Voor mijn vroegere kameraden van “den Amada” (nu de PvdA) was mijn artikelenreeks over punk in De Rode Vaan natuurlijk “gefundenes Fressen”. Tot mijn verbazing namen ze in een eerste reactie (1/3/1978) mijn verdediging op. Of beter gezegd: tegenover “een sympathisant van Punk en Amada” die mij aanviel, gebruikten ze dezelfde argumenten als ik, maar uiteraard zonder te zeggen dat ik dit ook had geschreven. Een mens mag ook niet te véél verlangen.
Maar anderhalf jaar later (in het nummer van juli 1979 om precies te zijn) draaiden ze (net als Humo) zonder verdere uitleg hun kazak en werd ik wél officieel aangevallen. Eerst publiceren ze het citaat: “Punks willen tabula rasa maken met deze maatschappij om op de puinen ervan een sterke staat op te bouwen. Natuurlijk doen dergelijke grote woorden belachelijk aan als men ziet hoeveel punks er in werkelijkheid zijn. Dit mag echter niet beletten dat we uitbreiding van het verschijnsel met alle middelen moeten tegengaan. Er is geen enkele reden bijvoorbeeld waarom men tegenover punk toleranter zou moeten staan dan tegenover de VMO. Zeker niet wegens hun muziek.” En dan gaan ze verder:
De Schepper zit ernaast. Had hij de moeite genomen de teksten van de songs te bekijken in plaats van zich blind te staren op een ongelukkig gebruik (vetjes van mijzelf, RDS) van sommige nazi-symbolen dan had hij gezien wat de punks willen. Werk, gelijkheid, vrijheid en een andere en betere maatschappij. En hun daden laten ook niet aan duidelijkheid te wensen over. Op belangrijke anti-fascistische manifestaties zijn ze aanwezig met eigen slogans zoals ‘Nazis are no fun’ en ‘Pogo on the Nazis’.”
Toch moeten ze in hetzelfde artikel toegeven dat een benaming als “Rock Against Racism” (RAR) daarom de lading nog niet dekt. Zo citeert men leden van de punkgroep Sham 69, die zeggen: “Verschillende van onze fans zijn semi-racisten. Ze kunnen bij elkaar staan en plots stelt iemand voor om Paki-bashing te gaandoen en iedereen gaat ermee akkoord. Dit komt gewoon omdat ze niets anders te doen hebben. Ze zijn werkloos en vervelen zich. In onze songs proberen we hen uit te leggen dat het misdadig is wat ze doen. Wij wijzen er in onze teksten op dat de heersende klasse verantwoordelijk is voor de crisis en niet de vreemdelingen.”
En de anonieme schrijver in Amada gaat zelf verder: “Het is een feit dat naar concerten van de RAR ook jongeren gaan die helemaal niet akkoord gaan met de ideologie van deze organisatie.”
En men laat tot slot één van de oprichters van de RAR-concerten aan het woord: “We weten dat groepen als Menace en Sham 69 heel wat fans hebben die half-racist zijn, en daarom proberen wij bij elk festival zowel zwarte als blanke popgroepen te laten optreden. De Mensen komen dan om te luisteren naar Menace en Sham maar blijven misschien ook wel kijken naar Misty (reggae groep). En als ze dan toch meespringen en meedansen op de reggae-muziek dan zullen ze gaan beseffen dat ze daar staan te huppelen op de muziek van de vreemdelingen, op muziek die door het Nationale Front wordt bestempeld als jungle-muziek.”
Over het zinnetje “Had hij de moeite genomen de teksten van de songs te bekijken” wil ik het volgende nog kwijt, het is een citaat van Ludo Mariman van The Kids: “Al wat we zelf meemaken daar schrijven we wel over, maar ook allemaal simpel. Ik ken wel een beetje Engels, maar teksten ontleden dat interesseert me niet. We hebben een nummer met twee zinnetjes, en dat herhalen we dan drie keer. Naar ons moet ge niet komen om naar de teksten te luisteren, daar zijt ge niets mee.”
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 