Na een zeer onevenwichtige Giro (het duurde tot zijn overwinning op de Zoncolan, vooraleer hij in aanmerking leek te komen voor de eindzege, maar toch viel hij ’s anderendaags opnieuw uit de top tien om er pas met de tijdrit weer in te verschijnen) heeft Chris Froome (bovenstaande foto Erik Westerlinck; onderste foto Jean-Paul Van der Elst) vijf jaar geleden voor een ware stunt gezorgd in de Ronde van Italië. Niet alleen zijn landgenoot Simon Yates fietste hij in de vernieling, maar na een solotocht van niet minder dan tachtig kilometer zette hij ook Tom Dumoulin op achterstand en zo kon Froome zich uiteindelijk toch in het rijtje van overwinnaars in de drie Grote Rondes scharen.
De Wikipedia-bijdrage over Chris Froome is veel te lang, daarom beperk ik mij tot de hoogtepunten en zijn jeugd, omdat die wel erg merkwaardig is.
Christopher Froome is een in Kenia (Nairobi) geboren Brits wielrenner. Hij rijdt voor Team Sky, waar hij onder contract staat tot eind 2020. Froome won in 2013, 2015, 2016 en 2017 de Ronde van Frankrijk en won in 2017 eveneens de Ronde van Spanje. In 2018 startte hij dan ook in de Giro om de drie grote rondes op zijn naam te schrijven. Maar er doemden donkere wolken op boven het hoofd van Froome. Een dopingcontrole legde een te hoog Salbutamolgehalte in zijn bloed bloot. Dat middel neemt Froome naar eigen zeggen in tegen astma, maar het percentage was buiten alle proportie. Hiervoor kan de Brit nog altijd geschorst worden en dan zou hem ook een eventuele overwinning in de Giro alsnog worden afgenomen.
Toen hij dertien jaar oud was, reed Chris Froome zijn eerste wielerwedstrijd. Op veertienjarige leeftijd verhuisde hij naar Zuid-Afrika, waar hij naar school ging in Bloemfontein en later in Johannesburg. Daar begon Froome ook fanatiek deel te nemen aan wielerkoersen. Zijn talent bleek vooral te liggen bij het klimmen, maar hij kon ook al redelijk tijdrijden.
In 2006 nam Froome voor Kenia deel aan de Gemenebestspelen, waar hij in de tijdrit de zeventiende plaats behaalde. Later dat jaar reed hij bij de beloften op de wereldkampioenschappen. Hier viel hij vooral op door direct na zijn start in de tijdrit in botsing te komen met een UCI-medewerker. Ondanks dit incident behaalde Froome uiteindelijk nog een 36ste plaats.
In 2007 werd Froome op 22-jarige leeftijd professioneel wielrenner bij het kleine Zuid-Afrikaanse Team Konica Minolta. Hiervoor brak hij zijn studie economie aan de Universiteit van Johannesburg af. Hij nam deel aan wedstrijden in de UCI Nations Cup en reed in mei 2007 zijn eerste meerdaagse ronde, de Giro delle Regioni. Hierin won hij meteen een etappe. Ook won hij de koers Mi-Août Bretonne en een etappe in de Ronde van Japan. In de wegwedstrijd van de Afrikaanse Spelen sleepte Froome de bronzen medaille in de wacht.
In 2008 maakte Froome de overstap naar Team Barloworld en reed hij voor het eerst een aantal voorjaarsklassiekers, zoals Gent-Wevelgem en Luik-Bastenaken-Luik. Ook maakte hij, als eerste Keniaan in de geschiedenis, zijn debuut in de Ronde van Frankrijk, waar hij reed met ploeggenoten als Félix Cárdenas, Baden Cooke, Robert Hunter en kopman Mauricio Soler. Froome reed de ronde uit en behaalde in het eindklassement de 84ste plaats. In het jongerenklassement werd hij elfde.
Vanaf 2009 ging Froome, die zich meer Brit dan Keniaan voelt, officieel rijden onder de vlag van het Verenigd Koninkrijk. Hij won een etappe in de Ronde van de Kaap en nam ook deel aan de Ronde van Italië, waarin hij als 36ste eindigde.
In 2010 werd Froome ingelijfd bij de Britse ploeg Sky. Hij reed voor het tweede jaar op rij de Ronde van Italië, maar werd daarin geplaagd door een knieblessure. In de negentiende etappe werd hij uit de wedstrijd gezet nadat hij zich tijdens de beklimming van de Mortirolo had vastgehouden aan een motor. Later in het seizoen won Froome zilver op het Brits kampioenschap tijdrijden, achter zijn ploegmaat Bradley Wiggins. Hij vertegenwoordigde het Verenigd Koninkrijk ook bij de Gemenebestspelen, waar hij vijfde werd op de tijdrit.
In het voorjaar van 2011 presteerde Froome erg wisselvallig met top 15-klasseringen in de Ronde van Castilië en León en de Ronde van Romandië, een 47ste plaats in de Ronde van Zwitserland en een 85ste plaats in de Ronde van Polen. Later in het seizoen beleefde hij echter zijn grote doorbraak, toen hij als knecht van Bradley Wiggins meedeed aan de Ronde van Spanje. In deze ronde veroverde hij in de tiende etappe, een tijdrit, zelfs onverwachts de rode leiderstrui. Hij behield deze trui één dag, maar bleef de gehele Vuelta strijdvaardig. In de vijftiende etappe bewees Froome sterker te zijn dan zijn kopman Wiggins door van hem weg te rijden op de slotklim naar de Angliru. Drie dagen later schreef Froome tevens de zeventiende etappe op zijn naam. Uiteindelijk eindigde hij op de tweede plaats in het algemeen klassement, op slechts 13 seconden van eindwinnaar Juan José Cobo. Wiggins werd derde op 1 minuut en 26 seconden van zijn luitenant.
De snelle opkomst van Froome als ronderenner riep bij sommige critici vraagtekens op. De renner verklaarde dat hij sinds 2010 behandeld is tegen schistosomiasis. Deze ziekte zou hij al enkele jaren hebben gehad en een negatief effect hebben gehad op zijn prestaties gedurende zijn eerste profjaren…
dagelijks iets degelijks 