Het is ook al tien jaar geleden dat Ward De Ravet is overleden. Ik was oorspronkelijk niet van plan iets te schrijven over zijn dood, aangezien ik deze Antwerpse acteur enkel maar live aan het werk heb gezien in twee producties van de musicalafdeling van het Ballet van Vlaanderen, Anatevka en De Man van La Mancha. En die rollen waren zeker niet typisch voor hem, aangezien hij niet als zanger in de wieg was gelegd. In een verslag van de herdenkingsplechtigheid in het crematorium van Wilrijk in de Gazet van Antwerpen las ik echter dat op zijn doodsprentje de fameuze dialoog uit Slisse en Cesar (zie foto, alhoewel het niet in die scène is) stond afgedrukt en dat mocht ik toch niet onvermeld laten natuurlijk.
Voor wie het niet meer weet, die dialoog ging als volgt:
Slisse (Ward De Ravet): “Wa moete doen veur da ge begint te pingponge?”
Cesar (Jan Reussens): “Weet ek et?”
Slisse: “Ge zoudet toch moete wete.”
Cesar: “Wette gij et?”
Slisse: “Joa, ik weetet!”
Cesar: “Woroem vroagde ’t dan?”
Binnen honderd jaar lachen de mensen zich daar nog altijd mee te pletter, zeker weten!
Verder heb ik hem op televisie nog gezien in Kapitein Zeppos, Johan en de Alverman, De Burgemeester van Veurne en Het Pleintje, onzaliger gedachtenis. Ik moet hem ook in een viertal Vlaamse films gezien hebben, als ik er zijn filmografie op nalees (Mira, Malpertuis, Joachim Stiller en Het leven dat wij droomden), maar, eerlijk, zijn aandeel daarin kan ik me niet meer herinneren.
En verder was hij dus vooral actief in de Antwerpse KNS, waar ik nooit naartoe ben geweest en de zeldzame keer dat ik hen aan het werk zag als draaischijfvoorstelling hier in het NTG kan ik me niet herinneren dat Ward deel uitmaakte van de cast.
Vandaar dus dat ik oorspronkelijk niks ging schrijven. De spreuk als ge niets te vertellen hebt, moet ge uw mond houden indachtig. Maar dat doodsprentje maakte dus iets los bij mij. En ook wel het slot van het verslag van Kristin Matthyssen: “Iedereen had de krop in de keel toen afsluitend Antwaarpe van De Strangers door de aula klonk.” Al ben ik zeker geen Antwerpenaar, daar krijg ik desondanks ook altijd mijne moed van vol, zoals we in het Temses dialect zeggen. Als geadopteerde Gentenaar ben ik trouwens stikjaloers dat wij in Gent geen groepje hebben met de allures van De Strangers. Vroeger moest ik die wel slecht vinden, omdat ze over de ziekenkas zongen en voor ’t Vlaams Blok hadden opgetreden, maar sedert Lode De Pooter op de redactie van De Rode Vaan ben ik daar helemaal anders over gaan denken. Lode woonde al jaren in Brussel, maar bleef een Antwerpenaar in hart en nieren en dit liedje, samen met ’t Strand van Sint-Anneke, was zijn lijflied. Daarom heb ik voor mijn vader enkele jaren vóór zijn dood (want nà zijn dood zou belachelijk geweest zijn) een CD van De Strangers gekocht met deze nummers daarop. Maar mijn grootste ontdekking op die CD was een nummer getiteld “De oudjes” als ik het goed heb. Het is een bewerking van “Emmène-moi danser ce soir” van Michèle Torr, op zich al één van de lievelingsnummers van mijn tweede vrouw, die ik pas op latere leeftijd heb leren kennen, en als je dan weet dat de bewerking van De Strangers gaat over een oud koppel dat zegt: “Ons leven is eigenlijk voorbij, maar gelukkig hebben we elkaar nog, allé kom hier, da’k u nog eens tegen mijne gilet trek”, dan is dat zo uit het leven gegrepen dat ik iedere keer weer de waterlanders voel komen. Dus als ze mij in “Plaat préféré” op Radio 2 ooit zouden vragen wat ik het mooiste Vlaamse liedje vind, dan zal dat met alle respect helaas niet “Je veux de l’amour” van Raymond zijn of “Ik mis je zo” van Udo (veel betere versie dan van Tura zelf), maar dit nummer van de Strangers. Tot spijt van wie ’t benijdt!
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 