Het is vandaag 75 jaar geleden dat de Bretoense wielrenner Jean Robic de eerste naoorlogse Tour heeft gewonnen. Samen met de onlangs overleden Roger Walkowiak is hij de enige eindwinnaar uit een “gewestelijke” ploeg in de periode dat de Tour nog met landenploegen werd verreden.
Jean Robic mag zonder enige twijfel bij de legendes van de wielersport gerekend worden.
Hij kwam in 1980 om het leven door een ongeval, waarbij hij met zijn auto onder een geparkeerde oplegger terechtkwam. Hij was op weg naar huis na een avondje kaarten met andere ex-wielrenners waarmee hij zoals zo vaak had zitten mijmeren over de vervlogen tijden in het peloton.
En het is vreselijk om zoiets te moeten zeggen, maar eigenlijk was dit een toepasselijke dood voor deze man, die ook als renner zowat elk bot in zijn lijf heeft gebroken.
Daarom droeg hij steevast zijn zelfgemaakte valhelm, omdat hij bang was hoofdletsel op te lopen. Dit leverde hem de bijnaam tête de cuir (lederen hoofd) op.
Wereldberoemd is de anekdote die Raphael Geminiani hierover steevast vertelt. Want natuurlijk, je weet hoe dat gaat, Robic werd hierom uitgelachen door de andere renners. Dus, om te bewijzen hoe degelijk zo’n helm wel werkte, nam hij op een bepaald moment een hamer en sloeg daarmee op zijn hoofd. “Ziet ge’t wel,” zei Robic triomfantelijk, maar tegelijk begon er bloed vanonder de helm te sijpelen… Deze anekdote werd ook opgenomen in de film “Le vélo de Ghislain Lambert” van Philippe Harel uit 2001 met in de hoofdrol Benoit Poelvoorde.
Alhoewel hij met die valhelm dus eigenlijk op zijn tijd vooruit was, zag Robic er wel echt uit als één van de vooroorlogse renners. Daarom wordt hij in een documentaire vergeleken met streekgenoot Louison Bobet, die dan model staat voor de moderne wielersport.
Misschien had dit wel te maken met het feit dat Jean Robic eigenlijk uit de cyclocross afkomstig is en dat in een periode dat dit nog echt door de modder baggeren was. Zo werd hij in 1945 nationaal kampioen van Frankrijk. In die tijd domineerde Frankrijk het veldrijden, zoals Vlaanderen dit op dit moment doet, dus eigenlijk kroonde Robic zich tegelijk hiermee tot wereldkampioen. Dat werd nog bevestigd toen hij twee jaar later het “critérium international de cyclo-cross” won, wat een échte voorloper van het wereldkampioenschap was. En het was dan ook maar passend dat hij in 1950 de eerste échte wereldkampioen in die discipline werd op een omloop in de omgeving van Parijs.
Toch hield hij aan dat veldrijden allerlei lepe truukjes over. Zo compenseerde hij zijn gebrek aan gewicht in afdalingen door op de top een drinkbus aan te nemen die gevuld was met lood. Dit verlaagde ook zijn evenwichtspunt. Toch zou het hem niet beletten herhaaldelijk ten val te komen in afdalingen…
Even terecht werd Jean Robic eindwinnaar van de eerste naoorlogse Tour de France, ook al veroverde hij die eindzege pas in de allerlaatste rit. Hij was echter in 1946 ook al derde geëindigd na Apo Lazarides en René Vietto in Monaco-Parijs, ook de “course du Tour de France” genoemd. Toch zou hij nooit voor de nationale ploeg worden geselecteerd omwille van zijn Bretoense karakter, laten we maar zeggen…
Jean Robic zou tot op hoge leeftijd blijven koersen (vooral in het veld). Zelfs in 1959 reed hij nog bijna de Tour uit (opgave in de negentiende etappe). In het klassieke werk stond Robic echter nergens. Zijn beste resultaat was een vijfde plaats in Luik-Bastenaken-Luik van 1951.
Ronny De Schepper
dagelijks iets degelijks 