Het nieuwste stuk van « De Vieze Gasten », « Voorrang van rechts », is een positieve verrassing. Na twee zwakkere jaren staat het nooit aflatende gezelschap van Mon Rosseel er weer helemáál. In een sprankelende Romeinse revue wordt ongenadig blootgelegd hoe de volmachtentreinen van Wilfried Martinex en Wilma De Clercq (de scène waarop dit « koppel » ten tonele wordt gevoerd is trouwens één van de hoogtepunten van de avond) onstuitbaar de weg naar rechts hebben ingeslagen.
Onstuitbaar ? Welja, voor het eerst kenmerkt een voorstelling van de Vieze Gasten zich — ondanks of misschien juist dankzij de weinig overtuigende monoloog op het einde — niet door strijdbaarheid maar door moedeloosheid. Op het einde zijn de acteurs en actrices letterlijke « blind » geslagen door al de nederlagen die links heeft moeten incasseren. Dat is natuurlijk Mon zijn volste recht, politiek gezien (ook al gaan we daar niet mee akkoord), maar dramatisch gezien leidt dit tot een anticlimax die in schril contrast staat met de dynamiek van de rest van het programma. Jammer dat regisseur Arlette Veys (die verder knap werk aflevert) dit niet heeft opgemerkt.
Maar goed, de positieve punten dus : uitstekende persiflages op o.a. Mistero Buffo, Pas de Deux, Armand Pien, Chagrin d’Amour, Walter Capotius, Flanders’ Technology (E.T. !) en vooral « Mensen laat uw leiders nooit alleen », een bijtende aanval op het parlementaire absenteïsme op muziek van « Niemand laat z’n eigen kind alleen ».
Alle acteurs halen een meer dan behoorlijk niveau, terwijl Magda De Meester als middenstandsvrouw en Danny Vercauteren als masochistisch lustknaapje even de gelegenheid krijgen om te schitteren.
In de namiddag is er voor de kinderen “O.T.” Voor de kinderen ? Het grootste euvel van deze “O.T.” (ongewenste Turk) is precies dat er geweldig veel in gepraat wordt en wellicht niet altijd verstaanbaar voor de kinderen (en dan hebben we het niet over de akoestiek). Eigenlijk gebeurt er zeer weinig en wát er gebeurt (de spoken, de verwisseling van allerlei knopjes) wordt te weinig uitgewerkt. Hierover waren we duidelijk niet zo enthousiast als over het avondprogramma. Wellicht is er teveel aandacht naar dat laatste gegaan, zodat het kinderstuk “er maar bijgenomen” werd. Maar hoeft het dan nog ? Misschien toch even het overdenken waard. Overigens wordt juist omwille van het kinderpubliek het opkomend racisme wel heel simplistisch behandeld (indien de Turken zouden worden voorgesteld zoals dit met de buurtbewoners gebeurt, zouden de Vieze Gasten terecht van racisme worden beschuldigd…), zodanig dat dit op ondergetekende een averechts effect had. Maar welk effect heeft het op kinderen ? Dát is de vraag. Hierop kregen we geen antwoord op de voorstelling die we bijwoonden.
Ronny De Schepper
P.S. Ik ben me ervan bewust dat ik op dezelfde dag ook een artikeltje heb over een voorstelling in het Gents Amusementstheater die ik heb bijgewoond. Eén van de twee moet ik dus op een andere dag van die van de première hebben gezien, maar ik weet niet meer welke precies.
dagelijks iets degelijks 
Als men de naam van Magda De Meester op mijn blog tegenkomt, dan is dat meestal als de echtgenote en “sister in arms” van Mong Rosseel, maar daarnaast is ook nog een celliste met die naam, die bovendien ook een band met Gent heeft. Ze studeerde namelijk samen met Frank Pauwels aan het Gentse conservatorium, zij het dat hij daar de fluit leerde hanteren – met uitstekende resultaten trouwens. Net als Frank ontpopte mevrouw De Meester zich nadien vooral als musicologe b.v. in de Singel en als inleidster van de CD van Roel Dieltiens op 28/2/1997.
LikeLike