In november 2014 wilde ik een rubriek starten, gewijd aan de VRT-soap “Thuis”. Mijn eerste bijdrage kreeg als titel mee: “Wat scheelt er met Sam?”, Sam zijnde An Vanderstighelen die vandaag haar 45ste verjaardag viert. Lang heeft die rubriek niet geleefd, ook al omdat ik op een bepaald moment gestopt ben met naar de dagelijkse soap te kijken. Grappig vind ik ook dat onderstaande tekst acht jaar later zo goed als onverstaanbaar is. Ja, die gebeurtenissen in een soap zijn nu eenmaal niet voor de eeuwigheid bedoeld natuurlijk…
Vroeger bestond er een blog, speciaal voor de “Thuis”-kijkers. Die was zogezegd geschreven door “een buurvrouw”, die ook af en toe een piepklein rolletje kreeg toebedeeld in de serie zelf. Goed gevonden, al bleek die “buurvrouw” zowat alomtegenwoordig te zijn (ze kon over àlles meeklappen, ook over zaken die zich tegelijk op twee verschillende plaatsen afspeelden), en dus is het jammer dat die blog is verdwenen. Ik ga daarom proberen hiervoor een beetje een alternatief te bieden door na elke aflevering een bepaald thema ter discussie te stellen.
Zoals het past op een vrijdag hebben de scenaristen in deze aflevering een aantal cliffhangers gestoken, zoals:
– wat wordt het met die stomende seks tussen Peggy en Renzo?
– hoe zal Marianne reageren als ze merkt dat Hélène en Dr.Geert naar elkaar toegroeien?
– zal Tom goed blijven opschieten met zijn stiefzoon Stan?
– zal Emma van haar trauma genezen in Australië?
– heeft Julia het ebola-virus?
Maar ik ga voor iets helemaal anders: de onstuitbare huilbui van Sam. Ze heeft natuurlijk reden tot huilen, want ze heeft op een onbegrijpelijke manier (twee aangetekende aanmaningen niet ontvangen, leg dat maar eens uit!) nagelaten haar verzekeringspolis te betalen en draait dus zelf op voor de onkosten veroorzaakt door het ongeval met die schuifdeur (*). Maar de vraag is natuurlijk: waarom blijft ze zo hartstochtelijk wenen, ook als Tim haar financiële hulp aanbiedt?
Wel, volgens mij heeft dit te maken met de kinderwens van Tim. Je weet het: hij hoeft het woord “kind” of “kinderkamer” nog maar uit te spreken of ’t is al ambras. En ik denk dat ze redeneert: als ik dat geld van hem aanvaard, dan zal ik wel “verplicht” zijn om hem een kind te schenken.
Volgens mijn vrouw is het echter geen geval van “niet willen” maar van “niet kunnen”. Zij zou geen kinderen kunnen krijgen en heeft dit voorlopig nog niet aan Tim durven vertellen. Als ze dat geld zou aanvaarden, zou ze op dat vlak open kaart moeten spelen en hem zeggen dat die kinderwens onvervuld zal blijven…
Twee stellingen dus, afwachten wie er gelijk heeft. Maar daarnaast zijn er misschien nog meer mogelijkheden?
Ronny De Schepper
(*) Hierover is volgens mij het laatste woord nog niet gezegd. Hou maar in de gaten of Silke dit niet zelf in de hand heeft gewerkt!
dagelijks iets degelijks 