Als wij met de zin “hij heeft een pornosnor” precies weten wat voor snor dat dan wel is, dan is dat dankzij deze man, Harry Reems. Harry Reems speelde de hoofdrol in de legendarische pornofilm “Deep Throat” en was als dusdanig dus een icoon voor alle besnorde porno-acteurs na hem, de oer-pornosnor zeg maar. Reems overleed vandaag tien jaar geleden en werd amper 65 jaar. Hij overleed aan alvliesklierkanker.
“Deep throat” van Gerard Damiano (1928-2008) uit 1972 is historisch belangrijk omdat hij een ruime distributie kreeg, nadat de New York Times er een artikel aan had gewijd onder de titel “Porno chic”. Fenton Bailey (de maker van de documentaire “Inside Deep Throat” uit 2005) in Humo van 30/10/2007: “Het succes had vooral met timing te maken. De film kwam uit in ’72, toen de porno-industrie nog volledig in de underground zat. Mensen durfden nauwelijks openlijk over seks te praten. Maar ‘Deep Throat’ was zogezegd een komedie, en dus was het oké om ernaar te gaan kijken.”
Veel belangrijker lijkt me dat in het proces dat erop volgde, vrouwelijke seksualiteit in het middelpunt van de belangstelling komt te staan. Zoals men weet is de “clou” van “Deep Throat” dat de clitoris van Lovelace zich in haar keel bevindt. Zij ondervindt dus maar echt seksueel genot bij het pijpen. Erica Jong wijst er terecht op dat dit een pure mannenfantasie is: mannen worden graag gepijpt, dus het zou leuk zijn, mocht de clitoris inderdààd in de keel van de vrouw zitten, dan had zij er ook wat aan en zou ze het dus meer doen.
Anderzijds kwam precies door dit gegeven de nadruk tijdens het proces te liggen op de discussie over een clitoraal orgasme tegenover een vaginaal orgasme (*). Typisch voor die tijd was trouwens dat specialisten terzake aan de rechter dienden uit te leggen, wat nu juist het verschil tussen die twee was. Van een clitoraal orgasme had die brave mens nog nooit gehoord en men mag aannemen dat ook vele vrouwen in dat geval verkeerden. Op zijn minst heeft de film dus op dat vlak alvast zijn nut bewezen.
Het proces concentreerde zich merkwaardig genoeg op de mannelijke hoofdfiguur, Harry Reems. Hij werd oorspronkelijk tot vijf jaar cel veroordeeld, maar vooraleer het zo ver was, kwam de Nixon-administratie zelf ten val en dan nog wel door… Deep Throat, zoals de geheime informant in de Watergate-affaire werd genoemd.
Toen Reems in beroep werd vrijgesproken (o.m. dankzij getuigenissen van Jack Nicholson en Warren Beatty, staat er op het internet, al vraag ik me wel af wàt ze dan kwamen getuigen?) vestigde hij zich in Hollywood omdat hij dacht nu als een “echte” acteur aan de bak te kunnen komen. En, jawel, Paramount (waarvan wordt gezegd dat in hun studio’s ook porno wordt gedraaid, by the way) wou hem de rol van coach aanbieden in “Grease”. Toen dat uiteindelijk toch niet doorging, ging Reems aan de drank en de drugs. Daar raakte-ie vanaf doordat hij op een dag het Licht heeft gezien.
Net als Linda Lovelace (1949-2002) trouwens, die de makers van “Deep Throat” voor de rechter wou slepen, ze beweerde namelijk dat ze de film onder dwang had gemaakt of om het in haar eigen woorden te zeggen: “Iedere keer dat de film vertoond wordt, zie je mij verkracht worden.” Ze werd hierbij verdedigd door Catharine MacKinnon, een feministe van de oude school, die net als Andrea Dworkin porno verboden wil zien. Toen de feministische golf tegen porno ging liggen, ging Linda opnieuw naakt poseren tot ze om het leven kwam bij een auto-ongeluk.
Men mag aannemen dat het Linda Lovelace vooral om het geld te doen was. De film werd destijds immers voor 22.000 dollar in zes dagen tijd opgenomen en bracht niet minder dan 600 miljoen dollar op. Dit geld verdween in allerlei zakken (sommigen beweren: van de maffia) maar zeker niet in die van de acteurs. Vandaar de terechte frustratie van dezen uiteraard.
Ronny De Schepper
(*) De stelling van het openbaar ministerie was dat de film uitsluitend de nadruk legde op het clitorale orgasme en dat dit “tegennatuurlijk” was.
dagelijks iets degelijks 