“Broken glass” (1994) zou het laatste stuk worden van Arthur Miller en geeft duidelijk aan hoezeer Millers stijl stilaan achterhaald is. Het psychologiseren pikt niemand meer en als het dan nog bovendien om het fascisme gaat, dan maakt het stuk toch wel een heel gedateerde indruk, althans toch in de regie van Christophe Ameye in het Arcatheater. Ameye werd aangetrokken naast Hugo Van Laere, nadat de tandem Verschaeve-Van Laere op de klippen was gelopen.
Bovendien viert Miller hier toch wel heel erg zijn joodse complexen bot met het verhaal van Sylvia (Simone Milsdochter), die op onverklaarbare wijze plots verlamd raakt, en haar Joodse man Philip Gellburg (Rudy Morren), die eveneens in een rolstoel zit.
Dat vindt ook Steven Heene in “De Morgen”, maar volgens Fred Six in “De Standaard” van 19/9/1997 geven de acteurs echter een “briljante vertolking”. Ja! Zoals Barry Norman over Sharon Stone zei, zeker! Recht uit het boekje. Maar zo bedoelt Six het juist niet. “Dat je de indruk hebt dat je vergeet te kijken hoe ze het doen, omdat je zo in de ban bent van het gebeuren, is het mooiste compliment dat je de acteurs kan maken,” schrijft hij. Toneelrecensenten, ‘k zal er nooit aan uit kunnen!
P.S. De muziek was van Piet Goddaer.
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 