeman de stekker eruit. Na Metro kwamen nog bladen zoals Uit in Gent, veelal met steun van de ruimdenkende liberale cultuurschepen Rudy Van Quaquebeke (1952-2012). Toen die werd opzijgeschoven, stopte de uitgeverscarrière,” aldus Moerman, die wel vergeet te vermelden dat er in 1991 nog een heel korte heropflakkering was met “Tempo”, waarover Karel Van Keymeulen het dan weer had in De Gentenaar van 12 april 1991:

GENT — Voor een blad dat uitpakt met een maandelijkse uitkrant is 11 april als verschijningsdatum wel erg laat. Maar de redactie had er blijkbaar rekening mee gehouden, want de agenda van Tempo nr.1 (eerste nummer was nulnummer) loopt maar vanaf 9 april en tot 5 mei. „Ik weet het”, zucht Eric Goeman, „maar onze drukker stoofde ons een peer. Op 11 maart verhoogde hij plotseling zijn prijs met 150.000 fr. Op 12 maart beslisten we een ander drukker te zoeken. Dat had allerlei organisatorische gevolgen.”

Dinsdag besliste het college wel de verkoop van Tempo in de info-crypte onder het stadhuis toe te laten. Nummer twee heeft Wendy Van Wanten op de cover. Moet Tempo dan al vanaf het tweede nummer de commerciële toer op?
„Nee”, zegt Goeman, „want kijk maar naar de inhoud, die is helemaal niet zo commercieel. Maar ik moet een verkoopsargument hebben. Dit nummer leggen we in 25 krantenwinkels meer. Dat ligt er tussen alle andere bladen. Met theaterauteur Arne Sierens op de cover verkoop je geen blad, hoe graag ik dat ook zou willen. Ik moet op het gladde ijs tussen het artistieke en het commerciële dansen. Zo simpel is dat.” Blij is Goeman wel met de beslissing die het college van burgemeester en schepenen dinsdag nam. De verkoop van Tempo is toegestaan in de info-crypte onder het stadhuis.
„Van Uit in Gent gingen daar duizend nummers, zij het gratis, weg. Voor Tempo kan dat ook iets betekenen.”
Met drukkerij Van Eetvelde, die het eerste nummer drukte was er geen contract, enkel een mondelinge overeenkomst voor drie nummers. „Na drie jaar mooi samenwerken met drukkerij Geers-Meskens hadden we met pijn in het hart afscheid genomen. Op 20 maart moesten we met het schaamrood op de wangen vragen ons terug te nemen.”
Van het nulnummer zijn er volgens Eric Goeman 5.000 exemplaren verkocht. De rest is gratis gemaild aan allerlei mensen die voor Tempo iets kunnen betekenen.
Het eerste nummer heeft duidelijk minder reclame. Goeman: „Die terugval was te verwachten. We doen alles om het bedrijfsleven te winnen voor onze zaak. Zonder die steun kunnen we het niet halen.”
Een verkoop van zeven tot achtduizend exemplaren moet gehaald worden om de overlevingskansen te verzekeren. Het is geen geheim, financieel staat Tempo er niet schitterend voor, alweer bij gebrek aan beginkapitaal. Maar Goeman zegt nu al dat er zeker tot na de Gentse feesten wordt doorgegaan.
In Tempo één, naast tal van informatieve stukjes over allerlei cultureels, een leuk stukje over de condoomautomaatperikelen van schepen Lepeau, een interview (ja u leest goed) met Wendy Van Wanten en gesprekken met o.m. Paula D’Hondt, Willy Courteaux, Michiel Hendryckx (de reizende fotograaf van deze krant ), operazanger Jan Danckaert, Luke Walter Junior, Chris Dewulf.
Oh ja, Frank Colman, een kompaan van Goeman van de vroege uren, heeft de redactie en de raad van bestuur van Tempo verlaten. Hij diende zijn ontslag in.
Het volgende nummer zou 8 mei op de verkoopspunten moeten liggen. “Al zit de drukkerij met de brug die ze maken van 1 tot 6 mei”, zucht Eric Goeman.

Het einde van het interview van Moerman is dan weer ontroerend: “Als ik vraag wat het allermooiste uit zijn leven was, tapt hij uit een heel ander vaatje. ‘Mijn liefde voor mijn vrouw Lisette’, zegt hij. ‘Tien jaar geleden, het was een hele hete zomer geweest, kreeg ik na de Gentse Feesten een hartstilstand. In het AZ Jan Palfijn hebben ze toen mijn leven gered. Enkele dagen na mijn thuiskomst bleek Lisette een agressieve borstkanker te hebben. Ik heb haar toen drie jaar verzorgd. Het was misschien wel de mooiste steen die ik verlegd heb op aarde. Op de afdeling palliatieve zorg in de toenmalige Volkskliniek zei ze dat ze nog wou trouwen met mij. Twee dagen later is ze in mijn armen gestorven.'”

Referentie
Karel Van Keymeulen, Tempo nr.één nu pas op de markt, De Gentenaar 12 april 1991

Bart Moerman, Eeuwige rebel Eric Goeman wordt 75: “Ik heb te veel fuck off gezegd in mijn leven”, Het Nieuwsblad 18 februari 2024