Op 4 maart 1968 ging in Londen, in aanwezigheid van de koninklijke familie, Romeo and Juliet in première, een Brits-Italiaanse film geregisseerd en deels geschreven door Franco Zeffirelli, met in de hoofdrollen Leonard Whiting en Olivia Hussey. De film werd de volgende dag op grote schaal uitgebracht in het Verenigd Koninkrijk. Maar hij werd pas uitgebracht op 8 oktober 1968 in de Verenigde Staten en op 19 oktober in Italië.
De film won een Academy Award voor beste camerawerk (Pasqualino De Santis) en beste kostuumontwerp (Danilo Donati), en werd tevens genomineerd voor beste regisseur en beste film. Het was in die tijd financieel de meest succesvolle verfilming van een Shakespeare-stuk en was ook populair bij een groot tienerpubliek, mogelijk doordat de acteurs de leeftijd hadden die Shakespeare beschrijft in zijn stuk. Whiting en Hussey wonnen trouwens allebei een Golden Globe Award voor de meest veelbelovende nieuwkomers, een belofte die geen van beiden uiteindelijk zou waarmaken. Wijzelf, college-knapen, waren er alleszins wild van toen we de film niet zo lang daarna als filmforum zagen in zaal Select in Sint-Niklaas. Dat kwam vooral omdat Olivia Hussey als vijftienjarige goed gedraaid was van oren en poten, zoals men zegt.
Volgens Franco Zeffirelli’s autobiografie werd oorspronkelijk niemand minder dan Paul McCartney gevraagd om de hoofdrol van Romeo te spelen. Merkwaardig: volgens de Engelstalige Wiki is het precies omgekeerd en is het dus Paul die dit in zijn autobiografie ter sprake brengt. Hij zou daarin ook over “het uitwisselen van telegrammen” met Olivia Hussey spreken.
Laurence Olivier sprak de proloog en epiloog in en tevens de stem (overdub) van Antonio Pierfederici, de Italiaanse acteur die heer Montague speelde. De betrokkenheid van Laurence Olivier bij de productie was eigenlijk louter toevallig. Hij was in Rome om The Shoes of the Fisherman te filmen en bezocht de studio waar Romeo en Julia werden opgenomen en hij vroeg Zeffirelli of hij iets kon doen.
Het “Love Theme from Romeo and Juliet” gecomponeerd door Nino Rota werd op grote schaal verspreid. Bovendien zijn er verschillende versies van het thema opgenomen en uitgebracht, waaronder een zeer succesvolle versie van Henry Mancini , wiens instrumentale vertolking in juni 1969 een succes was in de Verenigde Staten .
Er zijn twee verschillende sets Engelse teksten voor het nummer. De versie van de film heet “What Is a Youth?”, met tekst van Eugene Walter en gezongen door Glen Weston. Deze versie is uitgebracht op de volledige partituur-/soundtrack-release.
Een alternatieve versie, genaamd “A Time for Us”, is op tekst van Larry Kusik en Eddie Snyder. Deze versie is o.a. opgenomen door Johnny Mathis , Andy Williams en Shirley Bassey (voor haar album This Is My Life uit 1968). Josh Groban zong “Un Giorno Per Noi”, een Italiaanse versie van “A Time for Us”. Jonathan Antoine , een klassiek geschoolde tenor uit Groot-Brittannië, zong “Un Giorno Per Noi” als een van de nummers op zijn album “Believe”, uitgebracht in augustus 2016.
Een derde versie genaamd “Ai Giochi Addio”, met tekst van Elsa Morante en gezongen in de Italiaanse versie door Bruno Filippini, die de minstreel in de film speelt, is later o.m. uitgevoerd door operazangers als Luciano Pavarotti en Natasha Marsh .
Ondanks haar eerdere verdediging van de naaktheid van de film, waarbij ze beweerde dat het “smaakvol” was gedaan en “nodig was voor de film”, spande Hussey, samen met Whiting, op 3 januari 2023 een rechtszaak aan bij de Los Angeles County Superior Court Paramount Pictures voor 500 miljoen dollar, wegens seksueel misbruik, seksuele intimidatie en fraude, en voor het toestaan dat Zeffirelli hen naakt filmde zonder hun medeweten. De rechtszaak beweert dat de acteurs het gevoel hebben dat dit ervoor zorgde dat ze tientallen jaren na het succes van de film emotionele schade en mentale pijn leden, en dat ze een carrière achterlieten die dat succes niet weerspiegelde. De zoon van Zeffirelli reageerde kritisch op de rechtszaak en noemde het “beschamend” dat Hussey en Whiting de rechtszaak “55 jaar na het filmen” hadden aangespannen en dat ze hun hele carrière te danken hebben aan het succes van de film.
De rechtszaak werd op 25 mei 2023 afgewezen door rechter Alison Mackenzie van het Hooggerechtshof van Los Angeles, die verklaarde dat de zaak niet voldeed aan de vereisten voor het opschorten van de verjaringstermijn voor seksueel misbruik van kinderen. Mackenzie bekritiseerde de eisers ook vanwege het “cherry picking” dat de statuten op hun zaak van toepassing waren. Hussey en Whiting zijn naar verluidt van plan in beroep te gaan tegen de uitspraak en een afzonderlijke rechtszaak aan te spannen op basis van een veel recentere Criterion dvd-uitgave van de film, waarop de verjaringstermijn niet van toepassing zou zijn. (Wikipedia)
dagelijks iets degelijks 