Guido Hullebroeck, die zich zowat tot archivaris van onze klas op de middelbare school heeft opgeworpen (waarvoor alle lof), meldt me dat onze klasgenoot Jan Van Laere is overleden.
Zoals gewoonlijk sta je verbaasd als je kijkt wat er later van geworden is, van die klasgenoten. Dat Jan Van Laere voor advocaat zou studeren, was niet echt een verrassing, maar dat hij – volgens het doodsbericht in de Gazet van Antwerpen – bemiddelaar zou zijn geweest bij het tot stand komen van het UNCTAD-verdrag, daar sta je toch van te kijken. Zeker als men ziet dat dit al in 1974 was: toen moet Jan nog maar pas afgestudeerd zijn!
Verder kan men ook lezen dat hij “toondichter” en “vennoot van SABAM” was. Dat daarentegen is niet echt een verrassing: ik heb hier op mijn blog al een tijdje geleden een bijdrage geplaatst waaruit je kon afleiden dat Jan muzikaal begaafd was. Ik zal het hier nog eens hernemen omdat het tevens mijn beste herinnering aan hem is…
“Het was in de tijd dat collegeleerlingen jaarlijks nog ‘op retraite’ moesten. En in onze klas zat er een jongen die wél orgel kon spelen, namelijk Jan Van Laere. Jan was wel een beetje wereldvreemd wat muziek betreft, want zijn grote idool was Franz Lehar, een componist, waarmee ik nu, op zeventigjarige leeftijd, ook wel dweep, maar in de jaren zestig kon die mij (en de rest van de klas) gestolen worden natuurlijk. Maar zelfs Jan Van Laere had dus blijkbaar iets opgevangen van het immense succes van A whiter shade of pale. En toen hij verzocht werd om tijdens de retraite de dagelijkse mis op te luisteren op het orgel, vroeg hij me om hem de orgel-intro voor te zingen zodat hij zijn medeleerlingen tijdens de mis even kon verrassen met een muziekkeuze die we van hem niet gewoon waren. En zo is het ook gegaan. Het blijft een van mijn fijnste jeugdherinneringen.”
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 