« Me and my Girl », een sprookjesmusical over een arme drommel die door een erfenis aan de top van de Engelse Society gepiloteerd wordt, dateert uit 1937. Het frisse thema, de lustige songs van Noel Gay en vooral de opgewekte « Lambeth Walk» waren voor de Engelsen een straaltje zon aan de grijze hemel van de jaren dertig. Nu de Dow Jones op één dag nog een grotere val gemaakt heeft dan bij de crash van 1929, baden de opvoeringen van « Me and my Girl » in een identiek sociaal klimaat. Of de voorstellingen te New York, Londen en nu ook bij ons, een opbeurende uitwerking zullen hebben, trekken wij evenwel sterk in twijfel. De romantiek van voor vijftig jaar heeft de plaats moeten ruimen voor de wekelijkse Lotto en de dagdromen die daarmee gepaard gaan. Hoe dan ook, de opvoeringen door het Ballet van Vlaanderen die momenteel te Antwerpen lopen en gepland zijn van 11 tot 15 november 1987 te Gent, lonen zeker de moeite van een verplaatsing.
De decors en de inkleding zijn fris en de acteurs, in het bijzonder Marc Lauwrys (Bill) en Lulu Aertgeerts (Sally), weten onmiddellijk de sympathie van het publiek te winnen (zie bovenstaande foto). Niettegenstaande de lang uitgesponnen teksten wist regisseur Jean-Pierre De Decker het geheel toch vlot op te bouwen, met als hoogtepunt de adembenemende « Lambeth Walk » die de eerste akte afsluit. De vinnige muzikale leiding van Max Smeets en een soepel spelend orkest van een dozijn muzikanten waren daar uiteraard ook niet vreemd aan.
Muzikaal is « Me and my Girl » geen « My Fair Lady » of « Evita », maar als geheel was het een uiterst vreugdevolle avond die wij warm kunnen aanbevelen.
Op de voorbereidende persconferentie had musical-directrice Linda Lepomme nog met lof gezwaaid naar de algemene artistieke directeur Robert Denvers omdat die een aantal dansers uit het ballet heeft afgestaan, die het in de musical zeer goed doen. Dat is alvast een opsteker, want men zal zich herinneren dat de samenwerking tussen beide afdelingen o.a. de inzet was van het ontslag van zijn voorganger Valery Panov. Net zoals wijzelf dat graag hadden gezien, stuurde Panov oorspronkelijk op een intense wisselwerking aan, maar na verloop van tijd maakte de liefde plaats voor haat (men kan slechts gissen dat een en ander te maken had met de positie van Panovs echtgenote Galina). Goed dus dat Denvers dit uiteindelijk toch nog voor elkaar brengt.
Daar staat echter tegenover dat wij zeer, maar dan ook zéér, ontgoocheld zijn over het eerste avondvullend balletprogramma volledig van zijn hand dat we in het kader van het Festival van Vlaanderen mochten bijwonen. Het bestond traditiegetrouw uit vier delen: het « Allegro Brillante » op muziek van Tsjaikovski, weliswaar een BVV-klassieker maar als Balanchine-choreografie toch « typisch » Denvers; twee creaties van werk van zijn vriend Luk de Layress van eind vorig seizoen, met name « Brel » en « Easy Tangos » (naar Piazzolla) en tenslotte de première van « The Lover’s Tale», een choreografie van Marc Bogaerts op muziek van Grieg.
We herinneren er even aan dat wij wel aanmerkingen hadden op Panovs « sociale beleid » in de groep (vandaar onze oprechte verbazing dat zijn ontslag juist op heftig weerwerk van de socialistische vakbond mocht rekenen), maar artistiek stonden wij volkomen achter zijn « totaalspektakel »-opvatting. Om het met Tom Van Cauwenbergh te zeggen (r.v. nr. 8 van dit jaar): « Hij wil theater maken, niet alleen stomme dansers met misschien wel een fantastische techniek maar die alleen maar met hun armen en benen staan te zwaaien. »
Welnu, dat « Allegro Brillante » was als het ware de perfecte illustratie van dat « met armen en benen zwaaien ». Lieve hemel, laten we daar toch niet naar terugkeren ! Dan hadden « Brel » en « Easy Tangos » uiteraard al een beter uitgangspunt, al was het maar wegens de (voor « klassiek » ballet) toch vrij ongewone muziek waarop werd gedanst. Helaas. vooral « Brel » liet ons fameus op onze honger. Jacques Brel is een brok graniet en dat hadden we ook graag teruggezien in de choreografie. Juist dan komt de immense tederheid die tegelijk uit zijn werk spreekt, tot haar recht. Denken we maar aan nummers als « Voir un ami pleurer » en natuurlijk « Ne me quitte pas », die als ze dat fundament niet zouden hebben op de afgrond van de tranerige smartlappen zouden balanceren. En Denvers heeft dit niet kunnen overbrengen. Jammer maar helaas.
Hij werd daarbij natuurlijk niet geholpen door choreograaf Luk de Layress die adjectieven als traag, sober en statisch wel boven zijn werktafel schijnt te hebben hangen. Dat dit niet noodzakelijk tot een weke, kleffe, matte choreografie moet leiden, bewezen de « Easy Tangos » van Astor Piazzolla. Dit was mooi, maar op wandeltempo. En dan nog werd er vaak ongelijk gedanst. Toegegeven echter dat Denvers voor wat dit betreft nog met een erfenis van Panov zit die voornamelijk, zo niet uitsluitend, oog had voor zijn sterdansers.
De première van « The Lover’s Tale » heeft ons ook echter niet kunnen overtuigen. Dit was ballet dat bij theater aanleunde, jawel, maar dan op een bijzonder laag niveau, een parodie van zichzelf bijna. Vaak deed het ons denken aan het kinderspelletje « raad eens wat ik nu doe ». Bij de « humor » die van dit « duivelse » liefdesspelletje moest uitgaan, willen we dan ook torenhoge vraagtekens plaatsen.
Deze vorm van « theatraal ballet » stemt ons meteen erg sceptisch voor de « Don Quichote »-productie waarmee Denvers zich voor het eerst echt met Panov zal meten, want zo’n « verhalend » ballet ligt natuurlijk helemaal in de lijn van « Romeo en Julia », « Drie Zusters » of « De Idioot ». De première hiervan is voorzien op 31 oktober in de Antwerpse opera, wat betekent dat choreograaf Rudolf Nurejev eigenlijk reeds ter plaatse zou moeten zijn om de productie in haar laatste stadium te begeleiden. Op het moment dat we dit schrijven is dit nog steeds niet het geval. Worden pers en publiek in het ootje genomen? Of zal de Oostenrijkse balletmeester Richard Nowotny die voor de instudering instond uiteindelijk voor een verrassing zorgen?
Referentie
W.M. & R.D.S., De nieuwe romantiek van de Lotto, De Rode Vaan nr.44 van 1987
dagelijks iets degelijks 