Gianni Vermeersch met losse handjes

Gianni Vermeersch (foto Jérémy Günther Heinz Jähnick via Wikipedia) zou na afloop van de Strade Bianche collega-renner James Shaw enkele klappen hebben gegeven. Ik heb het zelf niet gezien, dus normaal gezien zou ik het er niet over hebben, maar het waren de reacties op de social media die mijn aandacht trokken…

Zelf had ik op FB vooraf nog gepost: waarom mag Gianni Vermeersch niet in zijn wereldkampioenentrui rijden? Want op 9 oktober 2022 was Gianni in de Italiaanse regio Veneto de eerste wereldkampioen op gravel geworden vóór Daniel Oss, Mathieu Van der Poel en Greg Van Avermaet. Het was natuurlijk een retorische vraag, want ondanks de vele “strade bianche” waaraan de wedstrijd zijn naam ontleent, was dit geen “echte” gravelwedstrijd. Ik wou er echter alleen maar mee zeggen: wat voor nut heeft het een wereldkampioenschap te organiseren, als de wereldkampioen zijn trui nooit mag “showen”. Maar er is nu toch sprake van een reeks van internationale gravelwedstrijden en ik neem aan dat Gianni (of zijn opvolgers) dan wél zijn trui mag dragen.

Maar goed, daar gaat het dus niet over. Waar het wél over gaat, is dus het feit dat Gianni blijkbaar “losse handjes” heeft. Ik meen me ooit een incident in een veldrit te herinneren, maar helaas heb ik er destijds geen nota van genomen en mijn geheugen laat mij natuurlijk weer in de steek. Na het “geval” James Shaw zou Jos Van Emden het vuur aan de lont hebben gestoken door te posten dat hij ooit eens ten val is gekomen door Vermeersch en dat hij nog andere dergelijke voorbeelden zou kunnen noemen. Deze opmerking kreeg zoals gezegd veel bijval op de social media, zodanig dat Karsten Kroon, de co-commentator op Eurosport (en goede vriend van Jos Van Emden), zei dat Vermeersch iemand was “die je graag in de ploeg zou hebben, maar niet als tegenstander.” Merkwaardig genoeg was dat exact dezelfde omschrijving die José De Cauwer een uurtje later op een andere zender (VRT) zou gebruiken voor Nathan Van Hooydonck, die in Parijs-Nice eveneens zijn handen niet kon thuis houden…

Gianni Vermeersch (Roeselare, 19 november 1992) is de zoon van Stefaan Vermeersch, ex-wielrenner. Stefaan won in zijn carrière maar liefst 220 wedstrijden, waaronder drie keer de Kattekoers in Ieper.

Als junior werd Gianni in 2010 vijfde tijdens het WK veldrijden, dit op slechts 20 seconden van de Tsjechische winnaar Tomáš Paprstka. Een jaar later maakte hij de overstap naar de beloften. Vanaf één januari 2011 reed hij voor het Belgische BKCP-Powerplus. Hij ruilde deze ploeg na afloop van het seizoen 2012-2013 om voor Sunweb-Napoleon Games. Hij zou voor deze ploeg ook zijn profdebuut maken vanaf het seizoen 2014-2015.

In 2015 won hij de 2e en 5e etappe van de Ronde van Luik. In 2017 won hij de Slag om Norg, een wedstrijd over onverharde wegen. In 2018 volgden de 2e etappe van de Triptyque Ardennais en nogmaals de 3e en 5e etappe van de Ronde van Luik. In 2019 won hij samen met David van der Poel en Tim Merlier de proloog van de Ronde van de Elzas. (Wikipedia)

Op 13 september 2020 heeft hij de Antwerp Port Epic gewonnen. In een finale met drie wachtte hij het juiste moment af om zijn sprint op gang te trekken. Stan Dewulf raakte er niet meer over, Baptiste Planckaert werd derde. Het is voor Vermeersch pas zijn tweede zege bij de profs.

In 2022 heeft hij de koninginnerit in de Vierdaagse van Duinkerken gewonnen. Op de Mont Cassel versloeg hij Oliver Naesen, Jake Stewart en Philippe Gilbert in de sprint van een uitgedund peloton.

Ronny De Schepper