Vandaag is het 55 jaar geleden dat The Moody Blues “Nights in White Satin” opnamen. Een uitgebreide versie van ruim zeven minuten verscheen op het conceptalbum Days of Future Passed in 1967. De opnames voor deze elpee zouden nog tot 3 november duren. Met het symfonische “Nights in White Satin” namen de Moody Blues afstand van de meer op rhythm-and-blues gerichte muziek van hun beginjaren.
Days of Future Passed kan volgens Wikipedia het best vertaald worden als Dag in, dag uit; niet verwijzend naar de dagelijkse sleur, maar naar de indeling van alledag: ochtend, middag, avond, nacht. De aanloop naar het album was lang. De aanzet voor het album lag zelfs buiten de Moody Blues en hun platenlabel Decca Records. The Beatles hadden behoorlijk geëxperimenteerd in de geluidsstudio’s en qua muziekstijlen met hun albums Revolver (Oosterse muziek) en Sgt.Pepper’s Lonely Hearts Club Band (conceptalbum). Allerlei musici en platenlabels probeerden die nieuwe mogelijkheden uit. En een saillant detail in deze is natuurlijk dat Decca ooit The Beatles had afgewezen.
De Moodies hadden een succesvolle single gehad met Go Now!, maar de hieropvolgende singles hadden minder succes. Enkele bandleden vertrokken, want de band zat op een dood spoor. Er kwamen twee nieuwe leden bij: Justin Hayward en John Lodge. Daarnaast kreeg toetsenist Mike Pinder een goedkope mellotron aangeboden tegen tien procent van de prijs. Ondertussen hadden de Moodies een schuld opgebouwd bij Decca van vijfduizend Britse ponden (één pond was toen circa drieënhalve euro). Maar de groep bleef het vertrouwen van de firma behouden en vertrok in oktober 1966 naar Moeskroen. Daar begon de band hun nieuw materiaal te oefenen met de mellotron.
Ondertussen deden zich ook ontwikkelingen voor binnen Decca. Vanaf september 1966 ontwikkelde men een nieuwe opnametechniek: het Deramic Sound System (DSS). Dit was ontwikkeld om stereo ook aantrekkelijk te maken binnen het rock-genre. (Stereo was aanvankelijk vooral populair voor het beluisteren van klassieke muziek.) Het was de bedoeling deze opnametechniek te gelde te maken op een nieuw label Deram Records, speciaal opgericht voor de muziek binnen een nieuwe stroming: progressieve rock (*).
Hugh Mendl van Decca zag wel mogelijkheden in de combinatie van het DSS en de nieuwe muzikale richting van de band. Het verhaal gaat dat Decca de band voorstelde om een popalbum op te nemen gebaseerd op Antonín Dvořáks symfonie nr. 9. Zo begonnen de band, muziekproducent Tony Clarke en geluidstechnicus Derek Varnals in de Decca Studio in West Hampstead aan de opname van een nog titelloos album. Voorwaarde van de band was dat Decca zich verder niet bemoeide met de opnamen. Toen de studiodeuren achter hun dichtsloegen, overtuigden de bandleden Clarke ervan om toch iets anders te doen. Tegelijkertijd was Peter Knight in de studio; hij arrangeerde binnen drie weken de door de Moodies gecomponeerde muziek en leverde de orkestrale intermezzo’s. Voor de opnamen waren twee geluidsstudio’s binnen het complex beschikbaar. Leden van het London Philharmonic Orchestra werden ingehuurd en de opnamen konden beginnen van muziek die de Moodies al deels bij concerten hadden gespeeld, zij het met de mellotron in plaats van orkest.
Eenmaal klaar met opnemen vond er een afspeelsessie plaats, waarbij de hoge heren van Decca voor het eerst het album hoorden. Degenen die er nog steeds van uit gingen dat de Moodies met Dvoraks compositie bezig waren keken vreemd op. De afluistersessie leverde dan ook op z’n zachtst gezegd gemengde meningen op. Op voorspraak van Mendl en Walt McGuire van London Records (Amerikaanse tak van Decca) werd het album toch uitgegeven.
Terug naar “Nights in white satin”: in Nederland en België werd een ingekorte versie als single uitgebracht door Deram Records. Hoewel de verkoopcijfers van de single aanvankelijk tegenvielen, zorgde het grote succes van het album ervoor dat veel mensen vertrouwd werden met het nummer. In 1972 en 1979 werd de single opnieuw uitgegeven, deze keer wél met succes.
Justin Hayward schreef “Nights in White Satin” op negentienjarige leeftijd, een jaar nadat hij zich bij de Moody Blues voegde. Hij bedacht de titel toen hij van een vriend satijnen beddengoed cadeau kreeg. Het nummer beschrijft op een afstandelijke manier een onbeantwoorde liefde.
“Nights in White Satin” wordt op het album afgesloten met een gedicht, “Late Lament”; samen vormen ze The night. Dit gedicht werd geschreven door de drummer Graeme Edge en voorgedragen door Mike Pinder. In dit gedicht wordt het thema van het nummer nogmaals behandeld: “Impassioned lovers wrestle as one, lonely man cries for love and has none” .
In een door het muziektijdschrift Revolver Magazine samengestelde lijst van de honderd beste nummers aller tijden eindigde het nummer op de achttiende plaats.
Ronny De Schepper
(*) Aldus nog steeds Wikipedia, dat eraan voorbijgaat dat één van de eerste en één van de grootste hits op Deram de novelty-hit “I was Kaiser Bill’s Batman” was van Whistling Jack Smith. Maar het is waar dat kort daarna “A whiter shade of pale” van Procol Harum zou volgen, evenals werk van The Move, Amen Corner, Ten Years After en van Cat Stevens.
dagelijks iets degelijks 