Vrijdag 7 mei 1993
We wilden op onze laatste dag natuurlijk ook eens naar de opera van Istanbul (eigenlijk het Cultureel Centrum Atatürk) gaan.
Er was een gala-voorstelling van Mozarts “Zauberflöte”, maar die was uitverkocht. Daarom gingen we maar in een kleiner zaaltje naar “Als je van Rossini houdt…” (maar dan in het Turks). De bekende anecdotes over het leven van Rossini werden afgewisseld met een paar aria’s door zangers die meestal amper het niveau van onze academiestudenten haalden. Nu ja, Italiaanse buikdanseressen zijn ongetwijfeld ook niet zo goed als Turkse… En voor de prijs hoefden we het alvast niet te laten. Een ticket kostte evenveel als twee consumpties op een terrasje in een toeristisch gebied.
Vooraf hadden we ook al vastgesteld dat in de wandelstraat van modern Istanbul (met wel een leuk ouderwets trammetje, terwijl er door het oude stadsdeel een soort bovengrondse metro raast!) tal van seks-cinema’s te vinden waren, die vooral Franse films uit de jaren zestig vertoonden. Ik herkende ook de “truuks” die men destijds eveneens bij ons toepaste. Zo wordt “L’amant” van Jean-Jacques Annaud plotseling een “seksfilm” door alleen maar “gewaagde” foto’s uit te hangen…
En tenslotte moesten we natuurlijk ook eens de “Egyptische bazar” bezoeken. Daar kochten we voor mijn vader, die pas een zware prostaat-operatie achter de rug had, een “afrodisiac voor de sultan”. Dat vonden we destijds blijkbaar een goede grap. Nu ik dertig jaar later met dezelfde problemen word geconfronteerd, schaam ik me daar erg voor…
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 
Ik heb daar in 1995 Oorlog en Vrede bijgewoond: geen opera maar theater. Honderd (of waren het er tweehonderd) acteurs en figuranten op de scène, decors, ontploffingen enz.
LikeLike
“Atatürk Cultureel Centrum” (Taksim), Beyoğlu, İstanbul
Gebouwd 1956-1957 door architect Hayati Tabanlıoḡlu.
Er kwamen aanpassingen in 1969, maar in 1970 brandde het af.
In 1978 kwam er het huidige nieuwe gebouw, dat bekend staat als ‘de opera’.
Dit modernistische betonnen gebouw doet nogal ‘sovjetachtig’ aan en staat aan de noordoostelijke kant van het Taksimplein. Het is mooi als het donker is: dan is het stalen netwerk verlicht.
Het was lang een van de belangrijkste podia van de stad voor internationale festivals. Ook de thuisbasis van de staatsopera, -ballet, -symfonieorkest en -theater.
Ik woonde hier in 1995 de voorstelling van ‘Savaş ve Barış’ (“Oorlog en Vrede”) van Tolstoi bij: een indrukwekkend gebeuren met wel honderd acteurs en figuranten, effecten, zeer grote decors enz.
Op dit moment is het gebouw gesloten voor restauratie. Er hangt een reusachtig doek over de voorgevel. De toekomst van het centrum is mij niet duidelijk.
LikeLike