Veertig jaar geleden ging ik in het Gents Amusementstheater kijken naar “Biesten Temmen”, een stuk van Eddy Daese, tevens de leider van het gezelschap.
Eddy Daese, auteur, regisseur en brein achter ’t GAT, zat met een ei en wilde het kwijt. Binnen het amateurstonee] is ’t GAT een buitenbeentje tot spijt van wie ’t benijdt en Daese vond het nodig om zijn ideeën daarover kond te doen, niet alleen via de keuze en aanpak van het repertoire zoals dit normaal het geval is, maar in een stuk zelf. Daarvoor werd geopteerd voor het op toneel zetten van een repetitie en wel van « De getemde feeks » van Shakespeare, een stuk dat al meer een vehikel is geweest voor dat soort toestanden, denken we alleen nog maar aan de musical “Kiss me Kate”. De parallel ligt immers voor de hand : niet alleen de feeks wordt getemd, ook de acteurs (de « biesten »). U merkt het al : wij (en een deel van de zaal met ons) vinden het uitgangspunt verkeerd. Daeses werk mag er zijn, maar hij mag het niet gaan expliciteren op de scène. Toneel is er voor het publiek en niet voor de auteur. De fout was dus dat het te « goed » was, d.w.z. te realistisch. Het leek soms zowaar een échte repetitie. En daar zaten we nu zeker niet op te wachten. De gevolgen lieten zich immers raden : tempo te traag, te veel verschillende plans, geen dramatische spanning (enkel een heel klein beetje rond de twee voornaamste vrouwenrollen). Neen, geen woorden maar daden, zeggen wij. Wij staan grotendeels achter Daeses opvattingen over toneel, maar dan moet hij ze wel waarmaken en er niet over lullen. (Ronny De Schepper in De Rode Vaan nr.19 van 1983)
P.S. Ik ben me ervan bewust dat ik op dezelfde dag ook een artikeltje heb over een voorstelling van de Vieze Gasten die ik heb bijgewoond. Eén van de twee moet ik dus op een andere dag van die van de première hebben gezien, maar ik weet niet meer welke precies.
dagelijks iets degelijks 