Lee Marvin (1924-1987)

Het is vandaag al 35 jaar geleden dat de Amerikaanse acteur Lee Marvin is overleden (foto Hans van Dijk via Wikipedia).

Lee Marvin werd geboren in New York, maar groeide op in Florida. Aan het begin van de Tweede Wereldoorlog stopte hij met school en sloot hij zich aan bij het United States Marine Corps. Marvin raakte gewond in de slag om Saipan, waarop hij naar huis werd gestuurd. Voor zijn diensten voor het Amerikaanse leger kreeg hij de Purple Heart. Na te zijn hersteld ging hij eerst aan het werk als leerjongen bij een loodgieter, later ging hij als acteur aan de slag in New York. Lee Marvin werd een vertrouwde verschijning off-Broadway. Ook had hij enkele kleine televisierollen.

In 1951 maakte Marvin zijn debuut op Broadway in het stuk Billy Budd. Datzelfde jaar had hij zijn eerste filmrol, een kleine rol in You’re in the Navy Now van Henry Hathaway. Zijn eerste hoofdrol was in het oorlogsdrama Eight Iron Men uit 1952. Hierna speelde hij voornamelijk gangsters en andere zware jongens in films als The Big Heat (1953), The Wild One, tegenover Marlon Brando en Bad Day at Black Rock (1954).

Moe van de typecasting koos Marvin er in 1957 voor om de hoofdrol te spelen in de televisieserie M Squad. In deze serie was hij te zien als inspecteur van de politie, de held van de serie. De serie liep tot 1960, en als gevolg hiervan was Marvin in die tijd weinig in films te zien. In 1961 keerde hij terug naar de film, in The Comancheros met John Wayne. Het jaar daarop speelde hij weer naast Wayne in The Man Who Shot Liberty Valance van John Ford, en Marvin, Wayne en Ford werkten in 1963 weer samen voor de film Donovan’s Reef. In 1964 was hij te zien als huurmoordenaar in The Killers van Don Siegel.

In 1965 won Marvin de Academy Award voor Beste Acteur voor zijn rol in de komische western Cat Ballou. Hij speelt in de film twee rollen: Kid Shelleen en Tim Strawn. Daarmee is Marvin de enige winnaar in de geschiedenis van de Academy Awards die een oscar won voor een dubbelrol. Met zijn rol als Major Reisman, de leider van The Dirty Dozen in 1967 werd Marvin een grote ster. The Dirty Dozen was een van de succesvolste films van dat jaar. Datzelfde jaar speelde hij weer een huurmoordenaar in Point Blank van John Boorman.

In 1969 he was set to star in The Wild Bunch (1969), a project that he helped put together with stuntman Roy N. Sickner, when Paramount Pictures offered him one million dollars, plus a percentage of the box-office take, to star in the westernmusical Paint Your Wagon. Although co-star Jean Seberg (Elizabeth) described Lee Marvin’s singing as “like rain gurgling down a rusty pipe”, het door hem gezongen Wand’rin’ Star werd dat jaar een verrassende hit. It hit the top spot on the record charts in Great Britain, with a peak sale in excess of 34,000 copies a day. In de Verenigde Staten kreeg hij zelfs een gouden plaat.

Lee Marvin drank real alcohol throughout the production, even though Director Joshua Logan fought him about it. In most movies, the actors and actresses drink tea for whiskey and water for vodka. Marvin would only work if he got real liquor and was apparently drunk nearly every day of filming. Co-star Clint Eastwood referred to this movie as “Cat Ballou II”. It is true that Lee Marvin essentially reprised his Oscar-winning Kid Shelleen character from Cat Ballou (1965) for his portrayal of Ben Rumson. Ironically, where critics had lauded the scenery chewing of his earlier performance, they crucified his work on the same grounds in this movie. And it could have been worse: Bing Crosby was the first choice for the role of Ben Rumson!

In de jaren zeventig en tachtig was Marvin te zien in enkele succesvolle films als Monte Walsh (1970), Pocket Money (1972), Emperor of the North (1973), Avalanche Express (1978), The Big Red One van Samuel Fuller (1980) en Gorky Park (1983). De meeste van zijn latere films maakten echter geen indruk op de critici en konden geen groot publiek trekken. In 1985 speelde hij in het vervolg op The Dirty Dozen, de televisiefilm The Dirty Dozen: Next Mission. Het jaar daarop was Marvin te zien in zijn laatste film, de actiefilm The Delta Force.

Marvin was twee keer getrouwd, met Betty Ebeling van februari 1951 tot 5 januari 1967 en met Pamela Feeley van 18 oktober 1970 tot zijn dood in 1987. Met Betty had hij vier kinderen.

Tijdens de voorverkiezingen van de Democratische Partij in 1968 steunde Marvin kandidaat Eugene McCarthy, als tegenkandidaat van de zittende president Lyndon B. Johnson. Hij was een van de eerste acteurs in Hollywood die openlijk toegaf de homorechten te steunen, verklaarde hij tijdens een interview in het blad Playboy in januari 1969.

In 1971 werd Lee Marvin aangeklaagd door Michelle Triola, met wie hij geruime tijd een relatie had. Triola noemde zich zelfs voor langere tijd Michelle Marvin, alhoewel ze nooit getrouwd waren. Toen het stel uit elkaar ging, vond Triola dat ze recht had op de helft van de $3,6 miljoen die Marvin had verdiend gedurende de zes jaar dat het stel samenwoonde. De “alimentatie voor niet-getrouwde stellen” die zij eiste kwam tijdens de rechtszaak bekend te staan onder de naam “palimony“, een porte-manteau van de woorden pal (vriend) en alimony (alimentatie). In 1976 kwam de zaak voor de Hoge Raad van Californië. In 1979 bepaalde de rechter dat Marvin 104.000 dollar moest betalen aan Triola, terwijl 1,8 miljoen dollar geëist was.

In 1987 stierf Lee Marvin onverwachts aan een hartaanval. Hij was 63 jaar oud. Hij ligt begraven in Arlington National Cemetery, Virginia, naast bokser en medeveteraan Joe Louis. (Wikipedia)