Vijftig jaar geleden: première van “The Wicker Man”

The Wicker Man is een Britse horrorfilm uit 1973, geregisseerd door Robin Hardy en met in de hoofdrollen Edward Woodward, Britt Ekland, Diane Cilento, Ingrid Pitt en Christopher Lee. Het scenario is van Anthony Shaffer, geïnspireerd door David Pinners roman Ritual uit 1967, en Paul Giovanni componeerde de filmscore. 

De plot draait om het bezoek van een politieagent, sergeant Neil Howie (rol van Edward Woodward), aan het geïsoleerde Schotse eiland Summerisle, op zoek naar een vermist meisje. Howie, een vrome christen, is geschokt als hij ontdekt dat de bewoners van het eiland het christendom hebben verlaten en nu een vorm van Keltisch heidendom beoefenen.

The Wicker Man staat goed aangeschreven bij critici. Filmtijdschrift Cinefantastique omschreef het als “De Citizen Kane van de horrorfilms”, en in 2004 noemde het tijdschrift Total Film The Wicker Man de zesde grootste Britse film aller tijden. De film won in 1978 ook de Saturn Award voor beste horrorfilm. De slotscène was nummer 45 op Bravo ‘s 100 Scariest Movie Moments, en tijdens de openingsceremonie van de Olympische Zomerspelen van 2012 werd deze opgenomen als onderdeel van een reeks ter ere van de Britse cinema. De film bracht de rieten man (*) in de moderne populaire cultuur.

In 1989 schreef Shaffer een script voor The Loathsome Lambton Worm, een direct vervolg met fantasy-elementen. Hardy had geen interesse in het project en het werd niet geproduceerd. In 2006 werd een slecht ontvangen Amerikaanse remake met Nicolas Cage uitgebracht, waarvan Hardy en anderen die bij het origineel betrokken waren, zich hebben gedistantieerd. In 2011 werd een spiritueel vervolg uitgebracht, geschreven en geregisseerd door Hardy, The Wicker Tree. Het bevatte Christopher Lee in een gastoptreden. In 2013 werd de originele Amerikaanse theatrale versie van The Wicker Man digitaal gerestaureerd en uitgebracht. (Wikipedia)

(*) Een rieten man (of Wicker Man dus) was naar verluidt een groot rieten beeld waarin de druïden (priesters van het Keltische heidendom) mensen en dieren offerden door ze te verbranden. Het belangrijkste bewijs voor deze praktijk is een vonnis van de Romeinse generaal Julius Caesar in zijn Commentaar op de Gallische Oorlog (1e eeuw voor Christus), dat door de moderne wetenschap in verband is gebracht met een eerdere Griekse schrijver, Poseidonius. Er is enig archeologisch bewijs van mensenoffers onder Keltische volkeren, hoewel dit zeldzaam is. De oude Grieks-Romeinse bronnen worden nu enigszins sceptisch bekeken, aangezien het waarschijnlijk is dat ze “gretig waren om bizarre en negatieve informatie over de Kelten door te geven”, omdat het hen ten goede kwam om dat te doen. De Britse horrorfilm The Wicker Man (1973) bracht de rieten man opnieuw in de populaire cultuur. De laatste tijd is bij sommige neopaganistische ceremonies en festivals zoals Burning Man in Nevada (VS) een rieten man (zonder menselijke of dierlijke offers) verbrand. Andere voorbeelden zijn het voormalige Wickerman Festival in Schotland en in Noord-Portugal eindigt het traditionele Caretos-festival met het verbranden van een gigantische menselijke beeltenis met hoorns, terwijl jonge mensen er omheen rennen. (Wikipedia)